itiraflarım

• --- spoiler ---
  
  arayışımı bütün bilim dallarında sürdürdüm, ama aradığımı
  bulmak şöyle dursun, benim gibi, hayatın anlamını bilirnde arayan
  hiç kimsenin de hiçbir şey bulamadığına ikna oldum. o insanlar
  hiçbir şey bulamamakla kalmadıkları gibi beni tam da ümitsizliğe
  sevk eden şeyin -yani hayatın anlamsızlığının- insanın herhangi bir
  şüpheye yer vermeksizin bilebileceği tek şey olduğunu açıkça da
  kabul etmişlerdi.
  
  cevapları her yerde aradım. hayatımı öğrenmekle geçirmiş olmam
  ve bilim dünyasıyla olan ilişkilerim sayesinde bilimin her
  dalındaki bilim adamlarına ve akademisyenlere ulaşma fırsatım oldu.
  bana bütün bilgilerini seve seve sundular, sadece kitaplarla
  değil sohbet yoluyla da. öyle ki, bilimin bu hayat sorusuna dair tüm
  söyleyebilecekleri elimin altındaydı.
  
  bilimin halihazırda vermiş olduğu cevapların dışında var oluşa
  dair sorulara başka cevaplar veremiyor oluşuna uzunca bir süre
  inanamamıştım. bilim dünyasının, elde ettiği, hayata dair gerçek
  sorularla hiçbir ilgisi olmayan sonuçları büyük bir önem ve ciddiyet
  havası içerisinde ilan ettiğini gördükçe, bana uzunca bir zaman
  benim anlayamadığım bir şeyler varmış gibi gelmişti. bilim
  karşısında uzun bir süre ürkek kalmıştım ve cevaplarla benim sorularım
  arasındaki uyumsuzluğun bilimin hatasından değil, benim
  cehaletimden kaynaklandığını sanmıştım. ama bu konu benim için
  bir oyun ya da eğlence değil, bir ölüm kalım meselesiydi ve ben
  istemeyerek de olsa şu kanaate vardım ki, sorduğum sorular
  sorulabilecek tek meşru sorulardı ve bütün bilimlerin temelini
  oluşturuyorlardı. suçlanması gereken bu soruları soran kişi olarak
  ben değil, bu sorulara cevap verme iddiasında olan bilimin kendisiydi.
  benim sorduğum soru -ki beni elli yaşında intiharın eşiğine getirmişti-
  sorulabilecek en basit soruydu ve budala bir çocuktan tutun
  da bilgeler bilgesi bir yaşlıya kadar herkesin ruhunda yatan şeydi.
  bu, insanın cevabını bulamazsa yaşayamayacağı türden bir soruydu
  ve ben bunu tecrübelerimle öğrenmiştim. soru şuydu:
  
  "bugün yaptıklarımın ve yarın yapacaklarımın sonucunda ne olacak?
  hayatırnın tamamının sonucunda ne olacak?"
  
  soru şu şekilde de ifade edilebilir:
  "hayatımın, beni bekleyen, kaçınılmaz olan ölümün yok etmeyeceği bir anlamı
  var mı?"
  
  -------------------------------------------
  
  her insanın, karşı karşıya olduğu "ben kimim?", "niçin yaşıyorum?"
  ya da "ne yapmalıyım?" sorularına yanıt bulabilmesi için ilk önce şu
  soruya yanıt vermelidir: "o bütün nedir?" (ki o, bütünü
  tanımamaktadır, sadece kısacık bir zaman diliminde bütünün küçücük
  bir parçasını tanımıştır.) bir insanın kim olduğunu anlayabilmesi
  için önce, birbirlerini anlamayan, kendisi gibi insanlardan
  oluşan bütün o gizemli insanlığı anlaması gerekmektedir.
  
  sadece tanrı'ya inandığım anlarda yaşamış olduğumu hatırladım.
  bu, geçmişte nasılsa, bugün de öyleydi. yaşamak için tanrı'nın
  varlığının farkında olmaya ihtiyaç duyuyordum. onu unutmaya, ya da
  onu inkar etmeye göreyim; ölüyordum,
  
  bu canlanma ve ölme de neyin nesi? tanrı'nın varlığına olan
  inancımı yitirdiğimde yaşamıyorum. şayet onu bulmaya yönelik
  içimde bir umut kırıntısı olmasaydı kendimi çoktan öldürmüştüm.
  sadece o'nu hissettiğimde ve bulmaya çalıştığımda yaşıyor, gerçekten
  yaşıyorum. "daha ne arıyorsun?" diye haykırdı içimdeki bir ses. "bu
  o. o, onsuz yaşanılamayandır. yaşamak ve tanrı'yı bilmek aynı
  şeylerdir. tanrı var oluştur."
  
  "tanrı'yı arayarak yaşadın mı, bir daha tanrısız yaşayamazsın." ve
  her zamankinden daha güçlü bir şekilde, içimdeki ve etraflmdaki her
  şeyaydınlandı ve bu ışık beni bir daha terk etmedi.
  
  tolstoy
  
  --- spoiler ---