hoşçakal

• on yüs milyon baloncuk yıldır, ayrılık şarkım. bunu dinliyorsam eğer, vakit geldi demektir. her yolu denedim, olduramadım demektir. onu sevsem de kendimi daha çok sevdiğimi hatırlamam lazım demektir.
  
  söylenecek söz yok
  gidiyorum ben
  hoşçakal...
  
  hiç anlamazlar: durduk yere nerden çıktı şimdi bu? ekstra ne oldu ki?
  
  pek çok erkeğin hala anlayamadığı şey bu: kadınlar ilişkiyi ilişkideyken terk ederler. son ana kadar bekleyerek, göz bebeğinizin içine bakarak... bi hamle... bi tanecik... beklerler ki sımsıkı sarılsın erkek, toplasın kırdıklarını, onarsın bozduklarını...
  
  geçti desin, hepsi geçti.
  anladım kalbinin yarasını, öperiz geçer belki.
  
  özgür kadın, özgürlüğü için çığlıklar atmaz. sınır koyar, kendini çeker, ve kurulmuş bağlar içinde bile kendi özgür alanını yaratır.
  
  çoğu erkek ise "özgürlüğüm" diye delirip tüm bağlardan kaçarken, zamanla kadına, sıcaklığına bağımlı hale gelir. garanti sayar. konforla yayılır kadının kalbine.
  
  kadın taşır, taşır, taşır... alamadığı her şeyin soğuğunda, kendine ve umuduna sarılıp yine taşır.
  
  sonra aynada kendini görür: kamburu çıkmış bir dilenci. kendini sevmeyi bırakmış bir memnun edici...
  
  neye üzüleceğini şaşırır: bir başkasını haddinden fazla alttan aldığına mı kendine ne kadar az kıymet verdiğine mi...
  
  aynı hikayeyi kaçıncı kez yaşadığımı bilmiyorum. dersimi alamadığım için başa sarıyorum.
  
  bir gün ebeveyn olduğunuzda, yalvarırım, çocuklarınızı koşulsuz sevin. güvenli bağlanmayı yaşasınlar, layık görsünler kendilerini en iyiye, en güzele... rahatça alıp verebilsinler sevgiyi, güveni, şefkati... yoksa 40'a merdiven dayadığında bile, o küçük kızın alamadığı her şeye avuç açarken buluyor insan kendini.
  
  mühim değil. çabalayıp yeniden inşa edilir her şey; ederim. sadece öteki türlüsü daha kolay :)
  
  velhasıl... önce kendinizi sevin, çocuklarınıza da önce kendilerini sevmeyi öğretin.
  
  ben bir kısrak gibi gelmişim dünyaya
  şahlanıp gitmek içimde var
  
  hoşçakal...
• kabullenişin ve ayrılıp yoluna gitmenin yorgunluğunu nahoş bir gürültüyle saçmak yerine ağırbaşlı bir sitemle ifade eden emre aydın şarkısı. rock müziğin gürültülü üslubunu düşününce o tür içinde ne kadar nadide bir eser olduğu daha iyi anlaşılıyor. fondaki neyin vakur ve sakin varlığının etkisi belki de.
  
  sonu baştan yazılmış olanı hiç görmeyene karşı kelimelerin bitişini ne kadar güzel anlatıyor, unutmanın bazen en iyi deva olduğunu hatırlatıyor.
  
  "olacaklar sensiz olsun" derken restten ziyade sağlam bir tevekkülü çağrıştırması da neyin tesiriyle olsa gerek...
  
  yalnız, nispeten sakin havasına rağmen "tek isyanım imla kurallarına" dercesine albümde adının bitişik yazılmış olması ironik.
• dus sokagi sakinleri'nin en ic acitici sarkisidir..
  
