kar şiiri

• karın yağdığını görünce
  kar tutan toprağı anlayacaksın
  toprakta bir karış karı görünce
  kar içinde yanan karı anlayacaksın
  
  allah kar gibi gökten yağınca
  karlar sıcak sıcak saçlarına değince
  başını önüne eğince
  benim bu şiirimi anlayacaksın
  
  bu adam o adam gelip gider
  senin ellerinde rüyam gelip gider
  her affın içinde bir intikam gelir gider
  bu şiirimi anlayınca beni anlayacaksın
  
  ben bu şiiri yazdım âşık çeşidi
  öyle kar yağdı ki elim üşüdü
  ruhum seni düşününce ışıdı
  her şeyi beni anlayınca anlayacaksın
  
  --- sezai karakoç ---
• üstad sezai karakoçun ocak 1953'te yazmış olduğu şiir. "her şeyi beni anlayınca anlayacaksın" diyen şair bir sosyal içerik ve bir yoksulluk ihtivası da sızdırıyor içimize. mustafa kutlu nun dediği gibi, "şiir karın doyurmaz ama kalbi harekete geçirir" bu da öyle bir şiir.
• celal fedai den karı-koca kelimeleri için şöyle şeyler okumuştum: ‘koca’ dağ gibidir, erkeğin bilgeliğine işaret eder, kadın da o kocanın ‘karı’dır. dağın üzerine düşer, üzerini örter.
  
  şimdi;
  “karın yağdığını görünce
  kar tutan toprağı anlayacaksın”
  diye başlayan şiiri bir de böyle okuyunca sanırsın ortalığı yel almış götürüyor.
• çok şiirler okudum lakin bu pek özge:
  
  kardır yağan üstümüze geceden,
  yağmurlu, karanlık bir düşünceden,
  ormanın uğultusuyla birlikte
  ve dörtnala dümdüz bir mavilikte
  kar yağıyor üstümüze, inceden.
  
  sesin nerede kaldı, her günkü sesin,
  unutulmuş güzel şarkılar için
  bu kar gecesinde uzaktan, yoldan,
  rüzgâr gibi tâ eski anadolu'dan
  sesin nerede kaldı? kar içindesin
  
  ne sabahtır bu mavilik, ne akşam!
  uyandırmayın beni, uyanamam.
  kaybolmuş sevdiklerimiz aşkına,
  allah aşkına, gök, deniz aşkına
  yağsın kar üstümüze buram buram.
  
  buğulandıkça yüzü her aynanın
  beyaz dokusunda bu saf rüyanın
  göğe uzanır - tek, tenha - bir kamış
  sırf unutmak için, unutmak ey kış!
  büyük yalnızlığını dünyanın.
  
  ahmet muhip bey
• bunu karlı bir günde okumak bahtına erişmiş idim:
  
  kar altında hüzün denemesi
  
  dünyanın en uzun hüznü yağıyor,
  yorgun ve yenilmiş insanlığımızın üstüne.
  kar yağıyor ve sen gidiyorsun,
  ağlar gibi yürüyerek gidiyorsun,
  belki bulmağa gidiyorsun kaybettiğimizi.
  o insan ve tabiat çağını.
  
  dön bana ve dinle!
  kuşlar uçuşuyor içimde.
  
  loş bir keman solosu gibi
  kuşların uçuştuğunu içimde,
  dön bana ve dinle.
  
  karanlık denizlerin dibinde,
  birtakım incilerin olduğunu
  birtakım incilere ve hatıralara
  neden bağlı olduğumuzu unutma.
  
  duy beni ve dinle!
  denizler boğuşuyor içimde.
  
  unutma diyorum ama sen anla,
  anlat bizim de yaşamak istediğimizi onlara...
  
  erdem bayazıt
• ismet özeli unutmamak lazım:
  neden büyük ırmaklardan bile heyecanlıydı
  karlı bir gece vakti bir dostu uyandırmak
  (bkz: karlı bir gece vakti bir dostu uyandırmak)
• ahmet muhip dıranasın şiiri. cemal süreya yorumuyla dinleyince daha bir güzel.
  
