the tell-tale heart

• edgar allen poe nun kısa oykuleriyle tanısmamı saglamıs kısa ama etkileyici ve kesinlikle ingilizcesi okunması gereken oyku.
• hikayede geçen "eye" olan "göz" kelimesi ile "i" olan "ben" kelimesini kastetmesi çok etkili bir anlatım biçimidir. narrator -hikayeyi anlatan şahsiyet-, deli bir adamdır, hikaye "madness" -delilik- konusuna değinir. amaç; delilik ve zekilik arasında bir bağ kurmak gerekiyorsa eğer, bu gereksiz bir durumdur çünkü öyle bir bağlam yoktur u anlatmaktır esasen. bir cinayet işlenmiştir narrator tarafından, ve onu cinayete iten şey de "göz"e bakmaktan gelir. yani buna bir çeşit, baktım bakışlarından rahatsız oldum cinayeti gerçekleştirdim, durumu diyebiliriz ve şunu da ekleyerek, göz göze gelince bu rahatsızlığım ortaya çıktı çünkü bu rahatsızlığım "ben"den, kendimden kaynaklanan bir durum, bu yüzden "göz" beni çeken şeydir şeklinde açıklayabiliriz. "eye" ve "i" durumu çok net bir şekilde açıklamış, okunuşları aynı yazılışları farklı kelimeler olarak kendini göstermiştir orada. ^*
• okurken insana o kalp atışlarını birebir yaşatır. artık güm güm atan kalbinden başka bir şey duyamazsın.
  
  daha iyisini okumadığım bir poe şaheseri.
  
  facebook sayfasında şuna denk geldim de, aklıma geldi. (yeni link): https://3.bp.blogspot.com/…rsgqk/s1600/img_1988.jpg
• ''delilik konusundaki yanılsamanızın duyuların aşırı keskinliği olduğunu söylemedim mi size?''
• (bkz: unreliable narrator)
• edgar allan poe'nun 1843 yılında yayınladığı; takıntılı ruh haliyle işlediği cinayette bir anlamda "haklılığına" bizi ikna etmeye çabalarken, öte yandan vicdanıyla çatışmak zorunda kalan katilin öyküsüdür.
  
  1953 yılından hikayeden yola çıkılarak animasyonu yapılmıştır.
  
  ayrıca, 1970 yılında tiyatro oyunu olarak sergilenmiştir, baş rolde ise vincent price oynamıştır.
  1
  2
  
  --- spoiler ---
  
  doğru! – gergin – hep korkunç derecede gergin olmuşumdur ve hala da öyleyim; ama deli olduğumu n]eden söylersiniz ki? bu hastalık duyularımı keskinleştirdi; yok etmedi ya da onları köreltmedi. en çok da işitme duyumu. dünyada ve cennette olan her şeyi duyardım. cehennemden de çok ses duydum. nasıl yani, deli miyim? o halde dinleyin! ve hikayenin tümünü nasıl sağlam ve sakince anlattığımı görün.
  
  fikrin ilk olarak beynime nasıl girdiğini anlatabilmem mümkün değil; ama bir kere içime işledikten sonra, gece gündüz peşimi bırakmadı. amaç yoktu. tutku yoktu. yaşlı adamı severdim. bana hiç yanlışı olmadı. hiç hakaret de etmedi. parasında gözüm yoktu. sorun sanırım gözüydü(1)! evet, oydu! bir akbabanınkine benzeyen – üzerindeki mat zarıyla, mavi, solgun bir göz. ne zaman bana baksa, kanım buz keserdi. ben de yavaş yavaş ihtiyarı öldürmeye karar verdim. böylelikle kendimi gözden sonsuza kadar kurtaracaktım.
  
