içbükey

• her gecen 24 saatlerde yine ve yeniden anliyorum; insanlarla isim zor.. varligin durumdaki anlamsiz boslugunu tadanlar bilir; sacma sapan hissedilen o luzumsuz anlardaki dibe vurma ani.. strateji uzerine cambazlik oyunlari oynamaktan nefret ettigim boylesine bi duzende; yok olup gidiyorum.. belki bile bile yok ediyorum kendimi, butunlugumu, savunduklarimi.. "neden burdayim; buraya ait degilim!" basliklarinda kaybolan tonlarca hayat var.. geri kazanilmasi imkansiza yakin saygilar var bu paradoksta.. insanin med-ceziri daha yikicidir; soyutlari yakalamaya calismak da daha yorucu.. bilen bilir.. naif bi yalnizligi dahi cok goruyorlar bu dunyada insana.. safligi kadehte icebilenlerden olabilmek ise en derin hayaldir.. cunku bunu yapabildiginde; geride yine bi tek kendinle kalirsin.. yalnizligin bu demdeki yakiciligini hissetmek icin yeteri kadar cesaretimiz var mi? sanirim yok.. oyle mi?
  
  dagitan bi hava var; duygular ucusarak koku yayiyor sanki bugun.. es kokumuzu bulmak icin burnumuzu camdan disari mi cikarmamiz lazim; yoksa yine ustune yatar bi bicimde kaderle kose kapmaca mi oynamamiz? dogrularimi zemininden sarsanlar yine ben gibi insanlar.. neyi, nerede kaybettigimi aslinda bilmiyorum.. bulsam; yine sever miyim birini; topraga, denize dokunmayi ozler miyim? gecmiste elimden kayan guvenleri geriye donsem egilip yerlerden toplayabilir miyim? mutlu olur muyum o zaman; yoksa pansuman etkili yeniliklerle hayatimi mi oyalar hatalarim?