naat

• bir ismet özel şiiri. bir yusuf masalı' ndan.
  
  dinleyin ey vakti duymak doruğuna varanlar!
  falları grafiklerde bakılanlar siz de işitin!
  külden martı doğuran odalıklar
  ve kâhyalar
  kara pıhtıyla damgalanmış veznelerde dili
  şehvetsiz çilingirler, yaltak çerçiler
  celepler ki sıvışık, natırlar ki nadan
  ey hayat rengini sazendelik sanan
  yırtlaz kalabalık!
  dinleyin bendeki kırgın ikindiyi
  hepiniz kulak verin!
  
  güneşin
  koskoca beldeye suskunluk yaygısını serdiği
  yazlar yok
  yok artık altında suskun yolları saklı tutan
  karla örtülmüş kırların kışı
  gitti giden yerine gelmedi başka biri
  orada
  duyumsatmadı kendini hiçlik bile
  belli ki son yüzyılımız göğsümüzden
  varla yok harman eden sesi uçursak
  diye bize verildi
  yetti bir yüzyıl böceklerde ve otlarda
  soluyuş izlerimiz silmek için
  ne yesek
  lokmaya vurulur gibi değil
  yuduma gelmiyor içtiklerimiz
  dernekler toplanıyor dışta tutmak için
  kanat vuruşlarını yumuşak kılan etkeni
  utançlı sessizliği tanımaz kalemlerle
  kapanıyor bilanço
  
  top mermisi, kör testere
  defalarca boyanmış çaput parçaları
  sıkıştırdık günlerimiz arasına ki
  serazat kahkahalar atalım
  yapmacıktan nefretimiz
  sebep olsun kavgamıza
  bekleyiş arzından kovsunlar bizi
  ne yemen biraz öncemiz diyelim
  ne biraz sonramız meksika.
  
  canı pek bir dünya son yüzyılda yaşadığımız
  yüzü perdahla kavi, peçesi paramparça
  üstü başı kükürtlü bu dünyadan
  kancıklık
  sıçradı çevirdiğimiz sayfalara
  artık kimse bize haber vermeyecek
  hemen şu tepenin ardında
  saldırmaya hazır ve müsellâh
  bir düşman taburu durduğunu
  çünkü gerçekten yok
  böyle bir ordu
  bir düşmanımız kaldı
  kendi
  dudaklarımız
  arasında.
  
  biliyoruz günden güne çopurlaşan yer yuvarlağında
  bizleri yan çizen birer hemşehri haline sokan nedir
  çırpını çırpını giden atlardan indik
  girmek için patavatsız yurttaşlar sırasına
  zihnimiz acizlerin şikâyeti sığacak kadar
  kanırtılırken ses etmedik
  öcümüz alınacak korkusuyla irkildik
  kaldıysa bir soru içimizde
  o da bir şey:
  nerdedir yerle gök arasındaki ulak
  nerde biz?
  
  kimseden bir işaret gelmeyecek
  bir melek kimsenin alnını sıvazlamasa
  söylemez kimse size dünyadaki ömrü boyunca
  hiç bir insana yan bakışı olmayan kimdi
  kimdi yan gözle bakmadı kır çiçeklerine bile
  öğretmek için cephe nedir
  kıyam etti
  torunu kucağında
  dönünce bütün gövdesiyle döndü
  bir bu anlaşılsaydı son yüzyılda
  bir bilinebilseydi
  nedir veçhe.
  
  dinleyin ey vakti duymak doruğuna varanlar!
  sıyırın kahkaha sırçasını cildinizden
  omzunuzdan vaveylâ heybesini atın
  boşa çıksın reislerin, kâhinlerin, şairlerin kuvveti
  güler yüzlü olmak neydi onu hatırlayın
  neydi söğüt gölgesinde gülümsemek
  ağız dolusu gülmeden taşlıkta.
• divan $iiri'nde peygamber efendimiz'in (sav) ovuldugu $iirlerin genel adi.
  na't yazilir. ayrica bkz.:
  gazel, kaside
• seccaden kumlardı..
  ...
  devirlerden, diyarlardan
  gelip, göklerde buluşan
  ezanların vardı! .
  
  mescit mümin, minber mümin...
  taşardı kubbelerden tekbir,
  dolardı kubbelere “amin”...
  
  ve mübarek geceler dualarımız;
  geri gelmeyen dualardı...
  geceler ki pırıl pırıl
  kandillerin yanardı..
  kapına gelenler ya muhammed,
  - uzaktan, yakından –
  mümin döndüler kapından...
  
  besmele, ekmeğimizin bereketiydi,
  iki dünyada aziz ümmet;
  muhammed ümmetiydi.
  
  konsun –yine- pervazlara güvercinler,
  “hû hû”lara karışsın âminler...
  mübarek akşamdır;
  gelin ey fâtihalar, yâsinler!
  
