soğuk otların altında ^*

• içinden ''ey benim yalnızlığım! bu kadar eğilmeselerdi üstüne senin'' gibi bir nehir geçen ülkü tamer şiiri. bir şairden bekleyeceğiniz en ihlaslı davranış yalnızlığını karşısına alıp konuşmasıdır. ''ben yalnız seni istedim belki, ben yalnız bütün ormanı belki, ben yalnız ışıklarını şehrin.'' eyvallah.
  
  atlarında taşındıkça yorgunlar...
  öyle görüyorum; anlıyorum ki günlerce o yerleri hiç bırakmamışlar;
  yemeklerini bile galiba o atların sırtlarında yemişler.
  ey benim yalnızlığım! soğuk otların altından bakacağız onlara, değil mi?
  onları ağaçların bittiği yerde görüyorum. yorgunlar. anlıyorum ki
  ormanın çevresinde dört dönmüşler. benim çıkmamı bekliyorlar. beni
  götürecekler.
  ey benim yalnızlığım! bu kadar eğilmeselerdi üstüne senin. bu
  kadar anlatmasalardı seni. n'olurdu, yalnız ben yazsaydım bu
  yapraklara seni. seni yalnız ben bilseydim. beraber ölseydik
  seninle.
  ne aptal adamlar! oysa ki nasıl olsa bırakacağım buraları bir gün.
  gidip evlerinde otursalar ya, okula bile başlamamış ölü çocukların
  gezindiği büyük sobalarda. nasıl olsa, oysa ki nasıl olsa
  bir gün kapılarını çalacağım. "ben ormandan geldim."
  diyeceğim. "beni yanınıza alın," diyeceğim.
  soğuk otların altında büyür çocuklar. oraya da gitmesek, ey benim
  yalnızlığım! evet, soğuk otların altında kuş mezarları vardır belki.
  
  ben yalnız seni istedim belki.
  ben yalnız bütün ormanı belki.
  ben yalnız ışıklarını şehrin.
  
  neden, anlayamıyorum bir türlü, neden bu ormanı istedim ve neden,
  anlamıyorum bir türlü, neden beni istiyor bu kaçtığım atlılar?
  gizliden gizliye onları istediğim için mi?
  atlarında taşındıkça yorgunlar.
  ne güzel! onları yoruyorum. bu sürüp gidecek anlaşılan; hemencecik
  ölüversek. bekleseler. dönseler. hep bekleseler. ölüversek.
  soğuk otların altı..
• yıllardır içinde soluk alıp verdiğim, derin, çok derin ülkü tamer şiiri. sadece atlılar ve orman imgeleri üzerine bile tuğla gibi bir felsefe kitabı yazılabilir.
• kuru otlar üstüne serbest çağrışımıyla geldim ülkü’ye.
  
  “ bu kadar anlatmasalardı seni
  n'olurdu, yalnız ben yazsaydım bu yapraklara seni”
• ülkü tamer'in okuduğum ilk kitabıdır. yazarla, ferhan şensoy'un podcastinde ülkü tamer'i tavsiye etmesi üzerine tanıştım. ancak ilk kitabını beğenmedim. yalın bir dille yazılmış olmasına karşın pek bir anlam ifade etmeyen şiirlerden oluşuyor. belki de bu yazarın ilk kitabı olduğu içindir.