the babadook

• yazı, eser hakkında spoiler içerir.
  
  jennifer kent ismini bir yerlere not etmek lazım. bu harika kadın yönetmen, korku sinemasına dikkate değer bir film sunuyor. the babadook bir dram filminde olması gereken tüm öğeleri alarak korku türüne monte ediyor. sıradan bir film olabilecekken, kent' in yönetmenliği ile film bir üst seviyeye çıkıyor. harika kadrajlarla, oldukça minimal bir yapıda seyreden film, akılda kalıcı bir etki yaratıyor.
  
  herkes kendi öcüsüyle yüzleşmeli. filmdeki anne karakterinin ve sorunlu çocuk karakterin ruh halleri gerilimi tırmandırıyor. aslında hiçbir şeyin normal olmadığı evde babadook adlı yaratığın ortaya çıkışı da sürpriz değil. çünkü babadook bir yaratıktan çok, birden fazla şeyi temsil eden bir oluşum. anne karakteri zaten kocasının ölümünü üzerinden atamamış, muhtemelen şizofreni seviyesinde ve çocuğunun da üzerinde yarattığı baskıyı kaldıramayan bir insan. çocuk ise babasızlığın da etkisiyle, annesine çok yüklenen, sosyal açıdan sorunlu ve kendi öcülerini yaratıp onları öldürme planları yapan küçük bir velet. bu durum annesine de sıçradığında, bir hikaye kitabındaki babadook karakteri gerçeğe bürünüyor. babadook anne için ölmüş kocasını temsil ederken, çocuk için annesini ondan koruması gereken bir yaratık oluveriyor. babasızlık, temel sıkıntı çocuk için gene orda. filmin ilerleyen anlarında da hayal ve gerçek birbirine karışıyor. sonda ise yüzleşmenin ardından gelen rahatlama var. çocuk ile anne olayı bir çözüme kavuşturuyor. öcülerini kabul edip, bodruma kapatıyorlar. anne yavrusunu koruma içgüdüsüyle hareket ederken, çocuk da annesiyle olan bağını güçlendiriyor.
  
  sembolik okuma bu filme ve finaline çok yakışıyor. ayrıca filmde korku türünden bir çok yapıma da göndermeler mevcut. bir de oyuncular essie davis ve daniel henshall' ı tebrik etmek lazım. gerçekten muazzam oynamışlar. essie (anne), bendenize fena halde
  rosemary's baby' deki mia farrow' u hatırlattı. daniel (çocuk) ise the shining' deki danny lloyd' u.