  şimdi, söylemek istediğim şu. beni deli sanıyorsunuz. deliler hiçbir şey bilmezler. sizse beni görmeliydiniz. nasıl akıllıca ilerlediğimi –nasıl dikkatle– gizliden gizliye ve olacakları sezerek işi bitirdiğimi! onu öldürmeden önceki haftada olduğum kadar nazik olmamıştım hiç ihtiyara. ve her gece, gece yarısı gibi kapısının çengelini çevirip açtım. ah! nasıl da kibar! kafamın ancak gireceği bir aralıktan içeri, üstü kapalı bir fener tutardım. öyle kapalı ki, hiç ışık sızmazdı, sonra da başımı içeri sokardım. ne kurnazlıkla uzandığımı görseydiniz gülerdiniz! ihtiyarın uykusunu bölmemek için usulca uzanırdım – çok çok yavaş. başımı, kapı aralığından, onu yatağında yatarken görebilecek kadar sokmak, tam bir saatimi alırdı. deli bir adamın kafası bu kadar çalışabilir mi? başım odaya girdikten sonra, feneri dikkatle açardım –çok dikkatli (menteşeleri gıcırdadığından)– ancak incecik bir huzmenin akbaba gözüne düşebileceği kadar. tüm bunları, yedi uzun gece boyunca yaptım –her gece, tam gece yarısında– ama göz hep kapalıydı; bu yüzden işe devam etmem imkansızdı çünkü benim canımı asıl sıkan ihtiyar değil, o akbaba kem gözüydü. yine de her sabah, gün ağarmışken odaya salına salına gider, cesurca konuşurdum. sevecen bir sesle ismini söyler, geceyi nasıl geçirdiğini sorardım. işte görüyorsunuz, benim her gece, tam on ikide, onu uyurken gözetlediğimden şüphelenmesi için hissiyatı çok kuvvetli bir adam olması gerekti.
  
  sekizinci gece kapıyı açarken, her zamankinden daha temkinliydim. öyle ki saatin yelkovanı bile benden daha hızlı hareket ederdi. o geceden önce, gücümün ve zekamın boyutunu hiç bu denli hissetmemiştim. zafer sarhoşluğumu güç bela zaptedebiliyordum. oradaydım işte, kapıyı usul usul açıyordum. o ise benim gizli düşüncelerimi rüyasında bile göremezdi. tüm bu düşüncelere hafifçe gülüverdim ve belki de beni duydu, yatağında kımıldandı, irkilir gibi. geri çekildiğimi sanabilirsiniz –ama hayır. odası zifiri karanlıktı (ihtiyar hırsızlardan korktuğundan, panjurlarını sımsıkı kapatırdı) ve bu yüzden kapı aralığını görmediğini biliyordum, istikrarlı bir şekilde itmeye devam ettim.
  
  nihayet başımı içeri sokmuş, tam fenerin üstünü açmaya çalışıyordum ki başparmağım teneke çengelin üzerinden kaydı ve ihtiyar yatağında doğrulup bağırdı – “kim var orada?”.
  
  ağzımı açıp tek bir şey söylemedim. tam bir saat boyunca, hiçbir kasımı kımıldatmadım, onun da geri yattığını duymadım. hala yatakta oturmuş dinliyordu; – tıpkı benim de gecelerce yaptığım gibi, ölümün duvarlardaki bekleyişini işiterek.
  
  az sonra hafif bir inleme duydum, biliyordum ki bu öldürücü korkunun iniltisiydi. acının ya da kederin değil –ah hayır!– dehşetin esir aldığı ruhun köklerinden gelen boğuk sesti bu. o sesi iyi tanırdım. gecelerce, tam da gece yarısı, tüm dünya uyurken, bağrımdan kopup gelirdi, korkunç yankısıyla durmadan derinleşirken, korku benliğimi alırdı. dedim ya, bu sesi iyi biliyordum. içimden gülsem de, yaşlı adamın ne hissettiğini anlayabiliyor ve ona acıyordum. o ilk tıkırtıyı duyup yatakta döndüğünden beri uyanık yattığını biliyordum. ta o zamandan beri endişesi büyüyordu. yersiz olduğunu düşünmeye çalışıyor ama yapamıyordu. kendi kendine söyleyip duruyordu: “bacadaki rüzgardan başka bir şey değil – sadece bir fare” ya da “küçük bir cır cır böceği cırıltısı.” evet, bu varsayımlarla kendini rahatlatmaya çalışıyordu ama hepsi boşuna. boşuna, çünkü kara gölgesiyle sinsi sinsi yaklaşan ölüm, kurbanını ağına düşürmüştü. ve tam algılayamadığı gölgenin onu eleme boğan etkisi –görülmese, duyulmasa da– odadaki varlığımı hissetmesiydi.
  
  onun geri yattığını duymadan, büyük sabırla bekledikten sonra, fenerde küçük, küçücük bir aralık açmaya karar verdim. açtım –nasıl belli etmeden, usulca– o yarıktan çıkan örümcek ipliği gibi ince bir ışık huzmesini akbaba gözün üstüne düşürene kadar.
  
