düşman

• bazıları ne olduklarını anlamak ve anlatmak için düsmana gerek duyar. sevdiğini nefret ettiğiyle, görmek istedigini gözünden uzakta tuttuğuyla, oy vereceğini zırnık kadar destek almasın istediğiyle, beğendigini igrenç bulduğuyla...anlatıyorum sanır. ama öyle degildir pek. onun olumsuzluktan beklediği, kendini eninde sonunda sorumsuz kılmaktır. "şu iyidir, istiyorum" dediği anda, artık bir sorumluluğu olacağını bilir. ya işler iyi gitmez de, yanlışı cıkarsa? aman ha. iyisi mi "kızım bunlarin hepsi aynı bokun soyu" yap, paşa paşa sen sağ ben selamet hiç sorumlu olma dır.
  
  olumsuzu sahiplenmede bir başka neden daha var: herkesi kendi gibi savunmada kalıyor diye düşünmek. yandaş arıyorsan, en iyisi ortak dosttan önce, ortak düşmandır. "... karşı omuz omuza" neden tekrarlanır durur sanki? cünkü dost ile yılışılır ve gevşenir, düşmana ise göz açtırılmaz, uyanık ve enerjik durulur sanılır. asırlardır, tehlike en sağlam tutkal bilinir. her şeyin sevenleri ile düşmanlarını biri üşenmeyip bir gün alt alta koyup toplarsa, düşman toplamı daha çok çıkar bellemiştir böyleleri. sevgi ile varını yoğunu başkasına terkeden az çıkar, ama ya korku? korktuğu icin her şeyinden vazgeçmek daha yaygın degil midir? sevdiği icin çalıstirmak ile, korktuğu icin çalıstirmak arasında tercih, usulen öbür türlü söylense de, hep korkudan yana çıkar, neden?