anladım

• anladım,
  sabahları açılır.
  esnaf çarşıları yeminle
  “bedreddin'im bir ağaca asılır”.
  
  anladım,
  en büyük yalan yemindir.
  edilir sabahları,
  gecesini hatırlamayan esnafların
  
  tüm merasimleri gömdüm.
  ömrümün reklam amaçlı takvimlerine.
  anladım,
  kimse üzgün değildi.
  bayraklar yarıya indiğinde.
  
  bir tek el isteyen,
  yordam ve özür dileyen,
  
  anladım.
  herkese kötü şeyler hatırlatan yüzüm,
  evet yüzümdü.
  her görüşmeye taşıdığım,
  kandırılmaya gönüllü bir gönülle,
  az sütlü neskafelere sigaralar iliştirdim.
  göz gördüm başka açılara ayarlı.
  uzun bir yüz gördüm.
  meğer filmin sonu diye ayarsız
  fin yazardı end zamanında
  bir zamanlar,
  fransızlar hep fransız kalacaklar,
  sabah sinemasında pazarları...
  
  aklımı alıp doğduğum evin,
  müze olma isteğine saklayacaklar.
  
  ama kavaklar büyüyecek.
  herkesten gizli boyatmak,
  bir kavağın becereceği iştir ancak.
  
  anladım ki ağaçlar,
  toprağa acı verdikçe büyüyorlar.
  
  her pazartesi and içip,
  cumaları marşa basan,
  camiler dolusu yemin edip,
  taburlarca yalan söyleyen,
  bu toprakta bu ağaç
  kuruyacaktır elbet.
  
  anladım.
  kimseye acı vermeden,
  büyünmüyor.
  namusum ve şerefim ve
  çocukluğumun üzerine beton dökerim ki
  tüfek filan değil,
  çimento icat edildi de
  bozuldu mertliğin mimarisi,
  esrarlı bir ülkeye göçtü sabrın taş ustaları.
  
  anladım.
  altı dükkan olsun istiyor evinin.
  ve ağlamaklı bulmuyor apartımanları
  benim taş ustamın karısı.
  ve her yerde
  şube açmak istiyor.
  iskender kebabını icat eden,
  büyük iskender’in çocukları
  ki gölge filan etmez.
  yoğurtlu bir ziyafet çekerdi.
  diyojen’le karşılaşsaydı.
  
  anladım.
  bursalı iskender’in,
  romalı arkadaşından daha çoktur
  uygarlığa katkısı.
  
  oysa;
  bu satırlarla üstünü örten ben,
  kelimelerle sargı bezi ve
  merhem yapan,
  ozanlığı en çok kendini üzen ben,
  anladım.
  sadece öğlenleri açarım yaramı.
  ve hiçbir yerde şubesi olmaz,
  bu kanamalı hastanın.