dostlar

• seçilmiş aileniz. her koşulda, herkesten sığındığınız, koruyan, güvenli, barınağınız. ailenin olması gerekeni üstelik de mecbur değilken olanlar...
  hastalandığınızda ilgilenen, gel deyince geliverenler...ağladığınızda yanıbaşınızda olanlar, sizi terk etmeyenler... size katlanan, sizi taşıyan, affeden ve her koşulda sevenler.. sevecekleriniz, taşıyacaklarınız, katlanacaklarınız..
  ve en güzeli dostlarla kurmaktır kendi ailenizi.. kurmuş olmaktır, kuracak olmaktır...
• "tenha bir meyhanede oturuyorduk sevgilim
  izmir'in eski rıhtımında
  bilirsin, severim çok izmir'in eski rıhtımını
  hani bir çesit kuşlar vardır bulanık denizinin
  insanlar gibi konuşur o kuşlar bazen
  ve unutulmuş diller gibi pek anlaşılmaz ne konuştukları
  millerce yıl öteden bir tenhalığı sözlendirirler
  hatırla
  ne demiştim o gün ben sana
  'her tenha semtte kurulmamış bir saat yakışır'
  benim o bunaltılı günlerimden kalma bir mısra
  ve sense bana aragon'un
  -parisli şair, yüzü aslan dolu-
  sımsıcak, dipdiri bir mısrasını anlatmıştin
  seninle ve parmaklarınla
  bardakta duran suyun bir akarsuyu
  nasıl kıskandığını anlatmıştın boyuna
  nasıl mı
  dedim ya, sesinle ve parmaklarınla."
  
  cansever'in şiirinin bir bölümü böyle.
  
  mehmet h. doğan anılarını aktardığı şimdi uzaklardasın'da bu şiirle ilgili epey ilginç bir gerçeği ortaya koyuyor. louis aragon'un sözü edilen mısrası "la delaissee" şiirinde geçiyor ve aslı şöyle:
  
  "ne t'en va pas où se perd l'eau
  méprisant le bonheur des verres
  et l'univers des arbres verts
  ne t'en va pas"
  
  doğan'ın aktardığına göre: "şiirde "bardakların mutluluğu"nu, bardakta olma mutluluğunu hor gören, aşağısayan bir bir akarsu var; bu, tersine bir dönüşle "bardaktaki suyun akarsuyu kıskanması"na dönüşmüş edip'te."
  
  bu terslikle ilgili olarak "ya ben iyi anlatamamışım o gece, "sesimle ve parmaklarımla" ya da böylesini uygun görmüş. daha sonra istanbul'da, rauf'ların evinde bir gece nasıl gülmüştük o "sevgilim" sözüne." diyor mehmet h. doğan.
  
  o gece kimin bardağın, kimin akarsuyun tarafında olduğu konusunda kesin bir bilgiye ulaşmak kuşkusuz artık imkansız. izmir'in o zamanki en iyi meyhanelerinden biri olan ekspres'te bir masada edip cansever ve mehmet h. doğan karşılıklı oturup aragon'dan konuşuyorlar ve doğan'ın sesiyle parmakları, cansever'in bir şiirinde sevgilinin sesi ve parmakları oluyor. bundan eminiz.
• "dostlarımız, biz caddenin kenarında alevler içinde yanarken, karşıya geçip üstümüze işemeye üşenen kimselerdir."
  murat menteş - dublörün dilemması
• bir edip cansever siiri;
  geldin mi, iyi
  yollarından yürüyüsler sızdıran sonbahar
  bir tenhalığı eskisinden çok sezmeyi
  bakımsız bahçeler mi olur, büyük ahşap boş odaları mı olur
  ne olur
  ey bana sevmeme gücü veren güzellik
  eski bir kadını eski bir park kanepesinde bırakan sonbahar
  aldatılmış bir yüzü yağmur oluklarında
  o yüz ki bir denizin tekrar tekrar bittiği
  gece yarısı kokularında
  yosunlu bir kıyıda ancak
  dilinde çakılların ve derinliğin en son tadı
  işte
  bir vakit daha geçti, şimdi ne yapsak
  ne yapsak, bir vakit geldi ve geçti
  ey bana sevmeme gücü veren güzellik
  sonbahar
  sen mi kaldın bir
  yok birşey yapacak.
  
  bin dokuz yüz yetmiş bir yazı, ey unutulmayan yaz
  bıraktığın gibi mi kalsak
  bir çiçek milyon kere katılaştı eridi
  açtı dağıldı
  yaşamadı hiç belki
  bir ışık olsun yakmadı
  tuzlu ve ıslak bir ışık
  tankerler geçti kıyılardan gene
  suyu zonklataraktan
  gül koktu saçlarında taşıdikları benzin
  senin saçlarında
  alnın üstünden kuzular inen bir tepe gibi eğildi
  boynun bir uçurumdan çekiliyormuş gibi gergin
  bitti o yaz, şimdi
  yerleşti çoktan
  bize sevmeme gücü veren güzellik.
  
