süleyman çobanoğlu

• gün kavuşsun diyerek diniyormuş, anladık
  yüzümüze ham güller bulaştıran sonbahar
  ne de ince yaralı, ne çapkınca ayrıldık:
  suda bir kalem gibi kırdı bizi intihar
  
  ah neyi diriltirdi avucunu hohlayışın
  neleri kıracaktın sütkesiği dişinde
  bulurdu beni oysa ıpıssız ağlayışın
  bir şahmaran uyurdu sevgilim deyişinde
  
  yaşamak böyle soğuk ve böyle çürümüşken
  yetmiyor aynaların fısıldadığı masal
  gel omzuna abanmış yaralarla övüngen
  gel içimde biriken encamını geri al
  
  bir ak dalga geçseydi bu kırmızı limandan
  yeşil sular üstünde seni getiren gemi
  mor ipekler çekerdim ayla senin arandan
  gümüşlere sarardım kırılgan ellerini
  
  benim bir tek ölümüm yetseydi çağırmaya
  ey çaresiz bakışlı ey zıpkın gözlü, seni!