bir yitişten sonra

• bir edip cansever şiiri:
  
  hangi adalardan topladıktı bu taşları
  bir öğle üstü, girip de pan kılığına. hani
  içimizde o baş dönmesi. güney bulantısı
  parmaklarımız bir balık sürüsü kıvraklığında
  ve ayaklarımız kokulu otlar arasında
  başımızda minos kralının büyülü tacı
  deyin bana, ey zümrüdüanka, ishak kuşu, ebabil
  ey kayalar okyanusu, kartal yuvaları
  deyin bana, hangi adalardan topladıktı biz bu taşları.
  
  tütünümüz yok, suyumuz da bitmiş işte
  dönüp bakmıyor yüzümüze kimseler şimdi
  peki biz bu kentte doğmadık mı, bu kentte yaşamadık mı?
  şu çiftin berisinde, kızgın taşların üstünde (günbatımında
  narrengini alan)
  oyunlar oynamadık mı hayvan kemikleriyle . alınyazımızı
  kulağımıza fısıldayan gizlice
  büyüler derlemedik mi hurma ağaçlarından
  ve deniz böcekleri toplamadık mı diz boyu sularda bağrışarak
  seğirtirken düşmesin diye gömleğimize doldurduğumuz
  (göğsümüzden ince ince kan sızardı bu yüzden)
  dualar göndermedik mi gemicilere, sudan ve ılık meltemlerden
  karılmış dualar
  sonu hep deniz köpüklerini andıran
  limandaki kımıltısız çöpleri andıran
  o dilsiz balıkçıyı. manastırın ordaki saz kulübenin
  yanıp da kül olduğu akşamki
  sarsıcı ıslığı da.
  
  o günden bugüne çok kül olmuşluğumuz
  miho kuşu yüksekliğine çıkmışlığımız, balıkçının gök gemisine
  binip de
  arkamızda izler bırakarak gökkuşaklarından
  savrulup durduğumuz bir adadan bir başka adaya
  kim bilir belki de biz yonttuktu, biz çiçekledikti bu obsidyan
  taşlarını da.
  
  ne ettik de yitirdik böyle kendimizi
  ölüm ne, dirim ne, bilmiyoruz anlaşılan
  kimimiz bir ateş yakıyor durup dururken, dağılan tavus tüyleri
  renginde
  gecenin içinde, olduğundan da büyük kimi zaman
  sanırım böyle böyle yaratmışlar tanrıyı da
  bir gün bir ateşin başında doğurmuşlar onu
  bir kişi doğurmuştur bana kalırsa
  sonra birlikte beslemişlerdir el ele verip
  büyüyünceyedek
  su kabından haşladıkları dikenli balıklara kadar
  portakaldan bir uzay kabuğuna
  nerede ne varsa (o zaman her şey dediğimiz çok azdı)
  şimdi kocaman kentlerde kimseler uğraşmıyor onunla
  
  baksana, ey miho kuşu, baksana
  gözlerinde senin kadar küçük
  senin gibi uçuşan dünyamıza.
  
  bilmem hangi ülkelerden getirdikti bu rengarenk kolyeleri de
  ilk başta kadınlarımızın gözünü alan
  imbatla birlikte gündüzleri
  o acaip ülkeleri yansıtan boyunlarında
  
  sonra bir yatakta yatma hamurunu yoğuran (iğde kokuları
  arasında)
  çocuklarımızı doğuran
  onların cam kırıkları gibi parlayan gözlerini
  tırnaklarındaki ilkyaz renklerini
  ve kim bilir ne kadar zaman geçti ki aradan. şimdi
  bizden de büyük çocuklarımız. elinde asma bıçağıyla
  gördüm geçiyorken birini. saçları
  ben nasıl taramışsam öyle duruyordu başında.
  
  ve yaşadım yeniden hangi günbatımında havalandımsa
  kanım iplik iplik uçuşuyordu (arasında kuşlar oynaşan)
  bir adaya inmiştim, üstüne bir nar ağacının
  iri bir nar ağacının. ve yanıp durmuştuk üç gün üç gece
  kırmızı bir şarap tası oluncayadek. beklemiştik
  gelsin iyi huylu tanrılar da, kurtarsınlar diye bizi
  oysa ne bir hayal, ne bir fısıltı, ne bir ayak sesi
  ne de bir gören, bir soran var yitikliğimizi
  döküldüktü denizin kıyısına çaresiz. nice sonra
  tattım bazı balıklarda narve kan lezzetini.
  
  ^*