romus ve romulus

• romus ve romulus adindaki iki kardesin efsanevik oykusu. bu iki kardesin romayi kurtardigina inanilir. zaten her ulkenin kokenlerinde bir destan yatar, bu iki kardesi de bir kurt bulup beslemistir. kurtun memelerinden sut icerken yapilan heykelleriyle unludurler.
• orjinal olarak remus ve romulus olarak bilinirler bu ikizler.
  iki kardes roma sehrinin temellerini atmislar fakat sehri kimin yonetecegine karar verilemeyince cikan kavga sonucunda romulus remusu oldurmus ve sehre de roma adini verimis.
  daha sonraki tarihlerde sehri istilalardan kurtaran bazi yoneticilere romulus-ll romulus-lll gibi adlar verilmistir..
• romus ve romulus'ün bir kurttan süt içerkenki görüntüleri as roma'nın simgesidir.
• içinde efsane bulunmayan rivayete göre romus ve romulusun babaları truvadan kaçanlardan biridir, hatta troy filminin sonunda parisin truvanın kılıcını verdiği kişidir.
  
  edit: promilius uyardı, babalarının ismi aeneasmış.
• remus ve romulusun, dişi kurt tarafından emzirildiği "lupercale" adlo mağara, arkeolog prof dr. andrea carandini tarafından roma’nın göbeğindeki palatino tepesinde 16 metre derinlikte bulunmuştur.
• (bkz: remus)
• babasının yirmibeşinci kızı,
  benim üçüncü karım,
  gözlerim, dudaklarım
  taranta - babu.
  sana bu
  mektubu
  içine yüreğimden başka bir şey komadan
  yolluyorum
  roma'dan.
  bana darılma sakın
  şehirlerin şehrinden sana gönderecek
  kendi yüreğimden daha akla yakın
  bir hediye
  bulamadım
  diye
  taranta - babu,
  onuncu gecemdir ki bu
  başımı gümüş yaldızlı kitaplara sokuyorum,
  okuyorum
  doğuşunu
  roma'nın
  önde sıska dişi bir kurt
  arkada tombul ve çıplak
  remüs'le romülüs
  dolaşıyorlar içinde odamın.
  ağlama taranta - babu.
  bu romülüs
  u a t- u a l çarşısında
  güpe gündüz
  senin o incir memeli kız kardeşini
  altına alan
  mavi boncuk tüccarı sinyor romelüs
  değil,
  ilk roma'lı kral romülüs
  
  dalgalar
  birbirlerini devire devire,
  dalgalar
  döverdi korsika kıyılarını
  haykırdıkça açık denizlere
  antium yamaçlarından, o...
  ve yıldırımları tutup saçlarından, o,
  çalardı yere
  ne zaman
  göğe kaldırsa elini.
  sanki babası boksör karnera'ydı,
  anası başbakan musolini.
  remüs ve romülüs
  ikizleri silvia'nın
  venüs'ün torunları
  bakılmadan
  gözlerinin
  yaşına,
  karanlık bir gece, bir dağ başına
  fırlatip
  attılar onları
  ne
  alınlarında defne,
  ne bacaklarında donları
  ve daha o zaman
  habeşıstana yeşil boya
  vurulmadığı için
  romülüs'le remüs
  bir sabah erken
  dağda düşünürlerken:
  - ´´ şimdi biz
  ne haltederiz
  diye burada ?´´
  rasladılar yavrulu dişi kurda.
  yavruları vurdular.
  ana kurdun sütüyle
  karınlarını bir temiz doyurdular.
  sonra gelip
  roma'yı kurdular.
  kurdular ama
  iki adama
  dar geldi roma.
  ve bir akşam
  bilmeden geçti diye
  şehrin sınır taşını,
  çekince kopardı romülüs
  kardeşi remüs'ün başını...
  işte böyle taranta - babu...
  gümüş yaldızlı kitaplarda yazılı bu:
  temelinde roma'nın
  dişi kurt sütüyle dolu kovalar
  ve bir avuç kardeş kanı var...
  
