son gün

• bir çok öğrenci ya da çalışan kişinin kendisine verilen bir ödev ya da projeye başlama ve sonlandırma günüdür. bir proje 3 haftalık bir süre zarfı içerisinde bitirilmek üzere verildiyse, eğer verilen kişi uzun zamandır bu işyerinde çalışıyor ya da öğrenci ise bu proje başlangıcı olarak proje tamamlanmasından bir gün öncesini seçer.
  bu sayede bu gün içerisinde tam konsantre biçimde yoğun olarak konu üzerinde çalışır ve gecenin geç vakitlerinde projesini tamamlar.
  her yaşanan bu tür son günlerde kişi bir daha böyle yapmayacağı konusunda kendi kendine telkinlerde bulunsa da, bir sonraki ödev ya da projede kendisini son gün bilgisayar başında gözleri yorgunluktan yaşarmış biçimde buluverir.
• (bkz: end day)
• bugün ntv de yayınlanacak, gerçekten güzel olduğunu düşündüğüm, dünyanın sonuna dair bilimsel 4 senaryoyu ekrana getirecek belgesel... ^{* * *}
• beklemenin anlamsız olduğu gündür.
  
  amerika'daki bir üniversite de hoca derse söyle baslamis.
  - düsünün ki bugün dunyanin son günü. yarin bu saatte her sey bitecek. kurtulus sansiniz yok. bugün ne yapardiniz?
  
  tüm ögrencilerden bir çok degisik cevap gelmis:
  - ibadet eder tanridan günahlarimi affetmesini dilerdim,
  - tüm sevdiklerimle vedalasirim,
  - ailemle zamanimi geçirirdim,
  - anneme veya babama giderdim,
  - arkadaslarimla yarim saat eski günlerdeki gibi basket oynardim,
  - barbekü partisi yapardim,
  - tüm sevdigim yemekleri son bir defa yerdim,
  - yatar uyurdum^*,
  - ormanda son defa dolasirdim,
  - günesin dogusunu ve batisini son defa seyrederdim,
  - aksam yildizlari seyrederdim,
  - en sevdigim yemegi hazirlar tüm sevdiklerimi aksam yemege davet ederdim,
  - piknik yapardim,
  - hayatta en çok gitmek istedigim yere gider orada ölümü beklerdim,
  - jet uçagina binerdim,
  - üzdüklerimi arar özür dilerdim^* beni affetmesini isterdim, vb...
  
  hoca bütün hepsini tahtaya yazmis. sonra gülerek,
  - cocuklar bunlari yapmak için dünyanin son günü olmasi sart mi? diye sormus.
• belki de son günüdür
  hayatımın bugün
  doya doya yaşadım
  üzülmedim
  mutluydum diyebilecek miyim
  yarın olsa son günü hayatımın
  bunları yaşayıp tadabilecek miyim?
  
  (bkz: funda name kahveci / herşeye rağmen)
• avukatlar için pek popüler bir bahanedir,
  
  - muhakkak adliyeye gitmem lazım son gün
  - son günlü işlerim var gelemem
  - son gün lütfen bunu kayda alın vs. . .
• yıllardır çalışılan kurumdan biraz sonra arkaya bakmadan gidebilinen gün.
• http://www.youtube.com/watch?v=m2czgq__llw
  
  (bkz: marta)
• mutlu melankolik bir şirin soysal şarkısı. sözlerini de yazayım tam olsun;
  
  sar hadi geriye
  o son gün sayılmasın
  mazur gör bu deliyi ve affet
  
  çok zor biliyorum
  zaten unut demiyoırum
  sadece ve sadece affet
  
  geçemem bu kapıdan
  kapanmamaz ardımdan
  uykuma kabus olamam isteme
  
  bu kör yolda sapamam
  sensizliğe varamam
  kalbimi durduramam isteme
  
  sar hadi geriye
  o son söz sayılmasın
  bardak kırılmasın affet
  
  çok zor olsa da
  daha zoru var ya işte
  sen de biliyorsun affet
• bir süredir daha dikkatli bakıyorum şu an görebildiğim her şeyi uzun bir süre göremeyeceğim için. her gün aynı şeyleri yaptığım ve her günü birbirinin aynıymış gibi algıladığım bir zaman diliminden çıkarken yaşadığım her şeyi beynime kazımak istiyorum. her gün görüştüğüm insanların, her gün yürüdüğüm yolların, her gün dinlediğim şarkıların, her gün gittiğim restoranların, yaşadığım evin ve duvarlarının içinden geçerek gidiyorum. yarın son günüm. takvim üzerinde kısa gibi görünen uzun bir süre için, gidiyorum.
  
  hiç fotoğrafını çekmek istememiştim daha önce. nasıl olsa daha önce hep benimleydi ve şu ana kadar benimle olmaya devam etmişti diye herhalde. sanki sonsuza dek hep böyle istediğim gibi olacaktı. bugün ise değişmek zorunda oluşu batıyor içime ve ben şu ana kadar bu nefret ettiğim sonsuzluk hissiyle yaşayıp çok az fotoğrafa sahip olduğum için nefret ediyorum kendimden. nefret ediyorum yaşadığım herhangi bir günümün öylesine de olsa fotoğraflamamış olmaktan. nefret ediyorum mükemmel zamanları sıradanlaştıran devamlılıktan.
  
  bu şehirden gitmek mi üzüyor beni yoksa tekrar kaybettiğimi hissettiren zorunlu bir ayrılık mı bilmiyorum ama sanırım gitmek yeterince üzücü. yarın son günüm.
  
  yaklaşık bir yıldır kendimi buna hazırlamak için konuşuyor ve her gün geçecek olan sürenin hayatımda yeni bir sayfa açacağına inanmaya çalışıyorum. yıllardır gitmekten çok fazla hoşlanmadığım okullara gidip, çalışmaktan çok hoşlanmadığım zamanlarda çalıştıktan sonra nihayet diyorum kendime. bu bitirmen gereken son zehirli zaman. zehir olsa içilir! son on gündür evimde ve dışarıda olmaya çalışıyorum. eşyalarıma bakınıp en sevdiğim yemekleri yapıyorum kendime. gitmeyi en sevdiğim yerlerin şarkılarında dans edip içiyorum. kimse benim kadar eğlenmiyor diye düşünüyorum geçirdikleri mükemmel zamanları sıradanlaştıran devamlılıklarının içinde. ama benim için şimdilik bitmek üzere. yarın son günüm.
  
  şimdi biraz evi toplayıp odamda oturmalıyım.