david lynch the art life

• cumartesi evde otururken beni kimse yarın evden çıkaramaz demiştim. belgeseli görünce kimse beni evde tutamaz diyerek çıktım. buna sebep pek tabi lynch'in filmlerini izledikten sonra birkaç yönetmende daha olduğu gibi, "yahu bu kafa nasıl kafa, ne güzel kafa" diye diye kıskanmış olmam. e otobiyografik anlatımlı belgeseliyle kendisine bir adım atma şansını kaçıramazdım.
  
  --- spoiler ---
  
  tabi filmlerindeki o ucu açık, insanı tuhaf buhranlara sürükleyen havanın burada olmayacağını beklemek olmazdı. en merak ettiğim konu yan komşuları ve üçgen ağaç anlatımıyla başlayan, 'annem orada değildi sanırım sese doğru yöneldik' diyip (sanırım böyle bişey diyordu), sonra da susup sigarasından nefes aldığı anı oldu. orada ne olduysa gerçekten asabımı bozdu.
  
  sokakta arkadaşıyla oynadığı sırada karanlıktan gelen başı yaralı çıplak kadın kısmı ve meme uçlarım acıyor diyen komşu kadın kısmını anlatırken uydurmuş olabilecğeini düşünüyorum . bence bizimle t.şşak geçmiş olabilir. ya daa filmlerinde yarattığı, esasen zihninde önceden olan ve onun sanatıyla renklenen anılarından biridir. ama bu iki olay da bana mulholland drive'ı çekerken nereden esinlenmiş olabileceğini düşündürdü. belki de filmi çektikten sonra böyle anıları olduğuna inandı. bilemiyorum şimdi.
  
  "things i learned" çalışması tuhaf bir şekilde hoşuma gitti, eğer alma imkanım olsa idi alırdım sanıyorum ve ömür boyu odamda tutardım. onun dışındaki çalışmaları babasına katılarak ve üzülerek söyleyeceğim ki; gerçekten ürkütücü. resimleri, filmlerinde o bağımlılık yaratan huzursuzluğun çok üzerinde huzursuzluk yaratıyor ama yine de hareketli tablo fikrinden sonra gösterilen çalışmalar daha başarılı idi. sonuç olarak anlattıklarının; doğum, evlilik, çocuk sahibi olma, sinema akademisine kabulü gibi dönemleri dışında hepsi lynch'in kafasında yaşanan şeylerden ibaretmiş gibi geldi.
  --- spoiler ---
  
  not: film müziklerinden the night bell with lightning'i dinlemenizi tavsiye ederim.
  tanım: bir belgesel, güzel bir belgesel.