• geceleri uyurken yatağın ileri ucunda yatardı.
  • evinde forvet beslerdi.

    hey gidi.
  • futbol ne enteresan oyun! bir sene hayranı olduğun adamdan, ertesi sene yaka silker hale gelebiliyorsun. özhan canaydın'ın galatasaray'ı sağolsun, bu duyguya alıştırdı bizi.

    cimbomluların hayalindeki başarıların neredeyse tamamını yaşatmış olan fatih terim mesela; ikinci galatasaray dönemi birbuçuk sene içinde tükendi, kendisine "bir daha türkiye'de kulüp takımı çalıştırmam" dedirtecek kadar. ya da onun yerine gelen gheorghe hagi'de tam tersinin olduğu gibi. ilk başlarda hocalığını tutmadığımız maestro'nun gidişine nasıl da sızlanmıştık.

    tesadüf müydü, kader mi, şartlar mı öyle gerektirdi, yoksa birlikte çalıştıkları yönetimin mi etkisi bilinmez, erik gerets'in de sonu benzer oldu. dalga geçmek için değil, ciddi ciddi "küme düşebilir" deniyordu 2005 ağustos'unda galatasaray için... ekonomik sıkıntılarla boğuşan, yıldız potansiyeli bulunan tek adamını* elinden kaçıran, transfer sezonu boyunca biri ismi pek duyulmamış bir yabancı*, diğeri alt sıra takımlarının müdavimi* iki adam getiren, bir de elinde ya yılgın, ya da kariyerinin sonuna yaklaşmış (bazılarında da her ikisi birden olan) türk oyuncularla ******** bir takımın başına geçti erik gerets...

    ligin ilk haftasında oynadığı konyaspor maçı hala aklımda. turkcell super lig'le aramın pek olmadığı bir dönemde tesadüfen bir arkadaşımla oturup izlemeye başladık maçı. oyuna inanılmaz bir tempoyla başladı galatasaray, burun kıvrılan sasa ilic'in (ki kendisinin de ne kadar kurnaz ve etkili bir futbolcu olduğunun anlaşılmasına birkaç hafta daha vardı) üçüncü dakikadaki golüyle de öne geçildi. sadece üç dakikada bile tempolu, bol paslı, rakip yarı sahaya oyunu yığarak baskılı hücum eden bir takımı görüp heyecanlanmıştık. sonra dakikalar ilerledi, yaklaşık 25-30 dakika bu tempoda ilerledi. "hayalimin futbolu bu lan!" dedim yanımdaki arkadaşıma, kondisyonun yetersiz kalması sonucu bu oyunun değişmesine kadarki zamanda olmalıydı..

    velhasıl, maç 2-1 bitti (yine bir ilic golüyle 2-0'ı bulmuştuk).

    zamanlar ilerledi, galatasaray koca sezonu fener'in bir önünde bir arkasında devam ettirdi. ama aylar geçtikçe maddi sorunlar daha fazla ayyuka çıktı, antrenmana çıkmamalar, oyuncuların idmanlardaki neşeli "para para para" protestosu hatırlarda hala... devre arasında antalya'da oynanan efes cup finalinde beşiktaş karşısına çıkaracak oyuncu bulamayıp büyük ölçüde gençlerle oynanan maçı penaltılarda yitirişimiz de... bu, endüstriyel futbolun gözalıcı balonundaki bir patlak noktasıydı aslında. büyüklerle mücadele etmeye çalışan, bir dönem bunu başaran bir ortadoğu/balkan takımı, hesabını bilememenin, ayağını yorganına göre uzatamamanın sonucunda dev bir krizin içerisindeydi. ama her nasılsa bunlar atlatıldı, medyaya yansıdığı kadarıyla hakan şükür, hatta faryd ali mondragon gibi takımın kıdemlilerinin genç oyunculara harçlık verdiği, yabancıları güç bela ikna ettiği bir ortamda futbol oynuyor, lig liderliğine oynuyordu takım.

