• bir işi yapmaya başlamak, bitirmek amacı ile bir işe girişmek.
  • istemek ile sahip olmak arasindaki kopru. eyleme gecmek.
  • yaşamak ve aktarmaktır ve sevgi ile mümkündür.... bir şeyi seversiniz, o sevginizi kişiye yada nesneye aktarırsanız eğer yaşamda onunla birlikte harekete geçmiş olursunuz. sevgiyi çalmayı sevdiğiniz bir şeye aktarmak da olur bu, yemeyi sevdiğiniz bir şeye aktarmak da olur bu, sevdiğiniz birisine de aktarmak olur bu..

    insanın içinde sevgi varsa aktarsın bi zahmet ki harekete geçilebilsin birlikte, karşıdaki insanda da sevgi yoksa saygı duysun insan bir zahmet.. sen elmayı seviyorsun diye elma da seni sevmek zorunda değil

    insan sevgiyi yaşar ama aktarmazsa keşkeleriyle tükenmişlikleriyle sıkışmışlıklarıyla daha sonra da belki halüsinasyonları ile büyüyen bir sürece girer. zan'larına kurban etmiş olur yani sevgiyi. yorulurken beklete beklete tüketir de karşısındakini

    ama insan içinde sevgi yaşıyorsa bu ona verilmiş çok büyük bir hediyedir. çünkü coşku vardır, yaşam enerjisi vardır, hayaller vardır, üretebilir, harekete geçebilir.. insan sevgiye sahipse bu kendi hikayesi olur bir tarafı ile. ve bunu karşısındakine aktarabiliyorsa aktardığı ile birlikte devinebilir.. insan sevmeyi seçer karşındaki ona uyar. ben tamamım sen hazır olduğunda bana uy ki der birlikte büyütebilelim bu sevgiyi, birlikte hareketlenelim..aksi halde insan sevgisini açık etse de karşıdaki olgunlaşmamışsa eğer o sevgide onun kabulünden hayır çıkmaz.

    serpmediği tohum büyümez insanın. insan serper hayat devam eder gelir. ama şunu da unutmamalı insan o minik şeyi ektiği andan itibaren hareketlenecek büyüyecek ve onun enerjisi ile artık karşıdaki de bambaşka birisi olacaktır. buna da hazır olabilmeli insan
  • en büyük düşmanı sonuç beklentisidir..

    attığı taşın hedefe varacağından, yaktığı ateşin kolay kolay sönmeyeceğinden, elinden tutup kaldırdığı birinin kadir kıymet bileceğinden, gömdüğü tohumun mutlaka filizleneceğinden, söylediği sözün dinleneceğinden, okuduğu kitabı bitirebileceğinden, çıktığı yolculukta menzile varabileceğinden emin olmak ister insan..

    çoklukla da bundan emin olamadığı için harekete geçmeden önce tereddüt eder..

    gayretinin bir karşılığı olması gerektiğini ve bu karşılığın da ancak "olumlu" bir sonuçla alınabileceğini zanneder..

    parayı ver - çokomeli al..

    çok acı bir çaresizliktir bu düşünce içinde hapsolmak..

    balıklara ekmek verirken maksadın balık olmadığını bilmek ne harikadır oysa.. yeşerip tutmasından mâadâ, ekilen bir tohuma can suyu verilirken edilen duanın her şeyden büyük bir mutluluk olduğunu ve tüm yol hikayelerinde menzilin değil yolun bizzat kendisinin asıl macera olduğunu, anlatmaya değer şeylerin hikâyenin sonunda değil, yolculuk sırasında yaşandığını hatırlamalıyız yeniden..

    yani tüm macera, kıymet ve güzellik işin sadece "gayret" kısmında..

    gayretin taşıdığı eksiklerin giderilmesi ve saflaştırılıp güzelleştirilmesi olmalı temel konumuz.. gayretin damıtılıp mükemmelleştirilmesinde saklı nice gizli hazineler var..

