orhan seyfi orhon

• boyle bir dortlukle insani alip goturebilen sair.
  
  sen gül dalında gonca,
  ben dağ yolunda yonca.
  sen açılıp gülersin,
  ben sararıp solunca.
• "ve istanbul'da o zaman, alman ordularının zaferini alkışlayan bir sürü çıkarcı, ırkçı, faşist, turancı, yardakçı dergiler çıkardı. reha oğuz, yusuf ziya ortaç, rıza nur, adsız, erkilet, orhan seyfi orhon, ali ihsan sabis, peyami safa falan yöneticileri ve yazarlarıydı bu dergilerin. bu faşist dergilerden bir tanesi, 'çınaraltı'ydı. orhan seyfi orhon çıkarırdı o dergiyi. beni o dergide jurnal etti orhan seyfi. yürüyüş dergisinde bir insan şiiri yayımlanır yayımlanmaz jurnal etti beni. nazım'ın, ibrahim sabri takma adıyla çıkan bir şiirini de jurnal etti aynı yazıda. aynı orhan seyfi'nin 1935-1936'larda çıkardığı bir dergi vardı, 'aydabir' adında bir dergi. ben kuleli askeri lisesi'nde ve ankara harp okulu'ndan öğrenciyken alırdım o dergiyi. o dergide sabahattin ali'nin hikayelerini ve nazım'ın şiirlerini yayımlardı bu orhan seyfi. bizde okurduk."
  a. kadir, ekim 1968
  a.kadir, mutlu olmak varken, istanbul 2003, can yay.
• üçü de cok iyi insandir.
• yıllar var ben onu hiç unutmadım
  o beni sorarmı hatırlar mı ki
  büsbütün silinip gitti mi adım
  gönlünün vefası bu kadar mı ki
  
  döktüğü yaşları kurutmuşmudur
  kendini aldatıp avutmuşmudur
  vaadini tutmuş mu unutmuşmudur
  şimdi başkasına meyli var mı ki
  
  bilsem uzaklarda kimler ağlıyor
  kimlerin kalbini aşkı dağlıyor
  acep kederli mi yas mı bağlıyor
  yoksa eskisinden bahtiyar mı ki
  
  (bkz: düşünce)
• turk siirine temiz turkceyi getiren sairlerden.milli edebiyat akimina mensuptur.
  
  konmakta talih kuşları
  firsat bulup her gün başa
  bekler benim talih kuşum
  düşsün başım
  aksın yaşım
  bitsin işim
  konsun leşe
• biz insanlar
  
  insanız, en şerefli mahlûkuz! ...'
  deyip de pek fazla
  övünmemiz haksız:
  atamız elma çaldı cennetten.
  biz, o hırsızların çocuklarıyız
  
  orhan seyfi orhon
• jurnalcidir.
  bayrak sallayanıdır.
  
  mesela a. kadir'in anlatımıyla dinleyelim
  
  "(...)
  dünyada savaş vardı o zaman. istanbul’da sıkıyönetim, açlık ve yoksulluk.
  ve istanbul’da o zaman, alman ordularının zaferini alkışlayan bir sürü çıkarcı, ırkçı, faşist, turancı, yardakçı dergiler çıkardı. reha oğuz, yusuf ziya ortaç, rıza nur, adsız, erkilet, orhan seyfi orhon, ali ihsan sâbis, peyami safa falan yöneticileri ve yazarlarıydı bu dergilerin. bu faşist dergilerden bir tanesi, çınaraltı’ydı. orhan seyfi orhon çıkarırdı o dergiyi. beni o dergide jurnal etti orhan seyfi. yürüyüş dergisinde “bir insan” şiiri yayımlanır yayımlanmaz jurnal etti beni. nâzım’ın, “ibrahim sabri” takma adıyla çıkan bir şiirini de jurnal etti aynı yazıda. aynı orhan seyfi’nin 1935-1936’larda çıkardığı bir dergi vardı; ayda bir adında bir dergi. ben kuleli askerî lisesi’nde ve ankara harp okulu’nda öğrenciyken alırdım o dergiyi. o dergide, sabahattin ali’nin hikâyelerini ve nâzım’ın şiirlerini yayımlardı bu orhan seyfi. biz de okurduk kuleli askerî lisesi’nde ve harp okulu’nda öğrenciyken orhan seyfi’nin çıkardığı o dergiyi ve o dergide yayımlanan sabahattin’in hikâyelerini ve nâzım’ın şiirlerini. işte bu orhan seyfi’ydi beni 1943 yılında jurnal eden. ödevini de bir güzel yaptı, vatanseverliğini gösterdi. sıkıyönetimi silkeledi, harekete geçirdi. uyandırdı milleti. çünkü ona göre herkes uykudaydı, bir uyanık o vardı; komünizm tehlikesi yaklaşıyordu, kimse farkında değildi bunun. bildim bileli, otuz yıldır, bu tehlike hep yaklaşır ama ne geldiği vardır ne de uzaklaştığı. hep yaklaşır, ne hikmetse!
  (...)"
  (a. kadir, mutlu olmak varken)
• (bkz: tereddüt)
• veda busesi olarakta bilinen şiirini kanserden ölen kızı için yazmış.
  ölümünden hemen önce kızı, babasından gidişine ağlamaması konusunda söz istemiş, o da söz vermiş. ama baba kalbi, o anda verdiği sözü tutamamış ve kızı ile arasında geçen o son anları şiire dökmekten kendini alamamış.
  
  şiirin ilk dörtlüğünün son iki mısrası çoğu zaman yanlış söylenmekte; "buseni" yerine "busemi", "yüzüne" yerine "yüzüme" denmektedir. halbuki buradaki o sözleri şair karşısındakine değil kendi kendine söylemekte ve kendi gönlüne kahretmekte, kızına verdiği sözü tutamadığına yanmaktadır...
  
  hani o bırakıp giderken seni
  bu öksüz tavrını takmayacaktın?
  alnına koyarken veda busemi
  yüzüme bu türlü bakmayacaktın?
  
  hani ey gözlerim bu son vedada,
  yolunu kaybeden yolcunun dağda
  birini çağırmak için imdada
  yaktığı ateşi yakmayacaktın?
  
  gelse de en acı sözler dilime
  uçacak sanırdım birkaç kelime...
  bir alev halinde düştün elime
  hani ey gözyaşım akmayacaktın?
• üstadın çok güzel bir şiiri:
  
  her akşam muhakkak tesadüfümüz
  yolumun üstünde yine sen varsın
  nedir bu sevinçle gülümseyen yüz?
  vefasız galiba çok bahtiyarsın
  
  sen beni aldat da bu aşk oynunda
  git başka birinin uyu koynunda
  hiç şüphen olmasın güzel boynunda
  aşkın vebali var bir günahkarsın
  
  uzaktan gülersin gülümserim ben
  bakışır geçeriz bir şey demeden
  bilmem ki bu garip gülümsemeden
  ben ne kastederim sen ne anlarsın