yaşayabilme ihtimali

• yılmaz erdoğan şiiri.
  herkesin "ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim" mısrası ile bildiği şiir.
• beni bana çok güzel anlatan, her duyduğumda/okuduğumda flashbackler yaşadığım, sevdiğim nadir şiirlerden birisi... bir sevgiliden çok, başka özlemlerimi hatırlatır bana.
  
  soğuk ve şehirlerarası
  otobüslerde vazgeçtim
  çocuk olmaktan
  ve beslenme çantamda
  otlu peynir kokusuydu babam...
  
  ben seninle bir gün veyselkarani'de haşlama
  yeme ihtimalini sevdim.
  
  ilkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında
  (ankara'da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o
  zaman) özlemeye başladım herkesi... ve bu hasret öyle
  uzun sürdü ki, adam gibi hasretleri özlemeye başladım
  sonra...
  
  bizim kemalettin tuğcu'larımız vardı...
  bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı...
  
  yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan
  kahverengi sıralarda, solculuk oynamaya başladık...
  ben doktor
  oluyordum sen hemşire, geri kalanlar kontrgerilla...
  kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu,
  pütürlü duvarlara ve türk dil kurumu'na inat bir
  türkçe'yle... ağbilerimizden öğrendik, ş harfinden
  orak çekiç figürleri türetmeyi...
  
  ankara'ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu.
  ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu
  haber bültenleri...
  oysa ankara'da hiç sevişmedim ben.
  disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim...
  (sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik
  dikenleri saymazsak...)
  ankara'ya usul usul kurşun yağıyordu... ve belli bir
  saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber
  bültenleri... oysa hiç kurşun yaram olmadı benim...
  ve hiçbir mahkeme tutanağında geçmedi adım...
  çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm
  sadece...
  
  sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde ama
  sen yoktun.. ben, senin beni sevebilme ihtimalini
  seviyordum, suni teneffüs saatlerinde... okul servisi
  seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliğine
  götürüyordu... ben, senin benimle tunalı hilmi
  caddesine gelebilme ihtimalini seviyordum...
  
  ben senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum.
  
  yaz sıcağı toprağa çekiyordu tenimin çatlamaya hazır
  gevrekliğini... sonra otobüs oluyordum,
  kırık yarık yolların çare bilmez sürgünü...
  ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum muş
  ovasının yalancı maviliğini... otobüs oluyordum bir
  süre... yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum,
  yanağım otobüs camının garantisinde...
  otobüs oluyordum... bir ülkeden bir iç ülkeye...
  çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum...
  
  zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın
  listesinin... korkuyordum... sonra iniyordum otobüsten...
  çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun, ömrümün
  en kısa, ömrümün en çocuk, ömrümün en ihtiyar yolunu
  koşuyordum... çünkü sonunda annem oluyordum babam
  kokuyordum sonunda...
  
  soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim,
  çocuk olmaktan...
  ve beslenme çantamda
  otlu peynir kokusuydu babam...
  
  ben seninle birgün van'daki bir kahvaltı salonunda...
  ben seninle (sadece bilmek zorunda kalanların bildiği)
  bir yol üstü lokantasında...
  ben seninle, ağrı dağına mistik ve demli bir çay
  kıvamında bakan doğubeyazıt'ın herhangi bir toprak
  damında...
  ben seninle herhangi bir insan elinin terli
  coğrafyasında olma ihtimalini sevdim...
  
  ben senin,
  beni sevebilme ihtimalini sevdim !
• yilmaz erdoganin populer kulture armagan ettigi ama bi afsar timucinsiiri kadar etkileyici bi can yucel siiri kadar normal bir nazim hikmet siiri kadar duygusal bir siir..
  
