hrant dink

• ben ankara'da büyüdüm. bahçesinin ortasında durduğunda 3 ülkü ocağı görülen bir lisede okudum. solcu olduğum için (solculuktan anladığımızdan değil, 2-3 kitap okumaya çalıştığımızdan) dayak yedim, kavga ettim. sonra üniversite için istanbul'a geldim. bölümün de dayatmasıyla okudum, okudukça aileden, partiden, örgütlenmeden soğudum. bu sene, istanbuldaki beşinci senemde bir kaç ermeniyle, rumla, süryaniyle rastlantısal olarak tanıştım. biri beni feci etkiledi. o da ankaralıydı, ankara ermenisi, ömrümde ilk defa duyduğum bir sıfattı, onun ankara ermenisi olarak öne çıkmasının özel bir sebebi varmış. istanbul'daki ermenilerin çoğu buradaki ermeni okullarına devam ederek ermeniceyi iyi bir şekilde okur-yazar hale geliyorlar. ama ankara ermenileri, resmi ideolojinin göbeğinde çoğu kişinin normal karşılayabileceği bir şekilde ne olduğu unutturulmaya çalışılıyor. kendisi anlatmıyor bunları ama hissedebiliyorsunuz, en çocuksu halde bile olsa sorular soruluyor, "sen ne zaman sünnet olacaksın?" evde farklı isim okulda farklı isim. en sonunda bu adam istanbul'a geliyor. tek bildiği dil türkçe, bugün bu insan bir şekilde kendi kimliğini koruyabilmek için ermenice öğreniyor ve evet bu insan hrant değil, ama hrant'ın çalıştığı gazetede çalışıyor, ermenileri bu ülkede, bu topraklarda var etmek için her gün hrant'ın yüzü koyun sonsuzluğa uzandığı caddeden geçip işine gidiyor. her gün bu insanın zihninde bir gün beni de burada vurup öldürürler mi acaba? sorusu geçiyorsa bu insana ankara'da kendi dilini öğrenme şansı vermeyen zihniyetin, istanbul'da arkadan sinsice gelip kafalarına sıkarak varolmaya devam etmesidir ve işin en kötüsü bu insanların çoğunda bu korkuyu görmeniz fakat iki tarafında birbirini rahatlatacak hiç bir şey söylemeye dermanının ve güveninin olmamasıdır. ama bu güven ortamını yaratmanın yolu da her 19 ocak'ta agos'un önüne gitmekte, norradyo dinlemekte, tüm faşistlere inat, içindekileri anla anlama elinde agosla dolaşmakta geçiyor.
  
  bugün yine agos'un önünde olacağız. hrant için değil sadece, bu ülkede bir kültürü var etmeye çalışmak için. çünkü bu ülkedeki azınlıkların bir çoğu annenizin size verdiği siyasete karışma oğlum/kızım öğüdünü can korkusuyla içselleştiriyor, işte bu yüzden korkudan gelemeyen her ermeni için her azınlık için kendini çoğunluk olarak tarif edenlerin gelmesi icab ediyor.