soyut dışavurumculuk

• kanimca bi sikime benzemeyen bir akim. ama birinin bunu denemesi lazimdi. zaten soyut ekspresyonist eserleri (misal, bir pollock tablosu dusunelim) ilginc kilan bence iceriginden cok arkasindaki fikirlerdir. yani olay "ben zictim oldu"dan ziyade, "burda zicmigimla aslinda yercekiminin o yenilemez gucunu sanatima kattim. boya yerine bok kullanarak teknigimin sinirlarini zorladim. sekillerimin ardinda bir anlam aramak istiyorsaniz serbestsiniz, benim icin ise sekiller zicis animdaki halet-i ruhiyemden ve oturus pozisyonumun sonuclarindan baska bir sey ifade etmiyor. gitgide kaybolan fakat burnumuzun diregini hala kirabilecek kuvvette olan bu koku, parcalarin uzerinde gezinen at sinekleri ve zamanla kuruyan yuzey, sanatimin benden bagimsiz olarak kendini yenilemeye devam ettigininin gostergesidir. sanatim eylemdir, surectir, bilincaltimdir, dogadan gelip vucudumla karisip benden kopan ve dogaya yeniden karisandir" diyebilmektir. sonra insanlar bokunuza bakip "vay be, helal olsun adama!" diyeceklerdir.
  bence modern sanatin merkezi (dunya savaslari sonucu) avrupa'dan amerika'ya tasindiktan sonra olayin suyu cikmistir. amerikalilar o sig bakis acilariyla sicip sicip boklarini sanat sanmislardir. bugun amerikan sanat okulu ogrencileri aptal saptal seyler yapip kendilerini dahi saniyorlarsa bunda soyut ekspresyonizmin, pop artin payi buyuktur. kokleri olmayan bir medeniyetten de bu beklenir, bol sisirmasyon, sifir derinlik. (bkz: bu bir genellemedir)