comfortably numb

• büyüklüğü ve müzikalitesi şüphe götürmeyecek bir şarkıdır. bir de gayet ilginç bir raslantıya ev sahipliği eder, şöyle ki:
  
  şarkının sözlerine iyice kulak veren ya da bir yerlerden bulup okuyan herkesin farkına varabileceği gibi, şarkıda konu edilen şahıs çocukluğundan ve çocukken hastalandığında yaşadığı hissine kapıldığı bir fiziksel değişimden bahseder.
  
  "when i was a child i had a fever.
  my hands felt just like two balloons."
  
  yani, küçükken ateşli bir hastalığa tutulmuş, ellerinin büyüyerek, şişerek adeta birer balona döndüğünü duyumsamıştır. şarkının sözlerine ilk göz gezdirdiğimde yuvarlanmaya başlayan, söz konusu metaforu nereden anımsadığımı merak ettiren taşlar, geçenlerde nihayet oturdu yerine. buyrun, büyük öykücümüz sait faik abasıyanık'ın çoğu zaman en iyi öykülerinden biri sayılan yalnızlığın yarattığı insan'ından alınmış şu pasaja bir bakalım:
  
  "çok hasta olduğum zaman, ateşim kırka yaklaştığı zaman ellerim büyür. dev gibi ellerim olur. çoğunca çocukluğumda olmuştu.
  - ellerim büyüyor, derdim.
  büyükanam, yahut anam ellerimi soğumuş elleri içine alırlardı. 'yok bir şey, yavrum yok bir şey! bak benim elimde ellerin' derlerdi. sakinlerdim bir iki dakika. yine büyürdü ellerim."
  
  bu ilginç tesadüfün sebebi, her iki eserin de yazarlarının gerçek çocukluk anılarından çekilip alınmış deneyimler üstüne kurgulanmış olması diye düşünüyorum.