    uzun sözün kısası; "sonuç" herhangi bir işin hasadı değil.. hayat içre hasadımızı o tohumu ektiğimizde yapmış oluyoruz zaten..
  • fukushima'daki radyasyon sizintisindan sonra bolgede neler olup bittigine iliskin bir belgesel gosterimine (bkz: hibaku-ushi to ikiru) gittim bugun. 2011 yilinin sonu ile 2013 yilinin sonu arasinda kalan donemi kapsayan ve oradaki ciftcilerle hayvanlarinin durumunu anlatan bir belgeseldi (fragman). depremden ve sonrasindaki sizintidan sonra ciftliklerini birakip daha sonra geri donen bazi ciftciler, hukumetin tum baskilarina karsin, ineklerin o donemin taniklari oldugunu dusundukleri icin onlari oldurmektense yasatmayi yeglemisler. radyasyonun uzun sureli etkilerini gormek istediklerini soyluyorlardi belgeselde. hayatta kalan ineklerden aldiklari ornekleri inceleyen bir universiteden arastirma grubuna bu yaptiklarinin ise yaramayacagini, sizinti zamani olcum alinmadigi icin sonradan alinan olcumlerin bir anlam ifade etmeyecegini soyleyen bir hukumet var ortada. bir daha bir suru sey vardi tabii ama, benim asil anlatmak istedigim, duzenin dunyanin hemen her yerinde ayni oldugu. guya halkin iradesiyle var olan bir hukumet, elde ettigi gucu kendi cikarlari icin kullanan ayricalikli bir azinliga donusuyor hep.

    japonya ile karsilastirilamayacak bir yozlasma ve egitimsizlik icinde bizim toplumumuz gerci. bunu kabul ediyorum; ama duzenin bir avuc ayricalikliyi kayirmasi ve geri kalanlara kendi cikarlarina uymalari yonunde baski yapmalari gercegi pek degismiyor.

    aile terapisi dersi alirken hocamiz bize "size disaridan ne kadar kotu ve yanlis gorunurse gorunsun bir iliskiye, taraflar sizden yardim istemedikce mudahale edemezsiniz. gordukleriniz size dogru gelmese bile iliskilerin kendi icinde bir dengesi vardir ve sergilenen her davranis bu dengeyi korumak icindir. dengeyi bozacak herhangi bir sey olmazsa iliski devam eder." demisti.

    bu, toplumlar icin de gecerli diye dusunuyorum. sonucta toplumu insanlar olusturuyor. bir duzen var. duzenin de kendi icinde bir dengesi var. bir sistem var ve yanlis da olsa, kotu de olsa isliyor. kapitalist sistemden nefret etsem bile isledigini kabul etmek zorundayim. en azindan cogunluk icin isliyor. icine isleyemediklerini de disari ittirerek yok ediyor. bu duzenin bir parcasi olmamak icin direniyorum ama, sistemden ne kadar cikabiliyorum ki? sizden, onlardan, otekilerden ne farkim var ki? bir patrona daha cok para kazandirmamak icin akademide kalmak istedim. insanlara yardimci olabilmek icin bilimle ugrasmayi istedim. peki ne buldum karsiliginda? yuksek ogrenimli insanlarin kapitalist sisteme hizmet ettikleri yere akademik dunya deniyormus megersem. oyle istedigin her seyi arastiramiyormussun burada. konuyu sakincali buluyorlarmis. konuyu sakincali bulmasalar bile odenek cikarmiyorlarmis. bazi disiplinler yararli, bazilari gereksiz sayiliyormus. zaten o yuksek ogrenimlilerin de sistemi elestirmek gibi bir derdi yokmus. kendisine bir yer kapip sistemin carklarindan biri olarak islemeyi surdurmekmis amaclari. elestirenleri de sorusturmalarla korkutarak, korkutamadiklarini baskilarla yildirarak, yildiramadiklarini da isten atarak sistem kendi ic temizligini(!) yapiyor.

    suncacik yasamimda gordugum sey, insanlarin sistemden sikayet edip de cikmak icin herhangi bir sey yapmadigi. sistemin icinde kendince bir denge tutturmus ve cark olmaktan da bir rahatsizligi yok. herkes ne yapiyorsa onu yapmaktan, herkes ne dusunuyorsa onu dusunmekten mutlu olmasa bile huzurlu; cunku herkes gibi olmak demek dogru. "hepimiz ayni yalani soylersek gercek o olur" diyordu behic ak'in yillar once cumhuriyet'te okudugum bir karikaturunde.

    tum bunlari yazmaya bugun izledigim belgeselden sonra karar verdim aslinda. koca salonda yalnizca 20 kisi vardi. hep sayarim boyle etkinliklerde kac kisi oldugunu zaten. 20 kisinin 7-8 kisisi etkinligi duzenleyen sivil toplum kurulusunun uyeleriydi zaten. otekiler de yasli amca ve teyzelerdi. gelecege iliskin bu kadar umutsuz olmak, yasamindan hic mutlu olmamak, ama hicbir sey de yapmamak... bir etkinlikten bu sonuca varmiyorum tabii. gozlemlerim, stk'daki japonlardan duyduklarim ve okudugum veriler uzerinden konusuyorum. bu, japonya'ya iliskin bir elestiri de degil, ki japonya bizden hemen her alanda cok cok daha iyi durumda. demek istedigim, kultur ortusunu kaldirinca altindan ayni insan cikiyor sanki. kendi toplumunu egitebilmis ongorulu yoneticiler sayesinde bazi toplumlar daha rahat yasiyor yalnizca. birbirlerini yemek yerine gidip baskalarini eziyorlar.

