cennetten kovulan

• kızmasın etmesin ama, çok "ben" bir kimlik.
  
  "ben"den ziyade o'nu görmek ve dinlemek ise, çok öteden beri büyük bir ayrım, ideolojik bir tavır. aristotelesçi tiyatroya karşı çıkışlara bakılabilir. kabuki'ye bakılabilir. "ben"de bulunan herkes için bir zaten; topu topu kaç duygu var hayatımızda? neden benim aşkım ya da acım seninkinden daha değerli olsun? neden maceram seninkinden daha ışıltılı olsun? neden pişmanlığım insanlığın kalbine batarken senden daha çok acı çekiyor olayım? neden bana hapsolunsun?
  
  egemenliğin alanı bireye doğru daraldıkça burjuva ahlakını güzellemekten alıkoyamayacak insan kendini. ısırmaktan, koparmaktan, hep istemekten, hep önemli olmaktan, müşteri memnuniyetinden ve hep bazı şeyleri hak ediyor olmaktan. cennetten kovulmak, trajik bir düşüşün güzellmesi olmaktan öteye geçemeyecek. zira dert cennete dönme ihtimalinin önceki kovulmuşların oluşturduğu ekosistem için ne kadar önemli olduğu değil; bunu göremeyecek kadar birey'iz. şahaneyiz.
  
  "güzel"likten başlarımız dönüyor. özdeşleşmek için hep "güzel"leri seçiyoruz. yetenek, dünyaya, onun varoluşuna karşı isyan ettikçe anlamına kavuşur. statükonun güzelliğimizi teyid eden yargılarına sığındıkça, dünyanın değişmemesinden karımızı inkar edemeyeceğiz.