swing

• tony gatlif'in django reinhardt, marcel khalife gibi ustaların şarkılarıyla bezediği yürek söken filmi. max ve swing nam iki veletin, bir yaz tatili boyunca karavanlar, çayırlar, dereler ve sazlıklar boyu büyüttükleri boylarından büyük dostluk var çerçevede. arkada gitarlar, udlar, kemanlar, çingeneler, yahudiler, araplar, sudan bol içki, her şeyden de bol kahkaha ve muhabbet var. max'la swing'in deli gibi koşup coşup güreşip sonra da orgazm olmuşçasına çayıra serildikleri o tek bir sahnenin hatırlattıkları için bile değer izlemeye.
• swing, gatlif’in tüm diğer filmleri gibi, binlerce yıldır sadece sözle aktarılagelmiş bir kültürün yaşayan yüzlerine, yüzlerce yıl boyunca ustalıkla üretilmiş ve içinden bir çok yeni formun doğmasına yol açmış bir müzikal geleneğe karşı bir saygı duruşudur. bu anlamda bir tanıklık, kimi yerde belgesele kaçan kurgusuyla da güzelliği olduğu gibi sunmayı tercih eden bir araçtır.
  hızın, doyumsuzluğun, bir anda beliren ve karşılanan gereksinimlerin hüküm sürdüğü matrix zamanlarında, gatlif’in filmlerinin “basit, sıradan, yetersiz” sıfatlarıyla değerlendirilmesi olağandır. ancak gatlif’in “yeni ve yaratıcı olmak” iddiaları olmadığı da açıktır. onun üretkenliği, entelektüel bir kaygıdan değil “hatırlama ve hatırlatma” ihtiyacından doğar.
  
  gatlif'in malzemesi insandır. ve şükürler olsun ki onun “insana dair yeni bir şey söylemeye” ihtiyacı yoktur. bu malzeme zaten yeni olmaksızın özgün, gösteriş yapmaksızın çarpıcı, içten ve şiirseldir.