    peki tum bunlarin harekete gecmek basliginda ne isi var? durumu tespit edip birakmaktan biktim artik. cozumluyoruz iyi hos da, ee sonra? ben sonrasiyla da ilgileniyorum. peki sonrasinda ne yapabilirim diyorum kendime.

    hadi kalkin sistemi degistiriyoruz diyebilmeyi cok isterdim ama, ben kimim ki? en nihayetinde zavalli bir insanim. hepiniz gibi, herkes gibi sistemin icindeyim. denge dedik ya, sistemin kendi icinde bir dengesi var ya, sorunlari cozmek yerine sorunlarla uzlastiran o lanet olasica dengeyi bozmadan hicbir halt degismez. kendime hep "sen agac degilsin; kalk ve harekete gec" diyorum. hepimizin icine islemis bir eylemsizlik var. calismadan, uretmeden rahat yasamanin yollarini ariyoruz. isimizi iyi yapmiyoruz. hicbirimiz hicbir sey yapmiyoruz. elestirmekten ve soylenmekten baska bir sey yaptiniz mi? sikayet etmenin otesine gectiniz mi? hadi yaptiniz diyelim, takibini yaptiniz mi? pesinden gittiniz mi? insanlarin birbirinden habersizce dort duvarin arasinda mutsuz mutsuz oturup da soylenmesi bana oylesine aci verici geliyor ki kalkip herkesin kapisini calmak istiyorum. ataol behramoglu'nun tek basinalik siirindeki insanlariz; "ben tek basina ne yapabilirim" diye dusunen milyonlariz. tek basiniza degilsiniz. eylemsizsiniz. harekete gecmiyorsunuz. bir seyler yapmak icin kendinizi zorlamiyorsunuz; guvenli alaninizdan cikmiyorsunuz. gerekceler sunmayin; cunku hicbiri gecerli degil ve yapilacak seyler o kadar zor da degil. bir baskasina sahip cikmak, birbirine destek olmak o kadar da zor degil.

    sistem kendi sonunu getirmedigi surece boyle devam edecek, farkindayim; ama ben kendime soz verdim. urettigim her turlu bilgiyi paylasmak, ne biliyorsam aktarmak icin kendime soz verdim. cok calisip uretmek ve her ne yapiyorsam iyi yapmak icin soz verdim. disarida kalan, yalniz hisseden her kim varsa tek basina olmadigini haykirmak istiyorum. duzenin insanlari oldurmesini izlemek istemiyorum. duzene inat yasayacagim ve mucadele edecegim. kendime sozumdur.

    eyleme gecmek icin harekete gecmek gerekir. harekete gecin. siz agac degilsiniz.
  • bir şeylerin farkına varmakla başlar, daha başka şeylerin farkına vararak da devam eder.

    "hareket etmeyenler, zincirlerinden bihaberler."
    rosa luxemburg, çeviri bana aittir.
  • (bkz: ırganmak), sallanmak, kıpırdamak
    (bkz: başlamak)
  • insanlık için küçük ama kendiniz için büyük bir adımdır.
  • tüm yaratıcı çalışma ve girişimler için temel bir hakikat vardır. bu hakikatin gözardı edilmesi sayısız fikir ve şahane planın ölmesine neden olur. hakikat; kişinin sonrasında ilahi takdirini devreye girmesine olanak tanıyacak şekilde kendisini görevine mutlak anlamda teslim ettiği andır. böyle zamanlarda daha önceden olmamış pekçok şey kişiye yardım etmek amacıyla meydana gelir. tüm olaylar zinciri tek bir karardan doğar ve kişinin iyiliğini, türlü türlü beklenmedik olay, karşılaşma, maddi destek gibi akla hayale gelmeyecek pekçok yolla besler. süreç içerisinde goethe' nin şu beyitine derin hürmet duymayı öğrendim “ne yaparsan yap ya da neyin hayalini kurarsan kur ilk önce başlangıç yap cesarette bir daha gizlidir bir sihir ve güç vardır cesaretin içinde şimdi başla”
    ((bkz: yaratma savaşı)
  • adaletsizliğe uğrayınca yapmak zorunda olduğun organizasyon
hesabın var mı? giriş yap