  şimdi seni ananlar,
  anıyor ağlar gibi...
  ey yetimler yetimi,
  ey garipler garibi;
  düşkünlerin kanadıydın,
  yoksulların sahibi...
  nerde kaldın ey resûl,
  nerde kaldın ey nebi?
  
  günler, ne günlerdi, yâ muhammed,
  çağlar ne çağlardı:
  daha dünyaya gelmeden
  mü’minlerin vardı...
  ve bir gün, ki gaflet
  çöller kadardı,
  halîme’nin kucağında
  abdullah’ın yetimi
  âmine’nin emaneti ağlardı.
  hatice’nin goncası,
  aişe’nin gülüydün.
  ümmetinin gözbebeği
  göklerin resûlüydün...
  
  elçi geldin, elçiler gönderdin...
  ruhunu allah’a,
  elini ümmetine verdin.
  beşiğin, yurdun, yuvan
  mekke’de bunalırsan
  medine’ye göçerdin.
  biz bu dünyadan nereye
  göçelim, yâ muhammed?
  
  yeryüzünde riyâ, inkâr, hıyanet
  altın devrini yaşıyor...
  diller, sayfalar, satırlar
  “ebu leheb öldü” diyorlar.
  ebû leheb ölmedi, yâ muhammed
  ebû cehil kıt’alar dolaşıyor!
  
  neler duydu şu dünyada
  mevlidine hayran kulaklarımız;
  ne adlar ezberledi, ey nebî,
  adına alışkın dudaklarımız!
  artık, yolunu bilmiyor;
  artık, yolunu unuttu
  ayaklarımız!
  kâbe’ne siyahlar
  yakışmamıştır, yâ muhammed
  bugünkü kadar!
  
  hased gururla savaşta;
  gurur, kafdağı’nda derebeyi...
  onu da yaralarlar kanadından,
  gelse bir şefkat meleği...
  iyiliğin türbesine
  türbedâr oldu iyi.
  
  vicdanlar sakat
  çıkmadan yarına,
  iyilikler getir, güzellikler getir
  âdem oğullarına!
  
  şu gördüğün duvarlar ki
  kimi tâif’tir, kimi hayber’dir...
  fethedemedik, yâ muhammed,
  senelerdir.
  
  ne doğruluk, ne doğru;
  ne iyilik, ne iyi...
  bahçende en güzel dal,
  unuttu yemiş vermeyi...
  günahın kursağında
  haramların peteği!
  
  bayram yaptı yapanlar;
  semâve’yi boşaltıp
  sâve’yi dolduranlar...
  atını hendeklerden -bir atlayışta-
  aşırdı aşıranlar...
  ağlasın yesrib,
  ağlasın selman’lar!
  
  gözleri perdeleyen toprak,
  yüzlere serptiğin topraktı...
  yere dökülmeyecekti, ey nebî,
  yabanların gözünde kalacaktı!
  
  konsun -yine- pervazlara güvercinler,
  “hû hû”lara karışsın âminler...
  mübarek akşamdır;
  gelin ey fâtihalar, yâsinler!
  
  ne oldu, ey bulut,
  gölgelediğin başlar?
  hatırında mı, ey yol,
  bir aziz yolcuyla
  aşarak dağlar, taşlar,
  kafile kafile, kervan kervan
  şimale giden yoldaşlar!
  
  uçsuz bucaksız çöllerde,
  yine, izler gelenlerin,
  yollar gideceklerindir.
  
  şu tekbir getiren mağara,
  örümceklerin değil;
  peygamberlerindir, meleklerindir...
  örümcek ne havada,
  ne suda, ne yerdeydi;
  hakkı göremeyen
  gözlerdeydi!
  
  şu kuytu cinlerin mi;
  perilerin yurdu mu?
  şu yuva -ki, bilinmez-
  kuşları hüdhüd müdür, güvercin mi, kumru mu?
  kuşlarını, bir sabah,
  medine’ye uçurdu mu?
  
  ey abvâ’da yatan ölü,
  bahçende açtı dünyanın
  en güzel gülü;
  hâtıran, uyusun çöllerin
  ilık kumlarıyla örtülü!
  
  dinleyene, hâlâ,
  çöller ses verir;
  “yaleyl!” susar,
  uğultular gelir.
  mersiye okur uhud,
  kaside söyler bedr.
  sen de bir hac günü,
  başta muhammed, yanında ebû bekir;
  gidenlerin yüz bin olup dönüşünü
  destan yap, ey şehir!
  
  ebû bekir’de nûr, osman’da nûrlar...
  kureyş uluları, karşılarında
  meydan okuyan bir ömer bulurlar;
  ali’nin önünde kapılar açılır,
  ali’nin önünde eğilir surlar,
  bedir’de, uhud’da, hayber’de
  hakk’ın yiğitleri, şehîd olurlar...
  bir mutlu günde, ki ölüm tatlıydı,
  yerde kalmazdı ruh... kanatlıydı.
  
  gözleri perdeleyen toprak,
  yüzlere serptiğin topraktı...
  yere dökülmeyecekti, ey nebî,
  yabanların gözünde kalacaktı!
  
  konsun -yine- pervazlara güvercinler,
  “hû hû”lara karışsın âminler...
  mübarek akşamdır;
  gelin ey fâtihalar, yâsinler!
  