  işte böyle yazmış nazım hikmet romus ve romulus'un hikayesini.
• romalıların roma şehrini kurduklarını inanılan kardeşlerdir. bu iki kardeş doğduklarında bir dişi kurt tarafından beslenmişlerdir. büyüdüklerinde yiğitlikleriyle insanları yanlarına toplayıp roma şehrini kurmuşlardır. şehrin kralının şehri koruması gerektiği kuralını koymuşlardır. onlar hakkında garip bir bilgi; abi romus şehrin surlarını yaparken aralarında çıkan bir tartışma sonucu kardeşini öldürür.
• kurt tarafından emzirilirken tasvir edilen heykelleri avrupa da çeşitli yerlerde bulunur, örneğin benim gördüğüm; siena, segovia. ayrıca as roma' nın armasında da bu tasviri görmek mümkündür.
• hayat işte. herkesin anlamlandıramadığı, anlamsız olduğunu düşündüğü, değerini bilmediği ama ona sahip olmayanların tekrar istedikleri yegane şey.
  
  birinin hayatını almak da ona yapılabilecek en büyük kötülük. ben bu kötülüğü yaptım. hem de kardeşim dediğim birine.
  
  bu entry'nin yazılması için bastığım klavye tuşlarından çok daha önce, yağmurlu bir gece buldum remus'u. tirtir titriyordu. henüz 13 yaşında ailesini kaybetmiş yetim bir genç.
  
  aldım kulübeme onu, yaktım şöminemi. sıcaklığı en başta hissedemeyecek kadar soğuktu küçücük bedeni.
  
  o zamanlarda en iyi dostum lupus kuşkulandı önce. nerdeyse donmuş çocuğu büyük bir kuşkuyla kokluyordu.. kuşkusu geçtiğinde ilerie çocuklarından birini gözü kapalı emanet edebilecekti.
  
  remus yük olmadı bana hiç. sofraya iki ekmek konacaksa çalışır çabalar o iki ekmekten birini mutlaka masaya o koyardı.
  
  uzun yılların tecrübesiyle eğittim onu. yılmaz bir savaşçı oldu. zeus bizzat olimpos'dan inse bu cevval delikanlıyla kapışmaya korkar dediler.
  
  aradan olaylarla dolu çok şey geçti. zorluklar, savaşlar, barışlar, açlıklar, kadınlar...
  
  bunların hepsi bu entry'de dillendirilmeyecek. lakin çok yıllar sonra dostlarımızla bulduğumuz güzel bir dağın eteğine yerleşmek istedik.
  
  küçük bir köy oluşturduk. hayat güzel geçiyordu. yükselen hayat kalitemiz ile tüm italya'da çekici bir yer olmuştuk.
  
  sıradan bir gündü yine. remus'u kanlar içinde buldum. yanında yatan lupus- kıymetli dostum- ve iki genç kurt ölüydü.
  
  yağan karın altında avlanmaya çıkan kardeşim remus, can dostum lupus açlıktan köye doğru gelen bir ayı sürüsüyle karşılaşmıştı. çevrede postu deldirmiş bir sürü ayı ile onların kanlı bedenleri yatıyordu.
  
  kucağıma aldım onu. köye yetişebilirsem kurtarabilirdim onu belki de. düşük bir ihtimali gerçeğe dönüştürmek istiyordum umutsuzca.
  
  gözlerini açtı birden. "öldür beni" dedi. "dayanamıyorum bu acıya."
  
  son gülüşü affeder gibiydi beni.
  
  hançerimin kızıl renge boyanmasına o güne kadar bu kadar üzüldüğümü hatırlamıyorum.
  
  remus'un aziz hatrına roma'nın bayrağında kızıl renk dalgalandı hep. onun hatırası iran'dan britanya'ya kadar her yere gitti. ben de peşinden.