• o gece evde oturmus mac suresinin dolmasini bekliyordum. tam merakima yenilip tv'yi acacaktim ki izmir'den mehmet aradi, dedi ki: sakin acma! sakin! 'tamam' dedim. kapadim. 1 dakika sonra dunya yikiliyor gibi oldu. mehmet aradi 'laylaylaylaylaylaylalayalaaay ooo cimbombooooom' dedi, ben de katildim. o zaman biliyordum: hayatimin en mutlu aniydi. ama her zamanki gibi 'buruk' mutluluktu. burulmayinca mutu cikmiyordu.

    boylelikle 'sen ugursuz geliyorsun sen izleme abi' formulune inancim pekisti. boylelikle tum ortaokul ve lise hayatim boyunca gormek istedigim seyi ancak izlemeyerek elde edebildim. boylelikle icimdeki futbol askinin sonumlenmesi basladi. senelerdir galatasaray maclarini izlemiyorum herhangi bir muadili basari yasanmadi. benimle alakasi yok sanirim. ama benim de zaten alakam kalmadi. iyi de oldu.
  • bu ülkenin yalnızlığının, ümitsizliğinin, kimsesizliğinin yenildiği gündür.

    edirne'de bir apartman dairesinde olaylar gelişir.

    hasta fenerli bir baba. sandalyeye yan oturmuş, bir eli başını ovarken diğer elinde tüten bir marlboro sigarası. beyaz donu, beyaz atleti, beyaz bir masanın üzerinde duran kül tablası. bir paket söndürülmüş üstünde. küfrediyor da küfrediyor. hakeme, hagi'ye, arif'e.

    galatasaraylı bir anne. prekazi sayesinde galatasaraylı olanlardan. kanepenin bir ucunda bacakları kaskatı bir halde dua ediyor. ağlıyor da ağlıyor. her geçen saniye daha çok yalvarıyor. kanepenin yanında bir kül tablası daha. bu kez tekel2000 tütüyor üstünde. zaman geçmek, sigaralar bitmek bilmiyor. ışık çok az, balkon kapısı sonuna kadar açık nefes alınması için, ne kadar nefesler tutulsa da.

    fenerbahçeli bir abi. üstünde 5 numaralı uche forması. daha 9 yaşında olduğu için durumun ne olduğunu pek kestiremiyor. yanmayan sobanın yanına çömelmiş bir eli ağzında, o sıralar herkesin evinde olan 55 ekran arçelik televizyona bakıyor. hayatı boyunca nefret edeceği takımın bir gol atması için bakıyor da bakıyor. annemle babam yeni paketlerini açıyorlar.

    galatasaraylı bir atomik süper çocuk. üstünde 6 numaralı arif forması. üstünde ayılı pijamaları, elinde bir metrelik zor taşıdığı galatasaray bayrağı, sallıyor da sallıyor. o küçük kalbi o kadar heyecanlı ki maçı hatırlamıyor. 55 ekran arçeliği hatırlamıyor. o küçücük apartman dairesindeki çekirdek ailesinin kimsesizliğini, yalnızlığını hatırlıyor sadece. bu arada arif kaçırıyor, adams kaçırıyor. taffarel çıkarıyor, seaman çıkarıyor. bir paket daha bitiyor... bir mucize bekleniyor...

    ve türkiye cumhuriyeti tarihinin en önemli anlarından birisi nihayet geliyor. beyaz takımın 4 numaralı oyuncusu emin adımlarla geliyor tarihi yazmaya. babam giyinmiş, elinde nokia 3300, gözleri dolu ve biraz çakırkeyif halde bekliyor. abimin eli halâ ağzında. annem abimin üstünü başını giydirmiş. kendisi de giyinmiş. gözlerinden yaşlar süzülürken pantolunumu giydirmeye çalışıyor. popescu gerilirken 55 ekran arçelik bize bakıyor. o da umutlanıyor. popescu geliyor ve öyle bir vuruyor ki. bir ülkenin bütün acısını alıyor vururken.

    babam 3300'ı ile taksiyi çağırıyor. taksinin sağ arka camından arif formalı bir atomik süper çocuk çıkmış, bayrağını dalgalandırıyor...
  • o gun air france'le paris'ten istanbul'a geliyordum. macin sonucunu ogrenmek icin ucaktaki turk yolcular cep telefonu acmaya, kokpite girmeye kalktilar. pilot sonucu radyodan ogrenip soylemek zorunda kalmisti.
  • bazı sik kafalıların anlamadıkları tarih.

    sen sikim bir lig maçında attığın 6 golü kutlarken problem yok. unutturmayacağız bilmemne. ama asıl unutamayacağın ve sana dert olacak olan gün ve olayın tarihi bugün.

    ismi değişti. hatta gönlünüz olsun fuar şehirleri kupası bu alınan. ipswich town bile aldı lan. rahatladın mı şimdi? yeteri kadar küçümseyebildin mi bu kupayı? sen ise anca finalini kendi sahanda oynatabildin. o kadar oldu senin bu kupayla münasebetin.

    hadi gölge yapmayın şimdi. siktir ettim avrupa'da kupayı.

    önce bi türkiye kupası alın. sonra oturup konuşalım.
  • galatasaray'ın arsenal ile uefa kupası finali maçını oynadığı hatta kupayı aldığı tarih. türk futbolundaki en bi önemli tarihlerden biri...
    (bkz: uefa kupasi)
    (bkz: kupa bizim)
  • 13 yaşındaydım, hagi kırmızı kart gördüğünde maç uzatmalardaydı. ablamla birbirimize sarılıp ağlamıştık. sonra o gözyaşları sevinç gözyaşları oldu. bugün aradan tam 10 yıl geçti ve ben 23 yaşındayım. şimdi olsa, yine ağlarım. erkekler ağlar.
  • (bkz: tanri bizim almamizi istiyor)
    (bkz: aman allahım)
    (bkz: kupa bizim)

    10 yıl oldu.. aynı gurur.. ayn heyecan..
  • bir ulus, akınlarda çocuklar gibi şendik;
    biz o gün kapkara bir talihi yendik!*
  • hayatımın en güzel günü, çocukluğumun en net hatırası. ilk mutluluktan ağlamam 10 yaşındayken, bu kutsal günde gerçekleşmişti. annemin yanında ilk ve tek ana avrat sövüşüm de bu günde, hagi'yi atan hakemeydi. milan'ı yendiğimiz gün işin o kadar bilincinde değildim; ama 17 mayıs gecesi sahte formamı yastığıma geçirmiş hıçkıra hıçkıra ağlayarak uyuyordum.

    allah nicelerini nasip etsin. allah, çocuğum olduğunda bugündeki kadar mutlu olmayı nasip etsin. benim aklım almıyor, insan nasıl daha mutlu olabilir ki?
  • dün gibi amına koyim. dün gibi. düşününce gözyaşartan.
hesabın var mı? giriş yap