the raconteurs

• ilk olarak steady as she goes adli basit diyebilecegimiz sarkilari ile mtv'de gorunmeye basladiklarinda benim icin bu zaten yeterince heyecan verici bir olaydi, cunku jack white'in yeni grubuydu ve belli ki white stripes'tan daha cok sevilesiydi. nitekim yanilmadim. bu yaz rock werchter 2006'da canli izleme olanagina sahip oldum ve gordum ki sahnede ic giciklayici ve album konseptine de eslik eden dayak yemis bir halleri var her notada. dedigim gibi gayet guzeldi, bang bang'in cover'ini yapmasalar da olurmus hatta ama yaptilar, neyse.. broken boy soldier gercekten iyi bir album. enstrumanlar teker teker girtlak sov yapmamis, ki bu da albumun havasini rahatlatiyor. ha ama derseniz bu adamlar da ne gitar caliyor ne bir sey, o zaman konserlerini izleyebilmis olarak derim ki, "yoo yo yaniliyorsun, sahnede bolca solo tingirdatmislardir". albumun son sarkisi olan blue veins the raconteurs'un bolca 70ler rock esansindan koklatilmis oldugunu gosteriyor ki bu tarzlar bariz farkli olsa da mars volta'nin 70ler aromasi kadar guzel geliyor kulaga. ama jack white bu, biraz country bazli bir sanatkar oldugunu goze alirsak tam olarak bir sinifa sokmamiz imkansiz. bu grubun baska guzel bir ozelligi ise frontmanlik gorevini jack white degil, jack white ve brendan benson ustleniyor. batman ve robin'den daha iyi bir ikili olmuslar hatta. grubun diger elemanlari da ezilmemis bu guc altinda, gayet guzel uyum sagliyorlar.
  
  uzun sozun kisasi, iyi bir birlesim saglamislar. bize de onlari dinleyip "aaa bu biraz led zeppelinvari bea" demek duser. bilmiyorum. belki de dusmez.