khaneh siah ast

• kameranın başında bir şair olduğu nasıl belli. bize belki de bakmaya cüret bile edemediğimiz imajları resmen bütün çıplaklığıyla ve en önemlisi şair hassasiyeti ile gösteriyor. imajlar o kadar vurucu ki izlerken tam bir şok halini yaşıyorsunuz. belki başkası olsa hastaları salt çekip bir kolaj hazırlardı ve sadece baktıkça içimizin ürperdiği bir takım videomsu birşey olurdu ama kameranın başında bir şair olunca onları anlamaya iten ve insanın içinde bir yerde unuttuğu şeyleride harekete geçiren bir şiir izledim. neyi unuttuğumuz bize hatırlatan bir sinema.
  
  güvercinler gibi bağrışıyoruz adalet için
  ama kimse duymuyor bizi.
  ve karanlıkta, ışığı bekliyoruz.