skeleton tree

• albümü ortaya koyan grubun başını çeken, gruba adını veren müzisyeni yıllardır takip eden tüm hayranları gibi "adamın 15 yaşındaki oğlunu kaybettikten sonraki ilk albümü olacak ama, du' bakalım..." temkiniyle beklediğim albümdü, elbette ki içi dışı bir reyiz yanıltmadı, elbette tüm albüm gizli bir ağıt, elbette ki melodik olarak da lirik olarak da albümden bir başyapıt çıkıp da sıyrılmadı, elbette albüm son derece kişisel bir acı çekiş.
  
  fakat nick cave'i bu yüzden de seviyoruz, her şarkısında, her eserinde kendisi ne yaşıyorsa onu yansıtıyor, eserlerine böyle bakabilenleri de tatmin ediyor. sakin bir ağıt dinlemek istediğimde koşacağım bir albüm olmuş, içli içli söyleyen nick cave'i dinlemek istediğimde eski albümler yerine değişik bir şey dinlemek gelirse içimden, denk gelip de açacağım bir albüm olmuş, ancak dünyaya bir daha no more shall we part, murder ballads gelmemiş, sanıyorum ki bundan sonra pek gelmeyebilir de... bundan sonrası günlük, yolun bundan sonrasına katırlara yazılmış günlük sayfalarıyla devam ediyoruz, sanatsal olarak ortaya koyacağı şeylere odaklanmak yerine gündelik düşünceleri ve kişisel gündeminde yaşadığı şeylerden sanat yaratmayı tercih ediyor, reyizdir, kabulümüz.