mavi çarşı

• çocukluğumun en büyük travmalarından biriydi. bırakın göztepe'yi istanbul'da bile oturmuyorduk o zamanlar ancak olan biteni apaçık yayınlayan televizyonlar ve 11 yaşın naif yüreğiyle bütün acıyı ve korkuyu yakından hissetmiştim. bursa'da aynı isimle hizmet veren bir iş merkezinin bile önünden geçerken içim bir tuhaf olurdu.
  
  neredeyse 10 yıl sonra marmara üniversitesi'ni kazanmamla birlikte her gün önünden gelir geçer oldum, ümraniye tarafa gitmek için bindiğim otobüsler göztepe ışıklara doğru seyrederken benim gözüm daima boş bir halde bekleyen mavi çarşı'nın üzerinde olurdu. 13 mart şehitleri sokağı tabelasını gördükçe ateş içime yeniden düşerdi. en garibi de otobüsteki diğer yolcular hiçbir şekilde ilgi göstermezdi mavi çarşı'ya, insanlar ya yaşadıkları şehri hiç bilmiyorlardı ya da toplumumuzun en önemli özelliği olan unutkanlık burada da kendini göstermişti. 13
  
  öğrenciliğimin 3. yılında daha fazla boş kalmasına razı olmadı bazılarının saf kalbi ve şehitlerin hatırasını hiç sayarcasına, rezalet bir kararla burger king açıldı mavi çarşı'ya. madımak'ı köfteci yapan kafalar burada da kendini göstermişti...
  
  hala önünden gelip geçerken bakarım, binanın acı kaderi burger king'i de çarptı galiba diyorum kendime. dolu dolu görmeye alışık olduğumuz restoranların aksine garip bir sessizliği var mavi çarşı burger king'in... insanlar uğraşsa da maziyi ve hatırayı gömmek için bina bir şekilde direniyor buna.