  şuradan dinleyebilirsiniz.
  
  kardır yağan üstümüze geceden,
  
  yağmurlu, karanlık bir düşünceden,
  
  ormanın uğultusuyla birlikte
  
  ve dörtnala dümdüz bir mavilikte
  
  kar yağıyor üstümüze, inceden.
  
  sesin nerede kaldı, her günkü sesin,
  
  unutulmuş güzel şarkılar için
  
  bu kar gecesinde uzaktan, yoldan,
  
  rüzgâr gibi tâ eski anadolu'dan
  
  sesin nerede kaldı? kar içindesin
  
  ne sabahtır bu mavilik, ne akşam!
  
  uyandırmayın beni, uyanamam.
  
  kaybolmuş sevdiklerimiz aşkına,
  
  allah aşkına, gök, deniz aşkına
  
  yağsın kar üstümüze buram buram.
  
  buğulandıkça yüzü her aynanın
  
  beyaz dokusunda bu saf rüyanın
  
  göğe uzanır - tek, tenha - bir kamış
  
  sırf unutmak için, unutmak ey kış!
  
  büyük yalnızlığını dünyanın.
• sezai karakoç imzası taşıyanı olağanüstü güzellikte olan şiirdir. hele son dörtlük ve son mısra kelimelerle anlatılmaz.
  
  karın yağdığını görünce
  kar tutan toprağı anlayacaksın
  toprakta bir karış karı görünce
  kar içinde yanan karı anlayacaksın
  
  allah kar gibi gökten yağınca
  karlar sıcak sıcak saçlarına değince
  başını önüne eğince
  benim bu şiirimi anlayacaksın
  
  bu adam o adam gelip gider
  senin ellerinde rüyam gelip gider
  her affın içinde bir intikam gelir gider
  bu şiirimi anlayınca beni anlayacaksın
  
  ben bu şiiri yazdım âşık çeşidi
  öyle kar yağdı ki elim üşüdü
  ruhum seni düşününce ışıdı
  her şeyi beni anlayınca anlayacaksın
• snow falls upon us from the night's deep veil,
  from a thought so rainy, dark, and pale,
  together with the forest's distant hum,
  and at full gallop, in a pure blue sum,
  snow descends upon us, ever so frail.
  
  where has your voice gone, your everyday sound,
  for the forgotten beautiful songs around,
  on this snowy night, from afar, from the road,
  like the wind, from ancient anatolia, bestowed,
  where has your voice gone? ın the snow, you're found!
  
  not morning's blue, nor evening's tender hue!
  don't wake me up; i cannot wake enough,
  for the ones we loved and lost
  for the god's sake, for the sake of sky and sea's reign!
  let the snowfall gently on us a lot!
• ahmet muhip dranas'ın kar şiiri, zirvedir. gerçi üstteki bir entry de var ama ne demiş eskiler
  
  et' tekrar-u ahsen
  velevkâne yüzseksen
  (güzel bir şeyi yüzseksen kere tekrarlasan da güzeldir.)
  
  buyursunlar, bir tadımlık, lezzetli mi lezzetli bir türkçe;
  
  kardır yağan üstümüze geceden,
  yağmurlu, karanllık bir düşünceden,
  ormanın uğultusuyla birlikte
  ve dörtnala, dümdüz bir mavilikte
  kar yağıyor üstümüze inceden
  
  sesin nerde kaldı, her günkü sesin,
  unutulmuş güzel şarkılar için
  bu kar gecesinde uzaktan, yoldan
  rüzgâr gibi tâ eski anadolu’dan
  sesin nerde kaldı? kar içindesin!
  
  ne sabahtır bu mavilik, ne akşam!
  uyandırmayın beni uyanamam.
  kaybolmuş sevdiklerimiz aşkına,
  allah aşkına, gök, deniz aşkına
  yağsın kar üstümüze buram buram
  
  buğulandıkça yüzü her aynanın
  beyaz dokusunda bu saf rüyanın
  göğe uzanır -tek, tenha- bir kamış
  sırf unutmak için, unutmak ey kış!
  büyük yalnızlığını dünyanın.