  açıktı –fal taşı gibi– baktıkça öfkem kabarıyordu. onu kusursuz bir netlikte görebiliyordum –donuk mavi ve üzerinde beni iliklerime kadar ürperten iğrenç bir örtü; ama ihtiyarın yüzünün ya da bedeninin başka hiçbir yerini göremiyordum: sanki iç güdüsel olarak ışığı dosdoğru o lanet noktaya tutmuştum.
  
  delilik konusundaki yanılsamanızın duyuların aşırı keskinliği olduğunu söylemedim mi size? şimdi, diyorum ki, tıpkı bir saatin pamuğa sarıldığında çıkaracağı tik taklar gibi kısık, boğuk ve hızlı sesler geldi kulağıma. bu sesi de çok iyi tanıyordum. ihtiyarın kalp atışları. tıpkı çalan trampetlerin askerleri cesaretlendirmesi gibi, beni daha da kızdırıyordu.
  
  yine de kendimi tutup kımıldamadım. güç bela nefes alıyordum. feneri sabit tuttum. işığı gözün üstünden kımıldatmamaya çalışıyordum. aynı anda, berbat kalp atışları da yükseliyordu. her an hızlanıyor ve yükseliyordu. yaşlı adamın korkusu inanılmaz olmalıydı. yükseldi, dedim ya, her an yükseldi! gergin olduğumu söylediğimi hatırlıyor musunuz: evet öyleyim. ve şimdi, gecenin şu ölü vaktinde, bu eski evin ürkütücü sessizliğinde öyle bir sesin bende zapt edilemez bir terör isteği uyandırması çok ilginçti. yine de birkaç dakika daha kendime hakim olup kımıldamadım. ama vuruşlar yükseliyor, yükseliyordu! kalbin neredeyse patlayacağını düşündüm. ve şimdi, içime yeni bir endişe düşmüştü –komşunun biri sesi duyabilirdi! ihtiyarın zamanı gelmişti! gür bir bağırışla fenerin üstünü açtım ve odanın içine daldım. çığlık attı –sadece bir kere. bir anda onu yere indirdim ve ağır yatağı üstüne ittim. neşeyle gülümsedim sonra, işin şimdiye kadar iyi gitmiş olmasına. ama daha bir çok dakika, kalp boğuk bir sesle atmaya devam etti. yine de bu canımı daha fazla sıkmadı: duvarın öbür tarafından duyulmazdı. zaten bir süre sonra o da kesildi. yaşlı adam ölmüştü. yatağı kaldırıp cesede baktım. evet, bir kaya gibi cansızdı. elimi kalbinin üstüne koyup dakikalarca orada tuttum. atmıyordu. ölmüştü. gözü artık canımı sıkmayacaktı.
  
  hala deli olduğumu düşünüyorsanız da, cesedi saklarken aldığım tedbirleri duyduktan sonra düşünmeyeceksiniz.hava ağır ağır aydınlanıyordu ve ben acele ediyordum, ama sessizce. ilk önce cesedi parçaladım. kafayı, kolları ve bacakları kestim.
  
  oda döşemesinden üç tahta söktüm sonra, kestiğim parçaları da doğramaların arasına yığdım. tahtaları yerine yerleştirdim, çok dikkatli, çok kurnazca, öyle ki hiçbir göz –onunki bile- fark edemezdi. temizlenecek bir şey kalmamıştı ortada –hiçbir leke- kan ya da başka bir şey. bunun için çok temkinli davranmıştım. tüm işi küvette yaptım – ha ha!
  
  bütün bu işleri bitirdiğimde saat dört olmuştu –gerçi hala gece yarısı kadar karanlıktı. saat çaldığında, dış kapının da vurduğunu duydum. tasasız bir şekilde kapıyı açmaya indim –korkacak neyim vardı ki? kendilerini çok nazikçe polis memuru diye tanıtan üç kişi gelmişti. geceleyin komşunun teki bir çığlık duymuş; birinin öldürüldüğünden şüphelenip karakola bildirmiş ve onlar da evi kolaçan etmek için gönderilmişler.
  