  tenha bir meyhanede oturuyorduk sevgilim
  izmir'in eski rıhtımında
  bilirsin, severim çok izmir'in eski rıhtımını
  hani bir çesit kuşlar vardır bulanık denizinin
  insanlar gibi konuşur o kuşlar bazen
  ve unutulmuş diller gibi pek anlaşılmaz ne konuştukları
  millerce yıl öteden bir tenhalığı sözlendirirler
  hatırla
  ne demiştim o gün ben sana
  'her tenha semtte kurulmamış bir saat yakışır'
  benim o bunaltılı günlerimden kalma bir mısra
  ve sense bana aragon'un
  -parisli şair, yüzü aslan dolu-
  sımsıcak, dipdiri bir mısrasını anlatmıştin
  seninle ve parmaklarınla
  bardakta duran suyun bir akarsuyu
  nasıl kıskandığını anlatmıştın boyuna
  nasıl mı
  dedim ya, seninle ve parmaklarınla
  neden olmasın, yeni yakilan bir sigarayla da anlatılabilir şiir
  apansız bir yolculukla da
  bir karpuzu ikiye bölmekle, bir portakalı dilim dilim ayırmakla
  anlatılabilir
  ama bizim memleketimizde şiir
  yazık ki ölümle anlatılır biraz
  ölümle anlaşılabilir
  olsun, diyeceksin ne çıkar bundan
  biz hayatı şiirden
  şiiri hayattan özümlemedik mi
  ölümde girse araya
  sahici aşklar kurmadık mı seninle
  tertemiz, dosdoğru aşklar
  izmir'de
  izmir'in eski rıhtımında
  unutmak için şimdilik
  kolayca unutulmaz ya
  içimizdeki bin dokuz yüz yetmiş bir yazını.
  
  yeni bir yüzmüydü ne
  kuru bir bozkırı çıkarıp göğsünden
  yeni yazdığı bir şiiri düzeltiyordur ahmet oktay
  alnını dayayaraktan cama
  kalemsiz kağıtşiz yazar çünkü ahmet oktay
  içinden geldiği gibi
  ve mısra çeker durmadan, hafifçe eğri sırtını doğrultarak
  nemlenir kimi zaman da gözleri
  şiir yürür, şiir sever, şiir içer mi
  şiir mi
  yürür de, sever de, içer de elbet.
  
  kocaman bir sevgi miydi ne
  dünyanın bütün zamanlarını dolaşan
  bastırıp gögsüne bozkırın
  ey, baksana, diyor, ne biçim kent bu
  geçerek caddelerinden
  dalarak meyhanelerine
  ne biçim kent bu
  bilmiyor ki nice insan kolsuzdur
  sevgisizliğe, bir sevgisizliğe kullanırlar kolu.
  
  hohlayıp siliyorum iyice
  gözlüğümün camlarını
  göğe bakıyorum gözlerimi kısarak
  güneye gidiyor bir leylek sürüsü
  
  yeni caminin üstünde
  son bir defa daha süzülerekten
  erimeye yüz tutuyor kentin pembe kapıları
  günbatımı!
  günbatımı! yeni konuşmaya başlayan bir çocuğun diliyle
  kolumu tutuyor feşi naci, şu manzaraya bak, diyor
  tam galata köprüsünün üstünde
  diyor ya, biz alıştık, yüreklerimize bakıyoruz gene de
  uykusuz gecelerimize bakıyoruz: onurun uykusuzluğu
  susturulmanın
  ve gün batımıyla leylek sürüsü
  hüzünlü bir görüntüyü akıtıyorlar naci'nin yüzüne
  kırılmak ama birlikte
  birlikte, ama kırılmamak
  ve sanki kalplerimiz her yani dökülen bir otobüste
  öyle
  işte son damlalarını da bırakıyor güneş
  karanlık bastiracak neredeyse
  tırmaniyoruz yüksekkaldırımı
  iyi biliyoruz, sevgimiz de öfkemiz de yalnız bizim olmamalı
  güneş çekiliyor iyice
  ne manzara kalıyor, ne göğün evlerindeki kızartı
  ak bulutlar kara bulutlar
  ötede bir bulut yavrusu
  bilinmeli, diyoruz yeniden
  yeniden başlamalı, yeniden
  dostum, görüyorsun ya işte
  bozuldu birkere umudun ordusu.
  
