eugenio montale

• güneşin yelesi yapışıyordu
  bahçelerin bitkilerine; kıyıda
  duruyordu bir sandal uyuşuk, tembel.
  
  yaymıyordu hiçbir ses günü
  (…)
  sessizlik yutuyordu her şeyi
  durmamıştı bizim teknemiz,
  yarıyordu kumları ilerlerken, nicedir
  (…)
  
  yeryüzü ağzına kadar dolu bir küptü şimdi,
  eriyen ağırlık gözkamaşmasında,
  alev karanlığın köpüğüydü,
  oyuluyordu çukur öyle derine
  demirlemek için, bizim için
  ____________________fışkırdığı an
  bir şeyler çevrede, kapattı hendek
  iki yan duvarını, yitmemişti hiçbir şey,
  ve dudağının sesiyle uyandım ben
  
  (…)
  
  eugenio montale
  çev: sait maden