yıkıcı

• gecekondulari yikmakla gorevli isciye de denir halk arasinda..
  ve metin altiok anlatir onlari:
  
  "ve evin yüzü burkuldu
  bir kıpırtı vardı sakaklarında.
  yıkıcılar geldiler, çatıdan başladılar.
  kiremitleri topladılar birer.
  tahtaları söktüler, kanırtıp çivileri
  ellerinde keserler.
  
  anımsar misin denize karsı oturmuştuk.
  ikimizde arkamızı dönmek istememiştik kıyıya.
  susmuştuk uzun bir hesaplaşmayla.
  iki sevgili vardı yan masada;
  umurlarında bile değildi deniz,
  alınları birbirine değecekti az daha.
  
  yıkıcılar geldiler,
  çıkardılar kapı ve pencerelerin pervazlarını.
  kör gözleri ve açılmış ağzıyla
  kaldı temelleri üstünde umarsız ev.
  sıra balyozlardaydı artık,
  çelik iskeletini evin ortaya çıkarmak için.
  
  benim göğüs kafesimde bir iskete,
  iskeletimin bekçisi, içten bağlı kemiklerime.
  sıçrayıp duruyordu oradan oraya,
  duyuyordum kıpırtısını içimde.
  bir bulut geçiyordu senin gözlerinden.
  oturuyorduk; ben kızgın çölüm, sen yıldızsın göğünle.
  
  yıkıcılar geldiler;
  düştü gürültüsüyle yüzü köhne evin,
  göründü bazı odaları ve iç duvarları.
  ayni renklerle boyanmış sofası, isli mutfağı.
  bir kesit kalmıştı geriye simdi o evden
  eski bir yaşantıyı simgeleyen
  
  çıkıp yürümüştük kıyı boyu
  benim sıvası dökük yüzüm, senin çocuk gözlerinle.
  oysa sen yürümeyi sevmezsin.
  nasılda değişmişti görünüşü
  yillardir görmediğimiz kentin
  yürümüştük anısıyla eski cumbalı evlerin.
  
  yıkıcılar geldiler, yıktılar bütün duvarları.
  yalnız temel kaldı geriye ve birkaç tuğla kırığı.
  iş araçlarında artık,
  bir canavar ağzıyla deşmek için toprağı.
  ve temizleyecekler kazılan yerlerde
  bizden kalan balçığı."