yaşayabilme ihtimali

• beni bana çok güzel anlatan, her duyduğumda/okuduğumda flashbackler yaşadığım, sevdiğim nadir şiirlerden birisi... bir sevgiliden çok, başka özlemlerimi hatırlatır bana.
  
  soğuk ve şehirlerarası
  otobüslerde vazgeçtim
  çocuk olmaktan
  ve beslenme çantamda
  otlu peynir kokusuydu babam...
  
  ben seninle bir gün veyselkarani'de haşlama
  yeme ihtimalini sevdim.
  
  ilkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında
  (ankara'da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o
  zaman) özlemeye başladım herkesi... ve bu hasret öyle
  uzun sürdü ki, adam gibi hasretleri özlemeye başladım
  sonra...
  
  bizim kemalettin tuğcu'larımız vardı...
  bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı...
  
  yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan
  kahverengi sıralarda, solculuk oynamaya başladık...
  ben doktor
  oluyordum sen hemşire, geri kalanlar kontrgerilla...
  kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu,
  pütürlü duvarlara ve türk dil kurumu'na inat bir
  türkçe'yle... ağbilerimizden öğrendik, ş harfinden
  orak çekiç figürleri türetmeyi...
  
  ankara'ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu.
  ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu
  haber bültenleri...
  oysa ankara'da hiç sevişmedim ben.
  disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim...
  (sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik
  dikenleri saymazsak...)
  ankara'ya usul usul kurşun yağıyordu... ve belli bir
  saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber
  bültenleri... oysa hiç kurşun yaram olmadı benim...
  ve hiçbir mahkeme tutanağında geçmedi adım...
  çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm
  sadece...
  
  sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde ama
  sen yoktun.. ben, senin beni sevebilme ihtimalini
  seviyordum, suni teneffüs saatlerinde... okul servisi
  seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliğine
  götürüyordu... ben, senin benimle tunalı hilmi
  caddesine gelebilme ihtimalini seviyordum...
  
  ben senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum.
  
  yaz sıcağı toprağa çekiyordu tenimin çatlamaya hazır
  gevrekliğini... sonra otobüs oluyordum,
  kırık yarık yolların çare bilmez sürgünü...
  ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum muş
  ovasının yalancı maviliğini... otobüs oluyordum bir
  süre... yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum,
  yanağım otobüs camının garantisinde...
  otobüs oluyordum... bir ülkeden bir iç ülkeye...
  çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum...
  
  zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın
  listesinin... korkuyordum... sonra iniyordum otobüsten...
  çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun, ömrümün
  en kısa, ömrümün en çocuk, ömrümün en ihtiyar yolunu
  koşuyordum... çünkü sonunda annem oluyordum babam
  kokuyordum sonunda...
  
  soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim,
  çocuk olmaktan...
  ve beslenme çantamda
  otlu peynir kokusuydu babam...
  
  ben seninle birgün van'daki bir kahvaltı salonunda...
  ben seninle (sadece bilmek zorunda kalanların bildiği)
  bir yol üstü lokantasında...
  ben seninle, ağrı dağına mistik ve demli bir çay
  kıvamında bakan doğubeyazıt'ın herhangi bir toprak
  damında...
  ben seninle herhangi bir insan elinin terli
  coğrafyasında olma ihtimalini sevdim...
  
  ben senin,
  beni sevebilme ihtimalini sevdim !