    erik gerets işte o takımın çimentosuydu. sezonun ilk haftalarında muhtemelen "allahım, nasıl düştüm ben böyle bir mahrumiyet bölgesine!" hissiyatının şaşkınlığıyla çıkıp birkaç defa "sezon başında verilmiş olan sözler tutulmadı" gibisinden açıklamalar yaptıysa da vakit geçtikçe sızlanmanın bir işe yaramayacağını anladı. oyuncuları futbola konsantre etmeye çalıştı. ve başardı! sorun yumağı, "dilinden ancak diğer adanalı anlar" dedikleri fatih terim'in bile hakkından gelemediği hasan şaş'ı 3 yıllık uykusundan uyandırdı belçikalı. o kel kafalı deli adam gol attıktan sonra hırsla tribüne değil, sevgiyle kenardaki adama koşuyordu.

    bir o değil, galatasaray'da 2000 yılında bile az görülen bir takım ruhu, oyuncu-teknik direktör sevgisi oluşmuştu, bütün sevinçler yedek kulübesi önünde oluyordu 2005-06 galatasarayında. bütün dertler, sıkıntılar en azından 90 dakika boyunca sahada unutuluyordu, oynamaktan keyif alan bir takım yaratmıştı belçikalı.

    eldeki yetersiz sayılabilecek kadro kötü şartların sağladığı olumlu motivasyonla % 100'e yakın performans getiriyordu. hakan, hasan, ümit, cihan gibi türkler, saidou, song, tomas gibi yabancılar zaten ellerinden geleni veriyordu ama galatasaray taraftarı adını o gece öğrendiği bazı çocukları da alkışlamaya başlamıştı. bir beşiktaş maçında savunmadaki eksiklikler yalçın ayhan'ın formayı kapmasına sebep olmuştu mesela. ikinci yarının açılışındaki konya deplasmanında 3 puanı aydın yılmaz'ın 90'daki golü getirmişti.

    gençlere nasıl güvenilir, onu böyle göstermişti gerets. 22 nisan 2006 gecesi şükrü saraçoğlu stadı'na savunmanın iki tarafında ferhat öztorun ve uğur uçar'la çıktı galatasaray. o gün 4-0 kaybedildi evet, ama eminim belçikalının o gece bu iki çocuğa verdiği mesaj, şampiyonluktan daha önemliydi.

    ve nasıl olduysa şampiyonluğu o gece kadıköy'de yitirmiş görünen takım mucizevi bir beşiktaş galibiyetiyle umut tazeledi. son dakikada hasan kabze'nin ayağından gelen, futbol hayatında görmediği şey kalmamış olan hakan şükür'ü hüngür hüngür ağlatan maç hani! ve bir sonraki hafta, 14 mayısta olmaz denen oldu. "galip sayılır bu yolda mağlup" demeye hazırlandığımız takım, denizli'nin fenerbahçe'ye attığı golün haberini aldığında kendi oyununu bırakıp sevinecek kadar duygu yoğunluğuna girdiği bir dönemden şampiyonlukla çıkmıştı.

    işte bu, gerets'in eseriydi. yaşlılar, tecrübesizler, mutsuz yabancılar ordusundan en azından her maçta elinden geleni ortaya koyan bir kadro yaratmayı başarmıştı o. "elinden geleni" vurgusu önemli, zira 31. haftadaki fenerbahçe maçında olduğu gibi, o takımın elinden gelen her zaman yeterli değildi. ama yürekten oynadıklarını biliyordu ya galatasaraylılar, o da yeterdi. cesaretle, azimle oynayan takımın cesur hocası olarak kabullendik gerets'i. mustafa denizli, karl-heinz feldkamp, fatih terim gibi takımıyla bütünleşen, kendi kararlılığını takımına aşılayan savaşçı hocalar zincirinin yeni halkası olarak gördük. son haftada mucizevi bir şekilde gelen ("yakalanan" değil de "gelen" dememde bir sakınca yoktur sanıyorum) şampiyonluğu da biz sezon boyunca verilen don kişot-vari bir mücadelenin güzel sürprizi olarak algıladık. gerets ve oyuncularının verdikleri savaşa karşı hak ettikleri bir ödül gibiydi.