  yüreklerden taşsın
  yine, imanlar!
  itrî, bestelesin tekbîr’ini;
  evliyâ, okusun kur’ân’lar!
  ve kur’ân-ı göz nûruyla çoğaltsın
  kayışzâde osman’lar
  na’tını galip yazsın,
  mevlid’ini süleyman’lar!
  sütunları, kemerleri, kubbeleriyle
  geri gelsin sinan’lar!
  çarpılsın, hakikat niyetine
  cenaze namazı kıldıranlar!
  
  gel, ey muhammed, bahardır...
  dudaklar ardında saklı
  âminlerimiz vardır...
  hacdan döner gibi gel;
  mi’râc’dan iner gibi gel;
  bekliyoruz yıllardır!
  
  bulutlar kanat, rüzgâr kanat;
  hızır kanad, cibril kanad;
  nisan kanad, bahar kanad;
  âyetlerini ezber bilen
  yapraklar kanad...
  açılsın göklerin kapıları,
  açılsın perdeler, kat kat!
  çöllere dökülsün yıldızlar;
  dizilsin yollarına
  yetimler, günahsızlar!
  çöl gecelerinden, yanık
  türküler yapan kızlar
  sancağını saçlarıyla dokusun;
  bilâl-i habeşî sustuysa
  ezânlarını dâvûd okusun!
  
  konsun yine pervazlara güvercinler,
  “hû hû”lara karışsın âminler...
  mübarek akşamdır;
  gelin ey fâtihalar, yâsinler!
  
  arif nihat asya
• göz seni görmeli, agiz seni söylemeli
  hafiza seni anmak ödevinde mi
  bütün deniz kiyilarinda seni beklemeli
  sen eskimolarin isinmasi sevgililer mahseri
  
  aklim yeni bir akildir çiçeklerden
  mantigim mantigin üstünde yeni
  içimde nuh'un en yeni tufani
  dünyaya ayak basiyorum yeniden
  
  göz seni görmeli agiz seni söylemeli
  bütün deniz kiyilarinda seni beklemeli
  
  yüzlerce yil geçiyor belki bir bulut geçiyor
  ben yeni dogmus bir çocuk gibi
  herkesin konustugu dilden mahrum
  ama yepyeni bir dil konusmanin sevinci
  
  bütün deniz kiyilarinda seni anmali
  sen buzullarin erimesi eskimolarin isinmasi
  
  sezai karakoç
• kabir kazdım rüzgarlara
  sesler içinde seni aradım
  sensiz gelen baharlara
  sırt çevirip çevirip sabahladım
  
  seherler heceler seni
  her yerde beklerler seni
  örümcekler güvercinler
  çöken filler ebabiller
  seninle sevinen devirler
  söylerler seni seni söylerler
  
  sensiz söylenen sözlerde
  yanlış vardır noksan vardır
  işte sensiz sokaklarda
  sensizliğe ağıt ağıt vardır
  
  seherler heceler seni
  her yerde beklerler seni
  örümcekler güvercinler
  çöken filler ebabiller
  seninle sevinen devirler
  söylerler seni seni söylerler.
• çırpını çırpını giden atlardan indik
  girmek için patavatsız yurttaşlar sırasına.
• can yücel'in bir şiirinin adı.
  
  bir elim bulut
  bir elim toprak
  d d d
  ö ü ö
  n ş n
  e e e
  r n r
  e e
  k k
  b
  i
  r
  
  y
  a
  p
  r
  a
  k
  sana bin kez söyledim be evladım
  dişlerinle tırnaklarını yiyeceğine
  gözlerinle gökyüzünü yesen ya...
• ipekler tel tel biraraya geldiler dokunmak üzere
  lâle nerdeyse menekşeye,
  gül suya dokunmak üzere
  kılıç kesti kan koktu
  bir atlı dörtnala uzaktan
  günbatımının büyük eşitsizliğinden yakınmak üzere
  bütün dertler söylendi
  çareleri bir bir yazıldı
  son büyük toplantıda bir bir okunmak üzere
  kimseye başvurulmadı
  herkes birbaşına kaldı,
  evet
  sonradan hep birlikte kurtulunmak üzere
  oysa
  bir çiçek vardı bahçelerde kendini dererdi
  sevinçle.
  kendini tek haklıya bir gün sunmak üzere
  
  turgut uyar
• ismet özel'in bu şiiri gerçekten divan şiirindeki anlamıyla naattir.
  
  "dönünce bütün gövdesiyle döndü
  bir bu anlaşılsaydı son yüzyılda"
  
  dönünce gövdesiyle dönenin kim olduğunu bilmiyorsanız, şemail-i şeriflere göz atınız. "yalnız aklıyla değil, kalbiyle, ruhuyla muhatabına yönelirdi" diyor şair. abisi ve babası aynı gün katledilmiş safiyye'ye de aynı şekilde dönmüş olsa gerek.
  
  (bkz: safiye bint i huyey)
• övme, methetme...