özkan mert ^*

• en onemli turk sairlerinden bahsederken "cemal", "fazil" diye hitab ederek anilarini aktarabilecek muhabbete sahip geride kalan birkac kisiden biri olan, dunya tatlisi bir sair insan. sair olmanin tum uc noktalarini tasiyacak duygu adami iken ani bir kararla sigarayi birakmaya tesebbus edip kendi deyimi ile sairligin dogasi ile celisen, 2 aydir bu tesebbusunde basarili olmus, amma ve lakin iki lafindan birinde sigarayi hatirlayan, nukde sahibi sahsiyet. her demi, her duyguyu tartisabileceginiz, paylasabileceginiz derinlige ve sicakliga sahip sahsiyet.
  
  stockholm'de konaklamasina ragmen ruhunu dunyanin farkli koselerinde gezdiren, her ne kadar her yerde olabilse bile bir kez ama derinden yasamis oldugu surgunun buruklugunu tasiyan gonullu insan.
• ikinci yeniden sonra gelip de onun altında ezilmeyen ve toplumcu açılımlara giden 60 kuşağının nadide bir şairidir.
  (bkz: ataol behramoğlu)
  (bkz: ismet özel)
  (bkz: egemen berköz)
  (bkz: nihat behram)
  (bkz: süreyya berfe)
• memelerini çarptın bana
  sonra gül kokularını. ne güzel!
  bir cumhuriyet yaptın aşkımızı.
  
  diyen, erotizmi, aşkı ve coğrafyayı edebiyatla şiirle yoğuran güzel insan
• tüm $iirleri, nehir $iirler 60-02 kitabında yayımlanan, van gölü savunması gibi bir $iirin yaratıcısı , tanı$mayı cok istedigim, muhabbet edilesi, güzel insan.
• ''yıldızların nerede amsterdam''
  şiirini yazabilme yetisine sahip olup, sonunuda milliyetçi duygular ile bitirme yeteneğine sahip olan coşkun ve sitemli yazarımız.
• (bkz: gece gerillası)
• aşk hepimizin venedik'i şiirinde;
  "hayır! hiçbir şey geçip gitmeyecektir sözcüklerime çarpmadan."
  
  diyen 1944 erzurum doğumlu, lund akıl hastanesinde hastabakıcı olarak çalışmış şair.
• şu an ulusal kanal'da bir programda konuk olan şair. gene "sürgün" muhabbeti! şiirlerini çok bilmem (genelde de şiir bilmem zaten) ama yazı, söyleşi ve konuşmalarında geçen kelimeler listelense kullanım sıklığında "sürgün" kesin başa yazılırdı. bıkmadın mı abicim sen bu "sürgün" edebiyatından? kırk yıldır yediniz bitiremediniz, ne bitmez tükenmez ekmeği varmış bu edebiyatın anasını satiym ya. bu arada siyasî kavgalarda 50 bin insan öldü bu memlekette. bütün haneleri, yaşlısı genci bütün nüfusu başka ülkelere kaçıp sığınan köyler oldu. insan utanır sürgün de sürgün diye konuşmaya. hayır kırk yıllık isveç kaçaklığının ilk beş-on yılında gelemedin memlekete. sonrasında türkiye'de benden rahat ve hatta daha da çok dolaşıyorsun, "sürgün" ne yahu, ayıp...
  
  not: zaplarken özkan mert'i görüp gene "sürgün" mevzuunda konuştuğunu duyunca kanım tepeme çıktığından diğer dediklerini duymadım.
• bazen iki satırını okuyunca anlarsın, o şairde bi cinslik vardır. tanımamak benim ayıbım olsun. merak ile.
  
  ben savaşçı değil, gül yetiştiricisiyim adlı şiirinden bir bölüm:
  
  ... bulutların arasından elini uzatıp
  saçımızı çekiyor mart güneşi
  kafamda dünyaya dair 'karanlık düşünceler'
  korkuyorum insanın 'vahşet'inden
  bir gün tüm umudumu
  yitirirsem 'insan'lardan
  bu şiire gömün beni...
• ben orta iki’ de kaleciydim
  
  1.
  ben oturmuş ne yapıyorum burada?
  gidip bahçemde loeparlarla oynasam daha iyi.
  ya da tayland’ta bar açsam; en fiyakalı
  akdeniz mavileri satsam.
  dudaklarındaki leylak buğusu’ nu
  çek kenara
  geçeyim sevgilim.
  
  2.
  gömleğimi kırmızı bir okyanusa döküp
  sürgülenmem bangkok’a
  suçlu olduğumu göstermez tenimin:
  tenin bilinci yoktur
  savrulur
  
  3.
  yırtık haritalara bir güvercin yuvası gibi
  işaretledim gizli aşklarımı: kimse görmüyor.
  insanlar neyi görüyor zaten?
  bu sabah gökyüzünün adı ne?
  bir lavanta tomurcuğunun açarken
  söylediği ilk sözcük nerede duyulur?
  siz ner’desiniz?
  
  4.
  ben hangi atlarla koşturduysam
  saçlarım bulutlara çarptı. ah!!! o gökyüzünün
  altında görüldüm hep.
  ne çok görüldüm!
  dudaklarımdaki
  tuzlu ve limonlu tekila parıltılarından tanıdılar beni.
  tanısınlaaar !!! ne çıkar?
  gene de kimsenin bilmediği bir şey var;
  ben orta iki’de kaleciydim.
  şubat aylarında da tayland’ a kaçıp
  budist oluyorum:tüm canlılarla
  nasıl kardeş olunur
  onu öğreniyorum
  
  5.
  belki de bahriyeliyim ben
  kravatını bağlamasını bile bilmeyen ve
  en toy akşamlarda
  yüzü akdeniz mavisinden geçilmeyen.
  herkes soruyor bana;
  hey bahriyeli! bahriyeli! nasıl ödeyeceksin
  ödünç aldığın tüm hüzünleri?
  -ödeyemezsem, defterimin
  kenar süslerine konmuş
  kuşları veririm size.
  
  6.
  en güzel turgut uyar kullandı
  terzi sözcüğünü aramızda.
  nehir yataklarının adresini de
  en iyi ben bilirim. ilk okulda da
  çok güzel soru sorardım:
  - kuşlarla, köylüler neden kardeştir?
  (değil midir yoksa?)
  - çükünü kaşısan
  devlet yakanı bırakmaz: neden?
  (bu soruyu saymayın
  herkes yanıtını biliyor)
  - her kasaba
  kasası imge dolu bir kamyon mudur?
  (değilse, neden değildir?)
  herkes bir şeyi bildiğini sanır
  neyi bilmediğini bilmez.
  
  7.
  ner’deeen nereye geldik
  nereye gidiyoruz.
  bu gökyüzünün altında
  yeni olan ne?
  peki! melekler de mi yok, be kardeşim !!!
  
  8.
  en iyisi ben gidip bahçemde leoparlarla oynayayım.
  sevgilim mutfakta çırılçıplak
  bana nefis pilav yapıyor.
  ona bile söylemedim:
  ben orta iki’de kaleciydim
  bu yüzden hep rüzgarlı kaldı kalbim
  zaten ben artık
  kalbime inanmıyorum
  
  özkan mert
  
  iç. "gelincikya", hayâl yay., 2007