todd solondz

• naif bir hikaye anlatır gibi söze başlayıp son derece dobra, rahatsız edici olmaktan çekinmeyen, aksine bunu arzulayan bir tavra bürünen filmlerin yönetmenidir. tabular ile sosyopsikolojik ve patolojik zaafların üzerine, provokatif sayılabilecek ama bunun adına sanatının beslendiği meddahlığı elinden bırakmayan bir tavırla yüklenir.
  
  bir fikri olduğu gibi sunmanın peşindeki bir mesaj kaygısındansa izleyiciyle film arasında cereyan eden bir tartışma dinamiği kurar adeta. didaktik bir anlatıdan çok çırılçıplak bir gözlemcilik ürünüdür filmleri. kaçılmaya çalışılan gerçek sorunları, zararlı damgası yemiş ve toplumca görünmeyen bir karantinaya alınmış gerçek kimseleri toplumsal ve bireysel savunma mekanizmalarının göz yanılgılarından uzak bir anlatıyla cevap aramaya kalkışmadan bir problem olarak izleyiciye sunar. yüzleşmeci bir hava hakimdir bir yandan.
  
  diyaloglar filmlerinin neredeyse her şeyidir. hüzün içinde seyreden bir diyaloğun ortasına kütlece ağır bir gerçeği çekinmeden koyuverir. meteor etkisi yaratan bu gerçek diyaloğun evrimini başkalaştırır. filmler her an bir süper ego boşluğu yakalayıp delip geçerek sızmanın peşindedir adeta. bundan kaynaklı anksiyete ise yönetmenin görsel yeteneğiyle kendine has tatmin edici bir biçime sahip olur.
  
  karakterlerinin tüm uç yaratısıyla ve diyaloglarının absürt içeriğine karşın durgun yapısıyla kendisinden bir wes anderson tadı almak da mümkündür.