    sizi bilmem ama ben gerets'i çok sevdim, takımı şampiyon yaptığı için değil sadece. bu yukarıdakiler için. bu yüzden ikinci sezonunda rigobert song ve sasa ilic'le inatlaşmasını da, gençlere az fırsat vermesini de, tuhaf ısrarları, tutmayan formülleri yinelemesini başka sebeplere bağladım. bu adamın yaptığı hataları sineye çektim. başta bahsettiğim gibi iki senesi arasında fark vardı ama futbol bu. dahası, ligin son birkaç haftasına gelindiğinde fenerbahçe ve beşiktaş üst üste kayıplar yaparken bile isteksizce oynayan, şampiyonlar ligi bileti için bile kendini yormayan oyuncuları görünce affettim onu. evet, gerets uzun bir sezon boyunca çok hata yaptı ama itiraf etmeliyiz, kendisine sadece junichi inamoto'yu veren (ki o da takviye değil, saidou yerine alınmış ikame bir transferdi) yönetimle, büyük olasılıkla bütün enerji ve motivasyon potansiyellerini geçtiğimiz sene kullanmış olan oyuncularla (ki onlara da hak vermeden edemem, bir senelik insanüstü mücadelenin devam etmesini beklemek haksızlık olurdu) bu kadarını yapması, takımı üçüncülükte tutması, hem de son haftaya kadar ilk 2 umudunu koruyacak kadar götürmesi de az şey değildi.

    diğerlerini bilemem, kendi adıma konuşabilirim. seni çok özleyeceğim erik gerets. bu satırları yazarken bile kimbilir kaç defa tüylerimi diken diken eden, gözlerimi dolduran ve karnıma sanırım akşama kadar geçmeyecek olan bir stres ağrısı sokan adam. vedasını açıkladığı basın toplantısında gözyaşlarını gizlemeyecek kadar galatasaray'ı seven adam. oyuncularınla iletişimini, hücum futboluna düşkünlüğünü, gençlere olan inancını, hatta kafandan akan kanın bile yakışacağı kadar savaşçılığını da seni sevdiğim kadar sevdim rekem aslanı. galatasaray taraftarı sana borçlu. hiçbir şey için değilse bile hayatları boyunca tecrübe etmiş olduğu en anlamlı şampiyonluk için.

    yolun açık olsun, rekem aslanı. hatta, benim gönlümde, istanbul'un aslanı.
  • giderayak sayıp sövebileceği bin tane isim, şikayet edebileceği bin tane durum ve olay varken, "hakan ünsal'a ayıp ettiğim bir olay olmuştu, özür diliyorum kendisinden" diyebildiği için saygı duyduğum adam...
  • alni kanli fotografiyla ikinci souness'idir galatasaray'in. bu olay cereyan ederkene yerlerde yuvarlandigini taklalar attigini gormemisizdir. aslan gibi dik durmustur hep. oyle boyle hatali, ama mert adamdir. o bizim saclarimiza bir iki ak dusururken biz onunkileri ful beyazlattik. yolu acik olsun.
  • bir keresinde 7 forvetle ciktigini duymustum. oyle kerametli adamdi
  • galatasaray ile, ilk senesinde tromso'ye elenip, ikinci senesinde sampiyonlar liginde sonuncu olmus taktik deha.
  • adamdır..

    bugün düzenlediği basın toplantısında kendisine yöneltilen soru:
    "arsenal teknik direktörü arsene wenger, 'beşiktaş gibi zayıf takımlar şampiyonlar ligi'nde oynamamalı' demişti. siz bu görüşe katılıyor musunuz?"

    cevap:
    hayır, kesinlikle öyle düşünmüyorum. beşiktaş da liverpool’u yenmiştir. eğer öyle bir şey söylüyorsa, liverpool da zayıf bir ekip demektir!..
  • 1987'de sami yen 'e ilk geldiğinde 2 numara giyiyordu. coğu kişinin gönlünde 10 numara olarak ayrıldı.

