• the complete science fiction sessions'ın ilk bölümünü sonlandıran güzide free jazz eseri, ornette coleman'ın dehasının fışkırmakla kalmayıp yüzümüze gözümüze dağılmasının kanıtı. daha nasıl ifade edilir bilemiyorum.

    cherry* ve coleman'ın improvize olup olmadığını bile anlayamadan başlar, billy higgins'in ritmleriyle boşlukta olduğumuzu -en sonunda- anlarız. ardından charlie haden neden free jazz tarihinin en iyi kontrbassçısı olduğunu bizlere bir kez daha öğretir ve coleman beck ile reed arasına dilini sıkıştırarak -ki bunu çok iyi beceriyor- parçanın başını finale taşır. az önce okuduklarınız, bu parçanın tematik yorumu. izninizle biraz ruhaltına ineceğim.

    sıkıcı ve gri sis bulutları, negatif insanlar, kaotik bile olamayacak kadar aciz gün, yarınını düşünemeyen bir sokak kadını, karanlığa düşen hayaller, hayallere tutunan gölgeler, uygarlığın basamakları, hayatımın tümü, kanun yılları, yazılı sözler, plastik eldivenler ve bu, sonsuza kadar mı? evet, the complete science fiction sessions ormanın aslında zaman kavramına yenik düşmeyen bi gökdelen olduğunu yüzümüze vurarak sonlanıyor. öyle ki, bilim kurgu kavramının sonsuzluğunda kendinizi bir pocket trumpet kadar küçük hissediyorsunuz. zaman dehlizinde siz de bir su damlasısınız, ve ornette coleman kıyıya vuran dalga sesleriyle sizi kucaklıyor.
hesabın var mı? giriş yap