hatırlama

• ne zaman elime bir kalem alsam
  sana seslenmek geliyor içimden
  güzelliğini hatırlıyorum bir yaz günü
  yine gemiler geçiyor uzaklardan
  biz yosun kokulu rıhtımlarda el ele
  şehirlerden istanbul,aylardan temmuz
  ne zaman elime bir kalem alsam
  geçmişi seninle yeniden yaşıyoruz
  
  ne zaman elime bir kitap alsam
  hep seni okuyorum inanır mısın
  istiyorum seni anlatmalı bütün romanlar
  sevilen kadın hep sen olmalısın.
  
  ne zaman elime bir kibrit alsam
  yine istanbul'u yakmak geçiyor aklımdan
  bu sensiz sokakları, bu evleri
  bu plajları bu denizleri
  sensiz kaldığım bu şehri tüm yakasım geliyor
  yine alev alev bir istanbul düşünüyorum
  ve çaresiz yaktığım bütün sigaraların
  dumanlarında seni görüyorum.
  
  ne zaman elime bir fırça alsam
  yüzünü çiziyorum kapılara,duvarlara
  bir bir hatırlıyorum bütün hatlarını
  gözlerini dudaklarını saçlarını
  baktığım her yere gölgen düşüyor
  dokunduğum herşeyde senin sıcaklığın
  sonra dağlar, denizler giriyor aramıza
  gitgide büyüyor uzaklığın
  
  ne zaman elime bir kadeh alsam
  delicesine sarhoş olmak istiyorum
  içkiler seni hatırlatıyor yine
  kırıyorum birbiri ardınca kadehleri
  artık hiç birşey kar etmez biliyorum
  ne dost, ne içki, ne aşk, ne kadın
  gözlerimde yıllardır eşsiz olan
  değişmeyen bir sen varsın
  
  ne zaman elime bir ayna alsam
  gözlerimden korkuyorum, bakışlarımdan
  bu seni unutamayan benden korkuyorum
  uçurum çizgiler, kara gölgeler
  bir sonun belirtileri yüzümde yer yer
  karşımdaki yüz sefil bir akşam
  hep sana sesleniyorum duyuyor musun
  ne zaman elime bir kağıt alsam.
  
  ümit yasar oguzcan