    1980 li yıllar.. pkk yandaşları türk takımlarının maçlarında sahaya girip koşturuyor, macın uzun süreler durmasına sebep oluyor ve biz ekran başında kahroluyoruz. trt bu tip pozisyonlarda reklama giriyor kimse olanı biteni anlayamıyor.. işte gene böylesi bir olay, hollanda'da galatasaray avrupa'nın en kuvvetli takımlarından psv karşısında. durum 3-0. sahaya pankartları ile bir pkk'lı giriyor ve sahada koşmaya başlıyor. görevliler arkadan lütfen koşuyor. o adamı kolundan tutan ve saha dışına gönderen psv'nin 2 numarası oluyordu. eric gerets.
  • üst edit: haftada 1-2 ersun yanal, zico, daum ve vitor hatta yok artık aykut kocaman'ın övülüp debe olduğu yerde, ben eric gerets hocama, galatasaray tarihinin en unutulmaz şampiyonluğunun mimarına kendisi hayatta iken birkaç şey yazmazsam, borçlu hissederim.

    galatasaray tarihinin en müthiş şampiyonluğunu, üstelik rekor puanla, mevcut yönetime, camiaya zaman zaman taraftara rağmen kazanması inanılmaz bir şeydi. ben bazı enstantenelerle, detaylarla, fotoğraflarla, anlık görüntülerle kendisini yazmak istiyorum.

    sezon öncesi kampta müthiş bir çalışma programı uygulayan gerets, istediği sasa ilic transferinin gerçekleşmesi haberinin keyfi ile düzenlediği basın toplantısında puro yakıp içti. bunun üzerine galatasaray camiasına bir sürü şikayet telefonu, faksı, maili yağdı ve gerets, sezon sonuna kadar basının önünde puro içmedi.

    ligdeki ilk maçı iç sahada konyaspor maçıydı. bir teknik direktör için garip, galatasaray için sıradan bir şekilde başladı. taraftar, yönetimi protesto etmek için ya alkışlıyor ya da beyaz mendil sallıyordu. neyse ki, sezon öncesi kampında üzerinde en çok uğraştığı hasan şaş ve uğruna bir puro yaktığı sasa ilic'in golü ile 5 dakika sürmesi beklenen protesto 3 dakikada golle bitmişti.

    sonraki hafta ankaragücü deplasmanında son dakika gelen golüne sahadaki futbolcu kadar sevinmiş, kenarda ve sezonun geri kalanında yaşanacak heyecanın bir göstergesi olmuştu.

    hasan şaş'ı yeniden yaratan gerets, hasan'ın mükemmel golünden sonra sevinen futbolcuların arasında kaybolmuş, futbolcuları ile olan bağının sıkılığını da göstermişti.

    gerets, deplasman/iç saha veya büyük maç/küçük maç ayırmazdı. iç sahada trabzonspor maçında, türkiye kupası fenerbahçe deplasmanına ümit-hakan-necati ile çıkardı. arkasına da hasan şaş-heinz(altan) falan koyardı. iç sahada 2-2 devam eden erciyesspor maçında gol için değişikliklerle aynı anda sahaya ümit karan-hakan şükür-necati ateş ve hasan kabze'yi koymuş, 87'de gelen golün ardından 90'da bir tane daha attırmıştı.

    konya deplasmanında dönüşte necati'ye saldıran taraftarlara karşılık, futbolcularla beraber uçağı kaldırmamış, gaziantep maçı öncesi paralarını alamadıkları için kampa katılmak istemeyen oyunculara destek olmak için kamp yaptırmamıştı. antep maçını da ümit-hakan-necati ile çıkıp 6-0 kazanmıştık. sivas deplasmanından önce, fenerbahçe'nin kaybettiği maç yüzünden sevinçten iki şişe viski bitirdiği de levent tüzemen tarafından anlatılır.

    saçları fazla beyazladığı için kahverengiye boyatan, kadıköy deplasmanına bir maç uğur-ferhat ile çıkan, savunma konusunda ülkemizde nam salan tigana'nın beşiktaş'ına karşı önce ceza sahasında rakibinden fazla adamla saldırıp gol bulan, sonra 45 saniyede attığı iki golle maç kazanan, antrenmanlarda takımla beraber düz koşu yapan, 16 dakikayı hepimizle beraber büyük bir gerginlikle bekleyen ve sonunda sezon başında söndürülen purosunu tekrar zevkle yakan büyük bir isimdi.

    tarihin en iyi ve en güçlü fenerbahçe kadrolarından birisinin önünde bunu başarmış olması, üstelik bunu sağ bek cihan-sol bek orhan-ön libero saidoo ile başarmış olması bile bu övgünün az olduğunu gösteriyor.

    ömrün keyifli ve uzun olsun.
hesabın var mı? giriş yap