milena'ya mektuplar

• beni sana getirecek bir yol bulmuştum, karanlıktan aydınlığa kavuşacaktım. bu yolu umutla, sevinçle kazmış, kendimden de bir şeyler katmıştım. bir çırpıda yüreğimle açtığım bu yolu kapatmak, ağır ağır dönmek, vazgeçmek zor geliyor biraz, elbet yüreğim sızlar. (...) bak milena, en çok seni seviyorum' diyorum, ama gerçek sevgi bu değil belki, 'sen bir bıçaksın, ben de durmadan içimi deşiyorum o bıçakla' dersem, gerçek sevgiyi anlatmış olurum belki.beklenmedik bir yol kavşağında sizi görüyorum.gorecegımı hıc ummadıgım,hele boylesıne bır karsılasmayı aklımdan bıle gecırmedıgıme gore mılena ne yapabılırım?bagıramam,cosamam,ıcımde fırtınalar kopmuyor artık,bır suru delıce soz edemem,duymuorum kı ıcımde olanları!dız coktugumu de suradan anlıorum,gozlerımın onunde ayaklarınız var,oksuyorum onları..
  bosuna yıyorum kendımı.bır hafta durmamacasına tasa bır cıvı cakmakla gorevlendırılmısım sankı..ama cıvıde ıscıde benım..
  koca denız dıbındekı kucucuk tası nası severse,benımde sevgım oylesıne yıgılıyor ustune..tanrı ısterse o kucuk tas ben olurum bır gun..sakın uzulme benım ıcın,bır bu eksıktı mılena,benım ıcın uzulmen,,bu elle tutulamayan,bu korkunc sorumluluk durumunu butun acılarla yuklenen bırı olacagım yerde,sozgelısı odandakı,o her zaman senı gorebılen mutlu dolap olsam,ne ıyı olurdu.seyrederdım senı hep koltukta oturusunu,mektup yazısını,yatışını ya da uykuya dalısını...