alberto caeiro

• fernando pessoa’nin öteki kişiliklerinden biri.
  (bkz: ricardo reis)
• “çünkü gördüğüm şeylerin boyundayım ben. / kendi boyumda değil.” dizelerinin yazarıdır.
• pessoa'ya göre "ötekilerinin hepsinin üstadı" olan başlıca 5 kişiliğinden biridir.
• alt edilemeyen bir alt kimlik. asfaltlara küs, tırnaklara yakın.
  
  "birbirimizi çok iyi anlıyoruz
  dostluğumuzu hiç sınamadık
  özel bir anlaşma
  bizi bir arada tutan
  tıpkı sağ ve sol el gibi.
  
  güneş batarken, taş fırlatmaca oynarız.
  evin ön tarafında,
  gerçek, bir tanrı ve bir şair oluş gibi,
  ve sanki her bir taş
  koca bir evrenmiş gibi." ^*
• "gerçek ve doğru olan her şeyi
  seviyorum;
  ve hoşuma gitse de gitmese de,
  böyle olacağı için seviyorum.
  ve işte, eğer ölürsem ben şimdi,
  mutlu bir adam olarak ölürüm,
  çünkü her şey gerçek ve her şey doğru."
  
  poemas ınconjuntos - a. caeiro
• '' gördüğüm şeylerin boyundayım ben,
  kendi boyumda değil. ''
  
  diyerek aslında insanın evreni ne denli anlayabileceğini gözler önüne sermiştir.
  
  kendisi portekizli yazar fernando pessoa 'nın kişiliklerinden biridir.
  
  diğerleri ise:
  (bkz: alvaro de campos)
  (bkz: ricardo reis)
  (bkz: bernardo soares)
• fernando pessoa’nın ünlü dış kimliği, 1889 yılında doğmuş 1915'te bernardo soares gibi tüberkülozdan ölmüş, lizbon dışında, doğanın bağarında, çıplak ayak yaşayan bir çoban, sade, bilge, doğa ile bütünleşen pagan şair, masum bir koyun çobanı, nesneleri tanımlamak istemez ve nesneler arası ilişki de kurmaz, artlarında gizem de aramaz, kelimelerin nesne olmadığını ancak nesneler ile köprü kurduğunu anlatır, şiirlerinde saf yalınlık vardır.
  fernando pessoa caiero gibi olma düşleri kurmaktadır, caiero'yu benim olamadığım herşeydir diye nitelendirir.
  diğer iki dış kimlik ricardo reis ve alvaro de campos da caiero'dan etkilenmiş ve takipçisi olmuşlardır. pessoa caiero'yu fiziksel olarak orta boylu, düşük omuzlu, kırılgan sağlık yapısından dolayı çelimsiz görünen, belirgin elmacık kemikleri olan, soluk ciltli, alnı alçak ve yüzünden daha beyaz, süslü sarı saçları az ışıkta kahverengimsi görününen, açık tenli, mavi gözlü, sesi orta yükseklikte ve terettüzsüz,korkusuz, garip yunan tavırlı bir insan olarak betimler. annesi babası küçükken ölmüş, büyük halasının yanında ailesinden kalan küçük bir gelirle yaşamış, yalnızca ilkokulu okumuştur.
• en sevdiğim şiiri:
  
  i’m a keeper of sheep.
  the sheep are my thoughts
  and each thought a sensation.
  i think with my eyes and my ears
  and with my hands and feet
  and with my nose and mouth.
  
  to think a flower is to see and smell it,
  and to eat a friut is to know its meaning.
  
  that is why on a hot day
  when i enjoy it so much i feel sad,
  and i lie down in the grass
  and close my warm eyes,
  then i feel my whole body lying down in reality,
  i know the truth, and i’m happy.
• hiç koyun gütmedim ben
  
  hiç koyun gütmedim ben,
  ama onlara göz kulak olmuş gibiyim.
  ruhum bir çoban gibi,
  rüzgarı ve güneşi bilir,
  ve el ele yürür mevsim'lerle
  onları izlemek ve dinlemek için.
  insansız doğa'nın olanca dinginliği
  benimle yan yana oturmaya gelir.
  ama hüzün içindeyimdir ben,
  imgelemimizdeki gün batımı gibi,
  hani karşı ovanın dibine bir serinlik iner de
  pencereden içeri giren bir kelebek gibi
  gecenin geldiğini hissedersin.
  