  "ve otlu peynir kokusuydu sozluk..."
• "ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim çok sevdim tanıdım aşkın en saf halini."
  şeklinde bir dönem radyocu mikslemesine sebep olmuş şiir. akabinde tarkan çalmak moda olmuştu.
• ilk çıktığı zaman oldukça sık dinlediğim bir yılmaz erdoğan şiiri. yedi karanfil 5 albümünde ki versiyonu daha güzeldir.
• sevebilme ihtimali olarak adlandırılan. bu isimle yılmaz erdoğan'ın seslendirdiği şiiri.
  
  soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan
  ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam...
  ben seninle bir gün veyselkarani'de haşlama yeme ihtimalini sevdim.
  ilkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında
  ankara'da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o zaman
  özlemeye başladım herkesi...
  ve bu hasret öyle uzun sürdü ki, adam gibi hasretleri özlemeye başladım sonra..
  bizim kemalettin tuğcu'larımız vardı...
  bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı...
  yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan kahverengi sıralarda,
  solculuk oynamaya başladık..
  ben doktor oluyordum sen hemşire, geri kalanlar kontrgerilla...
  kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu pütürlü duvarlara ve
  türk dil kurumu'na inat bir türkçeyle...
  ağbilerimizden öğrendik, s harfinden orak çekiç figürleri türetmeyi..
  ankara'ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu.
  ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri.
  oysa ankara'da hiç sevişmedim ben.
  disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim..
  sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak..
  ankara'ya usul usul kurşun yağıyordu..
  ve belli bir saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri.
  oysa hiç kurşun yaram olmadı benim
  ve hiç bir mahkeme tutanağında geçmedi adım
  çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece
  sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde, ama sen yoktun
  ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum, suni teneffüs saatlerinde
  okul servisi seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliğine götürüyordu
  ben, senin benimle tunalı hilmi caddesi'ne gelebilme ihtimalini seviyordum.
  
  ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum.
  
  yaz sıcağı toprağa çekiyor da tenimin çatlamaya hazır gevrekliğini
  sonra otobüs oluyordum, kırık yarık yolların çare bilmez sürgünü
  ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum
  muş ovasının yalancı maviliğini
  otobüs oluyordum bir süre
  yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum, yanağım otobüs camının garantisinde
  otobüs oluyordum
  bir ülkeden bir iç ülkeye
  çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum.
  zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın listesinin
  korkuyordum
  sonra iniyordum otobüsten
  çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun,
  ömrümün en kısa, ömrümün en çocuk,
  ömrümün en ihtiyar yolunu koşuyordum.
  çünkü sonunda annem oluyordum, babam kokuyordum sonunda..
  soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan
  ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam
  ben seninle bir gün van'daki bir kahvaltı salonunda
  ben seninle sadece bilmek zorunda kalanların bildiği
  bir yol üstü lokantasında
  ben seninle, ağrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan
  doğubeyazıt'ın herhangi bir toprak damında
  ben seninle herhangi bir insan elinin
  terli coğrafyasında olma ihtimalini sevdim
  
  ben senin, beni sevebilme ihtimalini sevdim!
• içerisinde geçen "bir ülkeden bir iç ülkeye" sözleriyle bismillah hangi ülkeden^*** hangi ülkeye? dedirten^** şiirin altına yerleştirilmiş göndermelere ve beynimize gizli gizli sokulmaya çalışılan şeylere dikkat etmeliyiz diye düşündüren şiir.
  
  zöge : yıl olmuş 2013. tabi her şey değişmiş. al takke ver külah.
• sanem' e ithaf edilmiş şiirdir. ama dinleyenler için kimi zaman o ithaf kısmına başka isimler yazmak isteği doğar. kendiniz yazmış gibi hissedersiniz bir süre sonra.. dinlerken bile şairinin^* değil de sizin ağzınızdan çıkar gibi gelir kelimeler. güzeldir.
• şiiri yılmaz erdoğan'ın kendi sesinden dinlemek için;
  
  http://www.youtube.com/watch?v=fz0onkwtkom
• yılmaz erdoğan'ın tüyleri diken diken, gözleri dolu dolu eden, umut edilemeyeni içeren şiiridir...