absolution

• muse için bir günah çıkarma albümü olmuş absolution. origin of symmetry den sonra grubun müziğindeki renklerin belirginleştirilmesi ve işin güzel tarafı bunun sınırlar zorlanmadan yapılması ile pek nandide bir albüm çıkarmış muse. tüm eski yüzeysel, pesimist, kuru gürültü yapan grup eleştrilerini nihayet bu albümle tamamen tersine çevirebilmişler. özellikle albüme hakim orkestral korolara bol kepçe distorsiyon eklenmesi ile albüm güçlü bir kişilik kazanmış. lakin biz bunun daha iyisini de biliyoruz (bkz: ok computer). hazır ok computer demişken, bu albümü ilk dinlediğimde radiohead için ok computer nasıl bir mihenktaşı olduysa absolution da muse için aşılması zor bir zirveyi temsil ediyor diye düşündüm. demek ki orkestral enstrumanlarla iyi kaynaştırılan neo-klasik rock her zaman iş yapıyor. her şey iyi güzel de ilk günden beri matt bellamynin vokalindeki astımvari içgeçirişler, bu albümde her zamankinden daha derin ve içdaraltıcı halleriyle arzı endam eylemekteler (bkz: hysteria). şarkıları peşpeşe dinlemek bazen pek sağlığa faydalı gelmiyor. küçük dozlarda sık sık alın.