  gelsene , diyordu izmir'deki sevgilim
  son mektubunda
  kemetaltındaki kahveleri anlatıyordu
  ince belli çay fincanlarını
  kim bilir, belki de avutmak istiyordu beni
  unutup kendi mahzunluğunu
  o kadar çabuk yeşerir ki, diyordu umut
  öyle çabuk çiçeklenir ki
  güçtür çünkü, herşeyden daha güç
  denize, göğe toprağa karışmış bir kalebentlik
  üstelik biliyorsun da
  öfkeliyiz, öfkeyse sonuçtur er geç
  bir aşk gibi yaşamak gerek öfkeyi
  sevginin ağıtıdır bir bakıma
  ve bir gün de gelebilir ki sevgilim
  kapkara bir davet olabilir kin
  zulmün ve tutsaklığın diyeti olabilir
  sen bunu bilemezsin
  bilsen de şairsin, havalar da, soğudu, kendine iyi bak
  ve sakın unutma: sıra öfkenin.
  
  bin dokuz yüz yetmiş bir yazı
  yok böyle bir sevgilim benim
  ama dayanıklı, ama gözü pek, ama umutla dolu
  olunca böyle bir sevgilim olsun isterdim.
  
  elimde bir çanta, şurda burda dolaşıyorum
  hep bir yerlere gideceğim sanki
  güvercinler konuyor saçlarıma bileklerime
  uçuşuyorlar
  bir çınar yaprağı düşüyor ayaklarımın dibine
  kupkuru
  elime alıyorum, çiziyorum üstüne kalbimi
  kalbim, diyorum
  yorgunsa da, yaralıysa da, hepimizin
• sözleri ile yine beni hüzünlendirmeyi ve gözlerimin parlamasini^* başaran, gizli tutulan bir ahmet kaya eseri. sözleri ise:
  
  "adim kühaylan
  zemheri yaylasinda dogmusum
  koyaklarda kartal ucurmusum
  kurt kovalamisim, adam vurmusum
  onursuz yasanmaz demisim
  rezil rüsva etmemisim kendimi böceklere
  yavri yavri
  bu yüzden dik bakarim adamin yüzüne
  bu yüzden hoyrattir durusum
  asi bir kühaylanim
  anam rüzgar babam asiret
  bin yildir bu kogustayim
  diz cöktürmez beni hasret
  seni sevdim
  bir kekligin sesini üzmekten sakinir gibi
  seni sevdim
  gururlu dag ciceklerini gögsüme takinir gibi
  ben sazimi kir cadirlarin boynuna astim da öyle geldim buraya
  yavri yavri
  ölürsem miradi ölürüm
  harlanmis bir kilica alnimla dokunur gibi
  asi bir kühaylanim
  gözlerini benden ayirma
  kirilip düserim sonra
  kimse bakmaz yarama
  bana ne getirdin ki cok
  karda cürümüs sümbül soganlarimi
  yoksa toz kaldiran taylari dar gecitlerdemi kanattin
  o göcebe sevdamizin yamacina simdi kimler konuyor söyle
  söyle kinali kuzum nerde
  onu hangi namerdin sürüsüne kattin
  asi bir kühaylanim
  mahvuz vurma düsüme
  delerim bu duvarlari jandarma kavusmaz pesime
  ben ki dipsiz ucurum boylarinda kovalanmis iflah etmemisem
  ben ki huysuz nehir yataklarinda dinlenmis islah olmamisam
  nasil sigarim düsündünmü
  su al tadimlik tosbaga ortasina simdi
  yavri yavri
  daglari cildirtan öykümü
  ben bu demirlere dislerimle yazmisam
  asi bir kühaylanim
  el süremezler yeleme
  birak yirtilayim artik birak, gem vurma dilime
  hüznüm duvarlarinda sivasi dökülmüs bir yer vardir
  bilirmisin yavri
  bilirmisin cicekler centik centik solar
  bu gavur ölüsü aksamlarda
  birak gözyaslarimin oydugu cukurlar öylece betonda kalsin
  dolansin pesime bir metelik etmez bu sirtlam adimlari, dolansin
  yavri yavri
  sapkam namusumdur
  koma buralarda koma, tesbihim dagilmasin
  asi bir kühaylanim
  kesmez beni bu acilar
  beni vursada bu pustlar
  ancak arkamdan vururlar..."
• 73 yılında vecdi ören tarafından kurulup akbayram ile çalışmaya başlamış grup.
  
  bas gitar: vecdi ören
  elektrogitar: galip kayıhan
  bateri: koral sarıtaş
  elektro bağlama, yaylı tambur: cudi koyuncu
  
  daha sonra vecdi ören ve koral sarıtaş gruptan ayrılınca ağrı dağı efsanesinden davulcu nadir uygun, efsane klavyeci murat ses ve kurtalan ekspres grubundan basçı özkan uğur gruba dahil oluyor.
  
  ilk ekibin çıkardığı plaklarda vecdi ören ve galip kayıhan riffleri, sololarıyla ortalığın mna koyuyorken (bkz: dağlar dağladı beni) ikinci ekipte murat ses grubun hakimi diyebiliriz. klavyeyi ağlatmaya başlıyor. (bkz: garip)
• buram buram türkü bar kokan ifade.
  
