touching the void

• insan - doğa çatışmasını ve insanoğlunun yaşama azminin üst sınırlarını oldukça gerçekçi bir görsellik ile betimleyen, inanılması güç ama doğruluğu ispatlanmış bir hikayeyi mükemmel anlatan belgesel drama. daha önce one day in september ile iyi bir iş çıkarmış kevin macdonald yine elindeki malzemeyi çok iyi kullanarak müthiş bir dramatizasyon yaratmış. oyunculuklar, makyaj, görüntü yönetmenliği, kurgu, hepsi müthiş. ama filmde heyecan uyandıran asıl şey; karakterlerin, özellikle joe simpson'un çaresizliğini ve tüm imkansız koşullara rağmen hayatta kalma azmini birebir seyirciye geçirebilmesi olmuş. bunda elbette narrator olarak joe simpson'ın kendi hikayesini kendi sesiyle duymamız, özellikle yarığın içinde kaldığı anlardaki çaresizliğini dile getirirken simpson'un gözlerinin dolması ve sarfettiği içten ve etkileyici cümleler de büyük etken. yine aynı şekilde filmde orta ve uzak planlarda bizzat joe simpson ve simon yates oynamışlar ki yaşadıklarından sonra tekrar aynı mekanlarda çekim yapmaları bile büyük özveri diye düşünüyorum. bunların yanında film belgesel olarak nitelendirilebilse de normal olarak herhangi bir arşiv görüntüsü yok, tamamı canlandırmadan oluşuyor ama görsellik o kadar üst düzey ki adeta anı yaşıyoruz, yaşadıklarına o an tanıklık ediyoruz sanki.
  
  filmdeki benim için en ilginç anlardan biri ise bana 1-2 kere ağır grip geçirdiğim günlerde anlamsız şarkıların beynimi tırmalamasını ve bunun ne kadar çıldırtıcı olduğunu hatırlatan, simpson'un sonlara doğru bilincini kaybetmeye yakın ve artık öleceğini düşünürken tüm gece boyunca aklına sevdiği bir şarkı olmamasına ve hatta sık dinlememesine rağmen boney m'in brown girl in the ring şarkısının takılması ve bu anlardaki hezeyanlar ve halisünasyonlardı. bu anlar o kadar iyi yansıtılmış ki filme sürreal bir hava katmış, etkileyicliğini arttırmış. son olarak imdb'de bu filmi vertical limit ile karşılaştırma denyoluğuna düşen ibişlere de ne desek boş. hatta o kadar boş ki, kınamıyorum ve laflar da hazırlamadım.