ölümle akit

• bir edip cansever şiiri:
  
  karın beyaz gölgesi denizde
  ölü denizde beyaz gölgesi karın
  ne yapsak?
  ölü bir soğuğuz işte
  ve soğuk bir işlemiz bir kulenin
  hayata ödünç verdiği bir kule
  pisiz, ölü bir soğuğuz, yok içimiz
  çünkü dünya eski eski işgal etsin de bizi
  kalmasın içimizde
  yoğuz biz.
  
  olmayalım! her şey beyaz ve solgun yakışıyorsa kendine
  gözlerimizin başka renk görmeyen rengi
  ben mi
  bilmediğim bir günden koşturulmuş bugüne
  bir haberci miyim, neyim
  niçin ve neyi
  şaşmaktan ve karşılaşmaktan ölü bir işlem
  ölü mü
  ölü söndü bir uzun uykunun su tutan yerlerinde
  renk: ölü
  baştanbaşa düğmeler ve acımak içinde
  sallantılı ve süslü
  seyreden su diplerinde
  -balıkların tarçın renklileri güzeldir
  ağzımızı sonsuzluğa açtıkları için
  tabutun o aydınlık ininde-
  bitivermesi belki de elimizdeki kadehin
  biranın ya da şarabın... elimizdeki
  bilmem ki içtiniz mi
  ya içmedinizse
  -aptalların ve şairlerin gözleri güzeldir
  dünyayı yeni gördükleri için
  
  bir tabutun göz alıcı ininde -.
  ya da ansızın adres soran birine.
  nerede –biraz duralım– nerede
  sahi mi, bildiniz mi
  yoksa bir anlaşma mı bilmemeye.
  
  kayalar oyuk, su kapları desek pek çok derin
  masa örtümüzün üstünde beyaz bir örtü
  sokaklar yağmurdan ıslak
  bitirilmiş bir aşk gibi sisli
  alanlarda buruşturulmuş heykeller
  neden
  biz nerden görünürüz, belli mi
  -bir soru ben günümü kimden alırım
  cevap: her zamandan önce bulmuş gibisin
  sen büyük çaresizlikleri–
  sonra bir yaşın en güzel orantısı: deniz ve kaygılanmak
  bir yüzün en doğru basılmış şekli: yalnızlık
  bir kadeh votka şöyle uzunlaşabiliyor
  yani eşyaların kadın olma saati
  bir cesaret bir yere gitmek için bilet almak.