lamento

• it. ağlama, inleme, inilti; şikayet.
• (bkz: lamento di mustafa e bajazet)
• latince lamentatio'dan bir müzik terimi olarak, italyanca ağıt.
  1500 yılından beri ölünün ardından bir basso ostinato üzerine kurulan hüzünlü, ağır tempolu müzik.
  antik yunan dramaları ile latin şiirinin kaynaşmasından kaynaklanan, önce barok çağın operalarında yer alan bu tarz cantata formunun temel taşlarından birini de oluşturmuştur.
  
  ilk kez 16. yy.'da s. rosetti'nin (lamento di olimpia, 1567) ve b.s. nardo'nun (lamento di fiordeligi, 1571) eserlerinde görülen türün en kalıcı ve önemli ilk örneği, claudio monteverdi'nin 1607'deki arianna operası'ndaki lamento olmuş; onu, yine operalarında değerlendiren cavalli (gli amori di apollo e di dafne, 1640; didone, 1641), purcell (dido and aeneas, 1691; the fairy queen) izlemiş; haendel de orlanda (1733) gibi operalarında kullanmıştır.
  
  bu terim enstrümantal olarak da 17. yy. sonu ve 18. yy. başlarında kullanılmış, froberger, kral iv. ferdinand'ın, yaşamdan hüzünlü ayrılışı üzerine yazdığı do majör suit'ini "lamento sopra la dolorosa perdita della real maesta di ferdinando iv." olarak adlandırmış; biber (1676), kuhnau (1700) lamento içeren sonatlar bestelemiş, bach 1704'teki "capriccio sopra la lontananza del suo fratello dilettisimo" başlıklı si bemol capriccio'sunu yaşamdan ayrılan tüm sevgili dostları için lamento tarzında yazmıştır. berlioz'un truvalılar kartaca'da operasının (1863) prelüdü de bu tarza örnek sayılır.
• (bkz: ağıt)