  zaman durdu
  bir gurbet olmusken ankara yuregimde
  ellerim tutuldu sanki dudaklarim kendime kilitlendi
  hoscakal sevgilim
  yuregim durdu
  ne de heyecanla carpardi
  sana dokunurken ellerim
  tenin beni orterken sevgiyle
  hoscakal sevgilim
  yasam durdu kapaniyor gozlerime dunya
  nerede mavi mutluluklar
  nerede sevdamiz ve yarin umutlarimiz
  hoscakal sevgilim
  zamanim doldu
  hep birseyler vermeye calistim sana
  bir omrumu yalnizca sevgi vererek gecirebilirdim
  ama sizin vermeye pek degil hic vaktiniz olmadi
  hoscakal sevgilim..
• emre aydın'ın kağıt evler albümünün en vurucu şarkısı.
  
  söz-müzik : emre aydın
  parça süresi : 03.45
  
  sen hiç görmedin
  su vermeye benzedik
  plastik çiçeklere
  hiç görmedin
  
  sen hiç görmedin
  dans ettik durmadan
  kırık camlar üstünde
  
  sen öyle sana benzeyen her şey gibi
  erirken avuçlarımda
  ben unutuyorum
  
  hoşçakal
  olacaklar sensiz olsun
  daha durmam boşluklarında ben
  unutuyorum
  
  sen hiç görmedin
  baştan böyle yazılmış
  yok kimsesi kimsenin
  hiç kimsenin
  
  sen hiç görmedin
  sonu baştan yazılmış
  bitti kelimelerim.
• powerturk tv'nin şarkı sözlerini alt yazı olarak verdiği bir klip programı var. hah işte biz onu, fiili karaoke olarak kullanıyoruz evde. sırayla çıkıp şarkıyı seslendiriyoruz, birbirimize puan veriyoruz filan. acayip bi şey. insan havaya giriyor. bu kötü sesimle ben bile yerimde duramıyorum, sıra bana gelsin diye. bu oyunlardan birinde, 6-7 yaşlarındaki yeğenim aleyna da var. bildiği şarkılarda onun söylemesine müsaade ediyoruz, bayılıyor. efendim, sıra bana geldiğinde emre aydın çıkıyor: (bkz: hoşçakal) şarkıyı severim ama tam bilmiyorum, alt yazı yardımıyla seslendirmeye başlıyorum. şarkıyı ilk kez bu kadar ciddiye aldığımdan mıdır nedir, feci şekilde etkileniyorum. çok güzel şarkı. sözler müzik klip şu bu kopuyorum evrenden. elveda ay elveda feza. bağıra bağıra söylüyorum. "sen... sana benzeyen her şey gibi erirken avuçlarımda... ben... unutuyorum." ciğerim sökülecek resmen. bana göz açıp kapayıncaya kadar gelen o süre, başta aleyna olmak üzere, ev halkına nerden baksan üç beş asır gibi gelmiş. öyle bakıyorlar bana. manasız, boş gözlerle. biz bu katliamdan nasıl oldu da sağ çıktık, onun şaşkınlığındalar. tabii oyun bu, kimse ses etmiyor. hatta şansıma cılız da olsa birkaç alkış duyuyorum. gel gör ki, aleyna daha fazla dayanamıyor ve olanca samimiyetiyle: "teyze, gerrrçekten iğğğrenç söyledin! o neydi öyle? bitti de kurtulduk. oh be!" diyor. sonraki birkaç dakika kendimi plastik çiçeklere su vermiş gibi hissediyorum. bir daha da oynamam arkadaş. olacaklar bensiz olsun. n'apim.
• sen hiç görmedin
  su vermeye benzedik
  plastik çiçeklere
  hiç görmedin
  
  o çiçekler, inanmayacaksın ama , ardından soldular. ne çiçekler suladım yine de soldular. soldu, inandığımıza bulunan isim. kalbim solumdaydı mesela. sen vardın. sol elimdeydi hep elin. araba çarparsa önce bana çarpsın diye.
  görmedin.
  
  sen hiç görmedin
  dans ettik durmadan
  kırık camlar üstünde
  
  ayaklarının bastığı her yer vatanım. bayrağım mavi. gözlerin mavi. mavi yıldızlı. rüzgar olmamasına rağmen dalgalı saçların.
  ardından içimde camlar, can kırıkları.
  