  önüne gelene "dostlar" ve "kardeşim" ifadesini kullananların samimiyetsiz bir hâl aldıklarını anlamaları için ne yapmamız gerek?
• şüphe duymaya başladığım kavram.
  
  nasıl mı? şöyle;
  
  önceki entrylerimi okuduysanız baya kötü bir ayrılık yaşadığımı ve çöktüğümü bilirsiniz. neyse şimdi eskisine göre baya toparladım ve iyiyim. kendime odaklandım, kendimi düşünüyorum ve kendimi toparlıyorum.
  
  bugün en yakın dostlarımdan biriyle oturduk ve bir şeyler içtik ve muhabbet ettik. zamanla konu geleceği yere geldi.
  
  (bkz: elephant in the room)
  
  ben zaten umudumu kesmişim, hani çok seviyorum, çok değer veriyorum, ama durmadan karşı taraftan bir negatif "bitti, bitti, bitti, bitti, bitti" ve "düşünme", "yanlış yaptı", "aldattı".
  
  zaten ilk baştan böyleydi, 3 yakın dostumda bitti bitti bitti demişlerdi.
  
  neyse ben geçen ay, bir çaresiz çökmüş anımda gidip konuşmasını istemiştim. istemiştim ki anlatsın duygularımı, anlatsın neler hissettiğimi ne kadar değer verdiğimi..
  
  bugün dedim ki "abi peki sen hiç bahsetmedin mi, onu ne kadar sevdiğimden, ne kadar değer verdiğimden, ne kadar özlediğimden ve üzüldüğümden"
  
  "hayır" dedi..
  
  "peki ne dedin" dedim..
  
  "sana emin olmadığı sürece yaklaşmamasını söyledim, bittiğini, bir daha olmayacağını" söyledim dedi..
  
  o anda fark ettim ki dostlarım dediğim insanlar benim doğru düşündüğüm şeyi yapmıyorlardı ve yapmamışlardı..
  
  kendileri bunun bittiğine karar getirmişler, ve bunun benim için doğru olduğunu düşündüklerinden buna göre karar almışlardı..
  
  ulan size ne! benim ne düşündüğüm ne hissettiğim önemli! siz nasıl dostsunuz benim için doğru düşündüğünüzü yapıyorsunuz? bu mudur gerçek dostluk? o benim hayatımdı, her şeyimdi lan..
  
  benim en yakın, en kardeşim dediğim insan isviçre'de okuyor şu anda. geçen çok acı bir şey demek zorunda kaldım. bir kızla çıkıyor ama doğru olduğunu düşünmüyorum.
  
  "abi dedim sana bir şey söylemek zorundayım, çok zor, ama sen benim kardeşimsin ve anlarsın. çıktığın kız sana yakışmıyor" dedim.
  
  "abi ben öyle düşünmüyorum, yanılıyorsun" dedi.
  
  "abi senin bileceğin iş, benim görevim bunu sana demek" dedim.
  
  hala çıkıyorlar ve ben görevimi yerine getirdim.
  
  işte dostların yapması gereken budur. çok kızgınım niye bunu yapmadılar diye. 1 ay geçti, aşkımdan geberdim, her sabah uyandım, ve öldüm, her gece yattım ve öldüm..
  
  oyun mu bu lan, benim hislerim ve duygularım. siz nereden biliyorsunuz bizim ilişkimizi, bizim hislerimizi? nasıl kendi doğru düşündüğünüzü yaparsınız. önemli olan benim hislerim ve duygularım! biliyor musunuz ne kadar zor uzaktan ilişki yürütmek! çok sinirliyim sözlük..
  
  ben bugün yeniden kimseye güvenmemem gerektiğini öğrendim..
• kelimeler, cümleler, sayfalarla özdeşleştirdiğim.
  
  "okuduğumuz en güzel şeyleri, genellikle sevdiğimiz bir kişiye borçluyuzdur. ve ondan, sevdiğimiz birine bahsederiz öncelikle. belki de, duygunun kendine has mahiyeti, tıpkı okuma arzusu gibi, tercihten ibaret olduğu için. sevmek, nihayetinde, tercih ettiğimiz şeyleri tercih ettiğimiz birilerine bağışlamaktır. ve bu paylaşmalar hürriyetimizin görünmez kalesini kalabalıklaştırırlar. içimizde sürekli olarak kitaplar ve dostlar bulunur." -- daniel pennac, roman gibi, metis yayınevi, syf. 66
• dostlar irmak gibidir;
  kiminin suyu az, kiminin çok..
  kiminde elleriniz islanir yalnizca,
  kiminde ruhunuz yikanir boydan boya...