demirbaş karl

• türk topraklarında beş yıl üç ay kalan demirbaş karl’ın bu günlerinin hatırası olarak kız kardeşine gönderdiği mektubunda şöyle der:
  
  “poltava’da esir oluyordum. bu, benim için bir ölümdü; kurtuldum. bug (aksu) nehri önünde tehlike daha kuvvetli olarak belirdi. önümde su, arkamda düşman, tepemde cehennemler püsküren güneş! su beni boğmak, düşman beni parçalamak, güneş beni eritmek istiyordu. gene kurtuldum. fakat bugün esirim, türklerin esiriyim. demirin, ateşin, suyun yapamadığını onlar yaptılar: beni esir ettiler. ayağımda zincir yok, zindanda da değilim. hürüm, istediğimi yapıyorum. lakin gene esirim; şefkatin, ulüvv-i cenabın, asaletin, nezaketin esiriyim. türkler beni işte bu elmas bağa sardılar. bu kadar şefkatli, bu kadar âlicenap, bu kadar asil ve bu kadar nazik bir milletin arasında, hür esir gibi yaşamak bilsen ne tatlı!”