kamchatka

• arjantin'in darbe sonrasi oyle kolay dile gelecek cinsten degil. bir kusak yok ediliyor adeta. kayiplarin otuz bin civari oldugu soyleniyor. herkesin cevresinde en az bir kisinin kaybedildigi yillar.
  ama filmde tek bir siddet sahnesi yok. darbe anlatan filmlerde gormeye alistigimiz asker goruntuleri, iskence, hatta tek bir politik slogan bile yok. tarihi hic bilmeyen biri adamin herhangi bir suctan dolayi kactigini bile dusunebilir rahatca.
  ama gunlerce plaza de mayo annelerinin topladigi belgelere dalip, uzerine de kamchatka'yi izleyince, filmin basindan sonuna kol bacak kasilmis hale geliyor insan. o zaman siddet neymis goruyor. darbe olali kisa bir zaman gecmis, henuz ulkenin yok edilen kusagi bile siddetin boyutlarinin farkinda degil belki. izlerken onlarin bilmedigini bilmek siddet. olacaklari bilmenin siddeti. insan tum gidenlere darbecilerin yargilandigini anlatmak istiyor. ama arjantinin hala onlarin hayal ettigi arjantin olmadigini nasil soyler bilemiyor.
  kamchatka yalin bir film. ne kadar sadeyse, o kadar yaralayici. gozune gozune sokmadan nasil siddet anlatilir onun filmi kamchatka...