tülay german

• düşmemiş bir uçağın kara kutusundan (sayfa 177)
  
  her gece bir arkadaşın evine davetliyiz. sevdiğim ne kadar türk yemeği varsa, yaptırıyorlar. çerkez tavukları, börekler, mantılar, dolmalar, balıklar... istanbul'a incecik geldim, paris'e şişman döneceğim bu gidişle. herkesin devamlı olarak sorduğu soru:
  "1962'den beri hala lafınız bitmedi mi? sıkılmadınız mı?"
  erdem cevaplıyor:
  "ne diyorsunuz? alışverişe gittiğinde özlüyorum. bazen, sokakta yürürken veya bir kahvede otururken tülay gösterir, erdem bak ne kadar güzel kız, diye. gözüm görmüyor ki. benim için en güzel, tülayka'm. doyamadan gideceğim bu dünyadan. bir tek isteğim var: sonra, çok sonra olsun. bir uçağa binelim uçak düşsün, beraber gidelim."
  
  yine aynı kitaptan (sayfa 206)
  sırtımda uzun kollu, yerlere kadar uzanan mavi bir gömlek, kabus gibi bir koğuşa giriyorum. binlerce alet çalışmakta. hasta bakıcılar, karınca gibi oradan oraya koşuyor. hep aynı cümleyi duyuyorum:
  "elimi sıkın, hadi uyanın artık, eliim sıkın, elimi sıkın..."
  erdem'i buldum.
  yavru balaban bakışlı, yayla çiçeği kokuşlu yavrum, kurban olayım sana.
  kolumu okşuyor. elimi eline alıp göğsüne götürüyor.
  "sakın korkma," diyor
  "neden korkayım?" deyip, gülümsüyorum
  sakinim çok sakinim
  "ben istiyorum," diyor.
  "ne istiyorsun bakayım? beni öpmek mi?"
  "evet."
  az sonra bir sürü aletle yanımıza gelip, çıkardılar beni koğuştan
  beynimde şimşekler çakıyor.
  neden istanbul'daki tabancam burada yanımda değil?..
  neden erdem'le uçakta değiliz?
  "okyanusa düşen uçakta?" (17 şubat 1992)
  
  ve en son (sayfa 210-211)
  hastabakıcılara "lütfen yalnız kalmak istiyorum," dedim.
  bütün tüpleri, oksijeni, herşeyi çıkardım, attım, koynuna girdim. sarıldım. iki saat yattım yanında.
  yataktan çıktım, makası alıp, saçından bir tutam kestim, bir kağıdın içine koydum, kağıdı da cebime.
  
  paltomu giydim, odanın kapısını kapattım...
  
  (okyanusa düşen uçak nerde?)
  
  yavru balaban bakışlı
  yayla çiçeği kokuşlu
  kokar erdem deyi deyi