kpss 2010 kopya skandalı

• şöyle bir düşünmeye başladım da, sonunu getiremedim düşüncemin.
  kul hakkı konusunda çok hassas olmaya çalışırım. hakkını yediklerim olmamış mıdır? olmuştur, maalesef ki, mutlaka olmuştur. "bana kimsenin hakkı geçmedi" demek de oldukça zordur zaten.
  hak geçer, bunun önüne geçmek mümkün değildir. bilerek veya bilmeden, hayatın akışı içerisinde mutlaka birilerinin hakkını yemişizdir. allah affetsin.
  ama bu "skandal"ın aktörlerinin durumunu düşündükçe, aileleri adına üzülüyorum.
  
  "bir haksızlık yaptım, oldu bitti" denecek bir durum değildir bu. düşünün ki, o puanla bir işe girilecek. bir ay değil, bir yıl değil, bir ömür oradan maaş alınacak. maaşla ömür boyu yiyecek alınacak, giysi alınacak, aileye ilk maaş hediyeleri alınacak, belki araba alınacak, belki ev... hepsi haram parayla ve başkalarının hakkı yenerek.
  çocuğuna alacağı şeker, çikolata, uçan balon, hatta su bile haram.
  çocuğu hastalanacak, gittiği doktordan alacağı hizmet haram parayla.
  bir gün değil, ömür boyunca alacağı her şeyde, yapacağı her şeyde başkalarının hakkı olacak.
  benim içim ürperiyor...
  emekli olunacak, emeklilikte alacağı paralar haram.
  torunlar bayramda el öpmeye geldiklerinde verilecek harçlık haram.
  ramazanda iftar açarken içilen suyun haram olması garip bir ironi değil mi?
  600.000 kişinin hakkı bu, üç beş kişi değil ki helallik alasın.
  600.000 kişinin hakkını yiyerek alacağın ev, çocuğuna, belki de onun da çocuğuna kalacak. kim bilir kaç nesile aktarılacak bu haram mallar.
  
  e hadi diyelim istediğin oldu, saygın bir işe girdin. olmaz ya, hepiniz toplaştınız devlet dairelerine o çok istediğiniz düzeni getirdiniz ülkeye. cennetlik mi oldun şimdi sen?
  altıyüzbin kişinin hakkını sırtında taşıyarak geç bakalım sırat köprüsünden. haram parayla büyüttüğün çocuklarının da ellerinden tut ki geçerken sendelemesinler.
  umarım annene babana bir şeyler almazsın da onları bu haksızlığa bulaştırmazsın.
  
  soru ve/veya cevapları verenlere, kopya çekenlere zerre kadar acımıyorum. ama ailelerine hakikaten üzüldüm.
  bir de namusuyla çalışıp sınava giren arkadaşların durumuna üzüldüm; ama hiç olmazsa bir ömür boyunca taşımak zorunda kalacakları bir veballeri yok.