  gülümsedim –niye korkayım ki? polisleri içeri buyur ettim. çığlığı kötü bir rüya yüzünden benim attığımı söyledim. yaşlı adamın ise köyde olmadığını. ziyaretçilerime bütün evi gezdirdim. evi aramalarını –iyice aramalarını önerdim. son olarak da ihtiyarın odasına götürdüm onları. eşyalarının yerli yerinde olduğunu gösterdim. öyle güveniyordum ki kendime, odaya sandalye getirip çok yorulduklarını, ve yorgunluklarını orada atmalarını istediğimi söyledim, bu arada ben de kendi sandalyemi, zaferimin verdiği cesaretle cesedin durduğu noktanın tam üzerine koydum.
  
  polisler tatmin olmuştu. davranışlarım onları ikna etmişti. bense oldukça rahattım. oturdular, ben sorularına neşe içinde cevap verirken onlar da havadan sudan sohbet ediyorlardı. ama çok geçmeden kendimi halsiz hissetmeye başladım, gitseler iyi olacaktı. başım ağrımaya, kulaklarım çınlamaya başladı: onlarsa hala sohbete devam ediyorlardı. çınlamalar iyice arttı: – devam ediyor ve durmaksızın artıyordu: bu histen kurtulmak için daha fazla konuşmaya başladım: ama o artıyor, daha da belirginleşiyordu – ta ki, sesin aslında kulaklarımdan geldiğini anlayana kadar.
  
  hiç şüphem yok ki o zaman betim benzim attı; – yine de gür sesimle aralıksız konuşmayı sürdürdüm. ses yükseliyordu –ne yapabilirdim? kısık, belli belirsiz, seri bir sesti –aynı pamuğa sarılmış bir saatinki gibi. soluğum kesildi –yine de polisler duymuyordu. daha hızlı konuşmaya başladım –daha hararetli; ama o ses inatla yükseliyordu. ayağa kalktım, önemsiz şeyler hakkında abartılı abartılı konuştum; ses hala yükseliyordu. niye gitmiyorlar? adamların söyledikleri beni sinirlendirmiş gibi, sert adımlarla döşemede ileri geri yürüdüm – ses yükselmeye devam etti. tanrım, daha ne yapabilirim? sinirden köpürdüm – bağırıp çağırdım –küfrettim! oturduğum sandalyeyi döşemeye sürttüm ama o ses hepsini bastırıyor ve durmadan yükseliyordu. yükseldi –yükseldi –yükseldi! adamlar hala oturmuş mutlu mesut sohbet ediyorlardı. duymamış olmaları mümkün müydü? yüce tanrım! –hayır, hayır! duydular! –şüphelendiler! –biliyorlar! –korkumla dalga geçiyorlar! –böyle düşündüm hala da öyle düşünürüm. hiçbir şey o ıstıraptan daha kötü olamazdı! hiçbir şey böyle alay etmelerinden daha dayanılmaz olamazdı! bu ikiyüzlü gülücüklere artık dayanamazdım! çığlık atacaktım ya da ölecek! ve şimdi –şimdi yine! –dinleyin! yükseliyor! yükseliyor! yükseliyor!
  
  “alçaklar” diye bağırdım, “daha fazla numara yapmayın! –döşemeleri kaldırın! burada! burada! – bu onun lanet kalbinin sesi!”
  --- spoiler ---
• herhangi bir eseri kendi dilinde okumanın önemini bir kere daha anlayabileceğimiz poe öyküsüdür efenim kendisi. çünkü öyküde geçen göz yani ingilizce'deki "eye" yine ingilizce'deki "i" ile sesteştir buradan da aslında öldürmek istediği şeyin kendisi, kendi içindeki bir şey olduğunu yorumlamamız mümkündür.
• edgar allan poe eseri.
  
  "
  
  true! - nervous - very, very dreadfully nervous i had been and am; but why will you say that i am mad? the disease had sharpened my senses - not destroyed - not dulled them. above all was the sense of hearing acute. i heard all things in the heaven and in the earth. i heard many things in hell. how, then, am i mad? hearken! and observe how healthily - how calmly i can tell you the whole story.
  
  it is impossible to say how first the idea entered my brain; but once conceived, it haunted me day and night. object there was none. passion there was none. i loved the old man. he had never wronged me. he had never given me insult. for his gold i had no desire. i think it was his eye! yes, it was this! he had the eye of a vulture - a pale blue eye, with a film over it. whenever it fell upon me, my blood ran cold; and so by degrees - very gradually - i made up my mind to take the life of the old man, and thus rid myself of the eye forever.
  
