ha yanıp söndü ha yanıp sönmedi bir ateş böceği

• bir edip cansever şiiridir.
  i.
  
  vurdum güneye o zaman
  eski bir su dibi mühendisiyle
  yokluktu olan bir şimdi içinden
  damarlarıma dolan bir şimdi içine
  aktım patlayınca avlular balkonlar açan höyüklerden
  ben. yüzümde o zambak işareti, eski
  bir benim bir onun bir kimin ikindisi
  vurdum güneye
  üstünü konuşulmamış sözlerle örten.
  
  bembeyaz alevlerdi kanını yakan bir geminin
  hırslı bir tanrının soluğuyla süslenen
  ve deniz atlarının üstünde
  dizginleri tunçtan gümüşten
  yağmacılardı o gemiye üşüşen
  emiyorlardı armasından sızan son kanı
  öpüyorlardı güvertesinde çırpınan yüreğini
  seviyorlardı şehvetle
  yaldızlar çiviler altınlar
  şaraplar sakızlar amberler saçan bordasını.
  
  boş durmaz açık deniz, üretir kargaşayı
  ilk gelişi gibi yazın
  kanırtır yol kenarlarını, uyarır
  yürekten gözkapaklarına giden ırmağı
  ve değiştirir birden çığlığın anlamını
  geçirir dişlerini kıskaçlarını kumlara
  salar hiç değilse rüzgarını fırtınasını
  evet, der bir balıkçı
  ne saatler işler ne de bir takvim sesi duyulur
  denizle kurulur insan, denizlerden öğrenir yaşını.
  
  denizle deniz arası ey ıslak vakit
  gördüm içini otlar bürümüş kalenin son kralını
  geçerken mavi gömleğinden, ağzı
  bir ağıttı geçmişe. anlattı bana
  anlattı rodoslu bir derebeyinin
  kaç kadının meme uçlarını kesip de bıçakla
  sedef işlemeli bir kutuda sakladığını
  defne yaprakları arasında
  ki zulüm yeşertmemiş ki onun kanını
  sert ve soğuk kanını
  uçsuz bucaksız verimli toprağında
  kıpkızıl bir kayanın hamuruydu şimdi gövdesi
  ve bilir diyordu herkes, bilir rodosta
  inleyen bir kaya olduğunu arasıra
  kuşların konmadığı, yılanların sokulmadığı
  kurtların uzak tuttuğu yavrularını
  bir kaya, tek başına….
  
  anlattı bütün bunları ayrıntılarıyla, sustu
  insandan, daha doğrusu bir insan yüreğinden kadehini
  götürdü birden ağzına
  damladı bir damla kan, bu sevgi elçisini
  kutsamak için
  ateşten çarşısına kentin
  bir deniz kırlangıcı kendini yakaraktan geçti.
  
  ıı
  
  ne kaldı o yükselişlerden. kalan ne
  gökyüzü kayalıkları durdurdu beni
  kayalar mıydı, yoksa
  sessizliğimden ve kaburga kemiklerimden
  çatılmış bir gökyüzü müydü, neydi
  sinema biletsiz bir akşamüstü vaktiydim. ufukta
  işte diye bir şey yok
  yoktu işte diye bir şey ufukta
  bir iki atlı geçmiş, bir cesedin
  neden bir ceset olduğu artık anlaşılmış
  ve sanki bir maç saatinde boşalmış da, şimdi
  tek bir çivinin bile çakılmadığı bu ıssız kasabada
  bir yeryüzü kahvesinin durumsuz garsonuydum.
  
  ve oydum: kendime alışıktım, uzunca boyluydum
  gözleri vardı onların, ölümle ve yaşamla değişmeyen balık gözleri
  inanılmaz yapardık bir gerçeği, bir şeyi. kendimizi
  efsane idik. yemek yememiz
  uykudan uyanmamız, bir yerden bir yere gitmemiz
  sigara, gazete, daha bir sürü şeyler satın almamız
  armasına bakmamız su içtiğimiz çeşmenin
  efsane idi.
  
  ey zencefilin yiğidi
  suyun huysuzu
  alına satıla eskitilen düş
  ırmağın toprağı delip çıkışı
  ey bir gül.
  dişin ve damağın bilinçten geri dönen efsanesiydi tepelerde kızaran bitki
  ey kızaran
  ey boşluğun ince diş yeri
  ve kentin efsanesi, kentin
  çok yalınç: bir mavzer, bir susuş, bir sunak taşının tarihsel sesi.
  
  ve yalanlarımız vardı. ey yalanlarımızın sarı iskemleleri
  ey sarı
  dünyada bir vakitten düşen ya da artakalan bir vakit olmaz mı ki
  peykelerde ve sedirlerde
  ve dar sokakların erguvan içleminde
  yani bir göklük olan her yerde
  olmaz mı ki
  kapıları açılınca gülümsemeye giden evlerde
  acıdan korkup da çok, gülümsemeye
  
  -bu nedir
  -bir cep saati
  -bu nedir
  -nar şerbeti
  -ya bu ne
  -büyü
  hayır, hiçbiri değildir
  yalan her tenha kasabanın akşam saatidir.
  
  ııı
  
  bir ilişkiydim içkiydim
  masanın eksik olanına
  türkünün bizsiz gelenine
  ayvanın hamına, balığın olmamışına
  ilişkiydim içkiydim
  o zeytin dalından eşkıya yazmasına
  ah sinema biletsiz çocuk yaşına
  anımsarsınız, bir şiir vardı, çok geç bitecek
  her şeyin her şeyin her şeyin
  ah her şeyin bir bir olmasına.
  
  ey yitik deniz senin az çok oğlunum
  kazdımsa ben nereni orda mavi bir ceset buldum
  ey yitik deniz, yitikliğin de denizi
  mil mi çektiler suyuna
  erkek suyuna
  bir yandan bir yana geçer şimdi adamlar
  içi boş bir lokanta kalır ortada
  ben ceketimden kayarım
  durur gözbebeklerim kendi ormanında
  ve salar gölgesini o soğuk gövdesini durmak.
  
  biz böyle sıkıldık, ya onlar nasıl sıkılacak
  ya onlar nasıl.
  sensiz bensiz bir sorudur
  temmuzlar kedi yavruları gibi sokulurken ağustosa
  ve ağustoslar eylüle
  bir yol alış duygusudur ki, biliriz
  insanlar zamanlardan önce boğulur.
  
  balkonlar açar çocuk yaşında, yalnızlık kurur
  bir iki ölmeyle bir iki yaşamayla ancak kurtulunur
  
  ne kaldı o yükselişlerden. kalan ne
  ey kiremit renkli büyü, güneyin kızgın birimi
  biri öldüyse çok geç
  biri öldüyse çok erken belki
  pırnallar, arıkuşları, ayçiçekleri
  gece
  o kadar yalnızım ki birden, gördüm de
  binlerce yıldızıyla bu sonsuz mağaranın içini
  ha yanıp söndü, dedim
  ha yanıp sönmedi bir ateş böceği.
  
  edip cansever, kirli ağustos (1970)