  sen öyle sana benzeyen her şey gibi
  erirken avuçlarımda
  ben unutuyorum
  
  kar yağıyor dışarda , kar sana benziyor, yumuşak. hava yumuşak, ellerim sert, norveçli balıkçılar reklamına ne çok gülerdik.
  unutuyorum, kar siliyor hafızamı, temizlenmiyor geçmişim, yaşamak için unutuyorum, unuttum sanırım.
  kar siliyor ayak izlerini, ayaklarımda terlikler, ardından yollara düşüyorum.
  sen öyle sana benzeyen, sen kimseye benzemeyen.
  sen.
  
  hoşçakal
  olacaklar sensiz olsun
  daha durmam boşluklarında ben
  unutuyorum
  
  hoşçakal, hayatımdaki hoşlukların toplamı.
  hoşçakal, neşeli günler filmimin herhangi bir oyuncusu.
  hoşçakal, sömestr sevincim, karne hediyem,
  hoşçakal, ilk gençliğim, ailem.
  
  sen hiç görmedin
  baştan böyle yazılmış
  yok kimsesi kimsenin
  hiç kimsenin
  
  akrabalarım kayıp. bir piyango tuttursam diye geçiyor içimden, ortaya çıksa kayıp kardeşlerim.
  yok kimsesi , kimsenin. kimsesizim, sensizliğimden beri.
  
  sen hiç görmedin
  sonu baştan yazılmış
  bitti kelimelerim.
  
  bitti kelimelerim.
  içimde bir nokta, röntgende fark edilmiş.
  tümör sensizliğim.
• kelimenin doğru yazımı budur: hoşçakal.
  
  zira söz konusu olan veda durumlarında kullanılan ayrı bir kelimedir. tıpkı "elveda" ya da "goodbye" ya da "welcome" gibi...
  
  eğer özellikle karşınızdaki kişinin hoşça bir şekilde kalmasına atıfta bulunuyorsanız "hoşça kal" yazarsınız. "hoşça vakit geçir", "hoşça davran" gibi...
  
  ama sadece veda etmekse amacınız, "hoşçakal" aradığınız kelimedir. ("hepten ayrı yazıp nüansı yemenin lüzumu yok" derdi dedem.)
  
  aynı şekilde: hoşgeldin, hoşbulduk, sağol...
  
  tdk öyle diyor diye bir şey doğru ya da yanlış değildir. tdk yanlışından elbet zamanla döner. siz mantığınızı takip edin.
• siyah beyaz tuşlarında piyanomun
  seni çalıyorum şimdi
  çaldıkça çoğalıyorsun odada
  sen arttıkça ben kayboluyorum
  
  seni doğuruyorum geceye
  adını koyuyorum aya bakarak
  her şey sen oluyor her yer sen
  ben ölüyorum
  
  sesini duyuyorum rüyalarımda
  gözlerimi kamaştırıyor ışığın
  rüzgar sen gibi dokunuyor bana
  ben doğuyorum
  
  duymak istediklerimi söylemiyorsun hiç
  dokunmuyorsun bana
  sen gibi bir şimşek çakıyor
  tam kalbime düşüyor yıldırımı
  ben gidiyorum..
  
  (bkz: özdemir asaf)
• seni ararken kendimi kaybetmekten yoruldum
  bulduğumu zannettiğimde
  kendimden ayrı düştüm
  bu garip bir veda olacak
  çünkü aslında hep içimdesin
  ne kadar uzağa gitsem de
  gittiğim her yerde benimlesin
  söylenecek söz yok
  gidiyorum ben
  hoşçakal, hoşçakal
  hoşçakal, hoşçakal
  ben bir kısrak gibi gelmişim dünyaya
  şahlanıp koşmak içimde var
  hoşçakal
  biraz su biraz yeşillik
  her yer benim evimdir
  taşırım dünyayı sırtımda
  her dil benim dilimdir
  ama söylenecek söz yok
  gidiyorum ben
  
  şebnem ferah 'ın mükemmel seslendirdiği parça dinledikçe dokunuyor , dokundukça kanatıyor.
• bu garip bir veda olacak
  cünkü aslinda hep icimdesin
  ne kadar uzaga gitsem de
  gittigim her yerde benimlesin
  
  söylenecek söz yok
  gidiyorum ben
  
  hoscakal
  
  (bkz: şebnem ferah)