  now this is the point. you fancy me mad. madmen know nothing. but you should have seen me. you should have seen how wisely i proceeded - with what caution - with what foresight - with what dissimulation i went to work! i was never kinder to the old man than during the whole week before i killed him. and every night, about midnight, i turned the latch of his door and opened it - oh so gently! and then, when i had made an opening sufficient for my head, i put in a dark lantern, all closed, closed, that no light shone out, and then i thrust in my head. oh, you would have laughed to see how cunningly i thrust it in! i moved it slowly - very, very slowly, so that i might not disturb the old man's sleep. it took me an hour to place my whole head within the opening so far that i could see him as he lay upon his bed. ha! would a madman have been so wise as this, and then, when my head was well in the room, i undid the lantern cautiously-oh, so cautiously - cautiously (for the hinges creaked) - i undid it just so much that a single thin ray fell upon the vulture eye. and this i did for seven long nights - every night just at midnight - but i found the eye always closed; and so it was impossible to do the work; for it was not the old man who vexed me, but his evil eye. and every morning, when the day broke, i went boldly into the chamber, and spoke courageously to him, calling him by name in a hearty tone, and inquiring how he has passed the night. so you see he would have been a very profound old man, indeed, to suspect that every night, just at twelve, i looked in upon him while he slept.
  
  upon the eighth night i was more than usually cautious in opening the door. a watch's minute hand moves more quickly than did mine. never before that night had i felt the extent of my own powers - of my sagacity. i could scarcely contain my feelings of triumph. to think that there i was, opening the door, little by little, and he not even to dream of my secret deeds or thoughts. i fairly chuckled at the idea; and perhaps he heard me; for he moved on the bed suddenly, as if startled. now you may think that i drew back - but no. his room was as black as pitch with the thick darkness, (for the shutters were close fastened, through fear of robbers,) and so i knew that he could not see the opening of the door, and i kept pushing it on steadily, steadily.
  
  i had my head in, and was about to open the lantern, when my thumb slipped upon the tin fastening, and the old man sprang up in bed, crying out - "who's there?"
  
  i kept quite still and said nothing. for a whole hour i did not move a muscle, and in the meantime i did not hear him lie down. he was still sitting up in the bed listening; - just as i have done, night after night, hearkening to the death watches in the wall.
  
  presently i heard a slight groan, and i knew it was the groan of mortal terror. it was not a groan of pain or of grief - oh, no! - it was the low stifled sound that arises from the bottom of the soul when overcharged with awe. i knew the sound well. many a night, just at midnight, when all the world slept, it has welled up from my own bosom, deepening, with its dreadful echo, the terrors that distracted me. i say i knew it well. i knew what the old man felt, and pitied him, although i chuckled at heart. i knew that he had been lying awake ever since the first slight noise, when he had turned in the bed. his fears had been ever since growing upon him. he had been trying to fancy them causeless, but could not. he had been saying to himself - "it is nothing but the wind in the chimney - it is only a mouse crossing the floor," or "it is merely a cricket which has made a single chirp." yes, he had been trying to comfort himself with these suppositions: but he had found all in vain. all in vain; because death, in approaching him had stalked with his black shadow before him, and enveloped the victim. and it was the mournful influence of the unperceived shadow that caused him to feel - although he neither saw nor heard - to feel the presence of my head within the room.
  
  when i had waited a long time, very patiently, without hearing him lie down, i resolved to open a little - a very, very little crevice in the lantern. so i opened it - you cannot imagine how stealthily, stealthily - until, at length a simple dim ray, like the thread of the spider, shot from out the crevice and fell full upon the vulture eye.
  
  it was open - wide, wide open - and i grew furious as i gazed upon it. i saw it with perfect distinctness - all a dull blue, with a hideous veil over it that chilled the very marrow in my bones; but i could see nothing else of the old man's face or person: for i had directed the ray as if by instinct, precisely upon the damned spot.
  
  and have i not told you that what you mistake for madness is but over-acuteness of the sense? - now, i say, there came to my ears a low, dull, quick sound, such as a watch makes when enveloped in cotton. i knew that sound well, too. it was the beating of the old man's heart. it increased my fury, as the beating of a drum stimulates the soldier into courage.
  
