nola

• eskilerden bir sarki nidasi.
  
  senelerden 2001, aylardan kasımdır.. istanbulda çok soguk bir kış yaşanmakta, etrafı kar kaplamış insanlar soğuktan donmaktadır. bu gunlerden birinde bir italyali istanbul gezisine cikar. gezisi sirasinda yolu taximin bilindik barlarindan birine duser.. sans odur ya.. orda sanal arkadaslariyla karsilasmistir.. uzun uzun icer, muhabbet ederler.. bu sure icinde arkadas grubu oldukca kalabaliklasmistir.. derken ust katta koltuklarin bosaldigi duyulur ve ust kata cikarlar.. o dondurucu sogugun ve yuksek alkolun etkisindeki insanlar, koltuk ve elektrikli sobanin verdigi rahatlikla mayisir kendilerinden gecer konusmaz olurlar.. gecenin o sattinde konusan sadece 2 kisi kalmistir.. italyali ve bir sanal arkadasi.. muhabbetleri o kadar akici o kadar coskuludur ki kimsenin o diyalogu bolmeye ne gucu ne cesareti vardir.. italyali ile arkadasinin muhabeti uzar da uzar.. derken italyalinin akadasi icki almak icin ayaga kalkar.. bara gider.. bardan geri dondugunde elinde 2 adet kadeh vardir.. italyali, elinde sarap kadehleri olan arkadasina dogru donerken birden barin muzigi degisir.. italyali şok olur, dance me to the end of love calmaya baslar.. leonard cohen nola nola nolaa nolaaağğ demektedir..
  
  (bkz: hey gidi)
  (bkz: eski dostlar)