  ama huzur vericidir hüznüm,
  çünkü doğaldır, yerindedir,
  ruhun var olduğunu düşündüğünde,
  ellerin ne yaptığını düşünmeden
  çiçek toplaması gibi
  ruhun hissetmesi gereken bir duygudur bu.
  yolun dönemecinde
  çalan koyun çanları gibi
  mutludur düşüncelerim.
  yalnız ben üzgünümdür
  onların mutluluğunu bildiğim için,
  çünkü, eğer ben bunu bilmeseydim,
  hem mutlu hem de üzgün olacaklarına,
  mutlu ve sevinçli olacaklardı.
  rüzgar hızlanıp yağmurun şiddetleneceğini haber verdiğinde nasılsa,
  düşünmek de tedirgin edicidir yağmurda yürümek gibi.
  tutkum ve isteklerim yok benim.
  şair olmak bir tutku değil benim için.
  bu benim yalnız olma yolum.
  
  ve eğer zaman zaman hayalimde bir kuzu olmak
  (ya da bütün bir sürü olup bütün yamaca yayılmak
  ve aynı anda birçok mutlu şey olmak) istiyorsam,
  gün batarken yazdıklarımı hissettiğim
  ya da ışığın üzerinden bir bulutun elinin geçtiği
  ve otların üzerinden bir sessizlik akıp gittiği içindir bu.
  bir şiir yazmak için oturduğumda
  ya da caddelerde ve sokaklarda dolaşır,
  kafamdaki dizeleri kağıda geçirirken
  bir çobanın değneğini hissederim elimde
  ve kendi gölgemi görür gibi olurum
  bir tepenin yamacında,
  sürümü dinler, düşüncelerimi seyrederken
  ya da düşüncelerimi dinler, sürümü seyrederken.
  söylenenleri anlamayan biri gibi belli belirsiz gülümsüyor
  ve anlıyormuş gibi görünmeye çalışıyorumdur.
  
  beni okuyacak olan herkesi selamlıyorum
  geniş kenarlı şapkamı onlara eğerek
  beni kapımın önünde gördüklerinde
  ve otobüs, tepenin doruğuna tırmanırken.
  onları selamlayıp güneşli günler diliyorum,
  yağmur gerekiyorsa yağmur ve evlerinde,
  açık bir pencere önünde oturup
  şiirlerimi okuyacakları en sevdikleri koltuğu diliyorum.
  benim şiirlerimi okurken de,
  doğal biri olarak düşünsünler beni-
  sözgelimi, çocukken oyundan yorulduklarında
  gölgesine çöküp oturdukları ve sıcaktan
  terli alınlarını çizgili gömleklerinin
  yeniyle sildikleri yaşlı bir ağaç olarak.
• " alberto caeiro da silva, fernando pessoa’nın ve bütün takma adlarının üstadı, 1889 yılında lizbon’da doğdu, 1915 yılında taşrada öldü, pessoa’nın babası gibi verem hastasıydı. kısa yaşamını, hassas sağlığı yüzünden çekildiği ribatejo’nun bir köyünde yaşlı bir büyük teyzenin evinde geçirdi. her çeşit tantanadan uzak bir yaşam süren, yalnız ve kendi iç dünyasında yaşayan bu adamın biyografisi üzerine söylenebilecek pek bir şey yok. pessoa onu sarışın, solgun, mavi gözlü, orta boylu diye betimliyor. görünüşte içli ve naif şiirler yazdı. aslında, caeiro bakan bir gözdür, birkaç on yıl sonra avrupa’da ortaya çıkacak olaybilimin (fenomenolojinin) habercisidir."
  
  -antonio tabucchi, fernando pessoa'nın son üç günü