talaye sorkh

• dün akşam istanbul modern'de bir kez saha seyirci karşısına çıkmış olan gerçekçi bir jafar panahi filmi. sanırım seyrettiğim ilk ama eğer çekmesine izin verirlerse son jafar panahi filmi olmayacak. anlattılanlar, toplumdaki aşırı dengesiz gelir dağılımı, ordunun baskın gücü, kadınlar üzerindeki baskın güç vb. çok yakın gelecekte türkiye'nin gittiği yolun sonunu gösterir nitelikte olduğu için biraz ürkütücüydü desem yalan olmaz sanırım.
  
  --- spoiler ---
  filmin en sevdiğim sahnesi, - belki biraz uzundu ama - hüseyin karakterinin pizza dağıtmak için gittiği zengin apartmanın kapısında pizzasını teslim ettirmedikleri için bir yere de gidemeyip kapının önünde beklerken, içeri giren ve özellikle "dışarı çıkan" bayanları gözetleyen nöbetçi çocukla olan muhabbeti, çocuklarını almaya gelen ebeveynlerin gözlerinin önünde dışarı çıkan çocuklarını götüren baskıcı ordu mensuplarına ağızlarını açıp hiç bir şey söyleyememeleri ve aynı şekilde sorgusuz sualsiz götürülen insanların bir iki itiraz dışında olan bitene "hiç" karşı koyamayışları ve sanki her bir şey güllük gülistanlıkmış gibi acıkınca kutulardaki pizzaların açılıp ikram edilmesi ve yenmesi sahnesiydi.
  --- spoiler ---