  but even yet i refrained and kept still. i scarcely breathed. i held the lantern motionless. i tried how steadily i could maintain the ray upon the eye. meantime the hellish tattoo of the heart increased. it grew quicker and quicker, and louder and louder every instant. the old man's terror must have been extreme! it grew louder, i say, louder every moment! - do you mark me well i have told you that i am nervous: so i am. and now at the dead hour of the night, amid the dreadful silence of that old house, so strange a noise as this excited me to uncontrollable terror. yet, for some minutes longer i refrained and stood still. but the beating grew louder, louder! i thought the heart must burst. and now a new anxiety seized me - the sound would be heard by a neighbour! the old man's hour had come! with a loud yell, i threw open the lantern and leaped into the room. he shrieked once - once only. in an instant i dragged him to the floor, and pulled the heavy bed over him. i then smiled gaily, to find the deed so far done. but, for many minutes, the heart beat on with a muffled sound. this, however, did not vex me; it would not be heard through the wall. at length it ceased. the old man was dead. i removed the bed and examined the corpse. yes, he was stone, stone dead. i placed my hand upon the heart and held it there many minutes. there was no pulsation. he was stone dead. his eve would trouble me no more.
  
  if still you think me mad, you will think so no longer when i describe the wise precautions i took for the concealment of the body. the night waned, and i worked hastily, but in silence. first of all i dismembered the corpse. i cut off the head and the arms and the legs.
  
  i then took up three planks from the flooring of the chamber, and deposited all between the scantlings. i then replaced the boards so cleverly, so cunningly, that no human eye - not even his - could have detected any thing wrong. there was nothing to wash out - no stain of any kind - no blood-spot whatever. i had been too wary for that. a tub had caught all - ha! ha!
  
  when i had made an end of these labors, it was four o'clock - still dark as midnight. as the bell sounded the hour, there came a knocking at the street door. i went down to open it with a light heart, - for what had i now to fear? there entered three men, who introduced themselves, with perfect suavity, as officers of the police. a shriek had been heard by a neighbour during the night; suspicion of foul play had been aroused; information had been lodged at the police office, and they (the officers) had been deputed to search the premises.
  
  i smiled, - for what had i to fear? i bade the gentlemen welcome. the shriek, i said, was my own in a dream. the old man, i mentioned, was absent in the country. i took my visitors all over the house. i bade them search - search well. i led them, at length, to his chamber. i showed them his treasures, secure, undisturbed. in the enthusiasm of my confidence, i brought chairs into the room, and desired them here to rest from their fatigues, while i myself, in the wild audacity of my perfect triumph, placed my own seat upon the very spot beneath which reposed the corpse of the victim.
  
  the officers were satisfied. my manner had convinced them. i was singularly at ease. they sat, and while i answered cheerily, they chatted of familiar things. but, ere long, i felt myself getting pale and wished them gone. my head ached, and i fancied a ringing in my ears: but still they sat and still chatted. the ringing became more distinct: - it continued and became more distinct: i talked more freely to get rid of the feeling: but it continued and gained definiteness - until, at length, i found that the noise was not within my ears.
  
  no doubt i now grew very pale; - but i talked more fluently, and with a heightened voice. yet the sound increased - and what could i do? it was a low, dull, quick sound - much such a sound as a watch makes when enveloped in cotton. i gasped for breath - and yet the officers heard it not. i talked more quickly - more vehemently; but the noise steadily increased. i arose and argued about trifles, in a high key and with violent gesticulations; but the noise steadily increased. why would they not be gone? i paced the floor to and fro with heavy strides, as if excited to fury by the observations of the men - but the noise steadily increased. oh god! what could i do? i foamed - i raved - i swore! i swung the chair upon which i had been sitting, and grated it upon the boards, but the noise arose over all and continually increased. it grew louder - louder - louder! and still the men chatted pleasantly, and smiled. was it possible they heard not? almighty god! - no, no! they heard! - they suspected! - they knew! - they were making a mockery of my horror!-this i thought, and this i think. but anything was better than this agony! anything was more tolerable than this derision! i could bear those hypocritical smiles no longer! i felt that i must scream or die! and now - again! - hark! louder! louder! louder! louder!
  
  "villains!" i shrieked, "dissemble no more! i admit the deed! - tear up the planks! here, here! - it is the beating of his hideous heart!"
  
  "
• edgar allan poe'nun muhteşem hikayesi.
  
  http://www.literature.org/…lan/tell-tale-heart.html
• ortaokulda okutulan muhteşem edgar allan poe hikayelerinden biri...